Saraybosna’dayken Sungur Ağabey’e dedim ki ; “Mesnevi’de Üstad Said Nursi‘nin kullandığı İmam-ı Rabbaninin  yukarıdaki cümlesinin anlamı nedir. Bu sözden maksat nedir? Cevaben dedi ki “Yani Cenab-ı Hak  davetinin yükünü taşıtacağı kimseleri kendisi seçer. Sonra bana dedi ki, Peki sen nasıl anlıyorsun bu sözü? (Himmet Uç)

Değişim diye peşine düştüğümüz birçok içtimai reçetenin doktor masasında veya hastanın elinde kaldığı bir dönemde… Birçok insan Osmanlı terbiye ve kültür sisteminden çıkıp batıya endekslendiğimiz dönemde… Karınca kararınca karihalarının yettiği oranda yeni Türk devletini götürecek yeni tipler ve karakterler üretmeye gayret ettiler.  Namık Kemal kahramanlık miti üretirken ihtilalin kapısına dayandı. Ömrü sürgünlerde geçti, sahipsiz, bigane bir adada dünyadan göç etti. […]

Calib-i hayret bir durum. Eserlerinde 500 değişik sanat kelimesini ve kullanıldığı yerleri, ve terimin nasıl kullanılması gerektiğini nereden tahsil etti Bediüzzaman?…
(Himmet UÇ)

Bediüzzaman eserlerinde edebiyatımızdaki eserler ve şahıslar hakkında hükümler verir. Ama bir eseri tamamiyle gözden geçirip hükümler, yorumlar yaptığı zannedersem tek eser Süleyman Çelebi’nin Mevlid’idir. Bediüzzaman  Miraç hakikatı ile birlikte Mevlid hakkında sitayişkar beyanlarda bulunur, onu adeta alkışlar. Halide Edip, Mevlid’i romanında bir bahis haline getirmiştir. Onun icrasını anlatır, bir sinema sahnesi gibi. Üstelik bu eser Amerika’da yazılmış, hem ülkesine hem de kültürüne ve dinine olan hasreti hissettirir. (Himmet Uç’un yazısı..)

Hz Peygamber, Hz Ali’ye “ ben Kur’an’ın tenzili için harbettim sen de tevili için harbedeceksin” demiş. Tevil islamın telakkilerini, emirlerini, toplumsal ve ferdi ilişkilerini en münazaasız şekilde  yorumlamak demektir. Çünkü iki kişi arasındaki bir mesele hakkında yapılan tevil bir terazi dengesi gibidir, tevilde yorumda farklılık iki tarafı birbirine düşürür. Eğer tevil ve yorumu müsbet davranışı belirlemek çok özneli ve taraflı meselelerde olursa tevilde yapıcı ve müsbet olmak daha da zorlaşır. (Prof. Dr. Himmet Uç’un yazısı..)