O melun “bana ne” cilik bizleri yakandır, Milleti perişan ediyor, hayli zamandır,
Bencillikten ötürü, çoğu yerinde sayandır, Ya Rab, uyuyan milleti Lütfünle uyandır.. (Abdulkadir Haktanır’ın şiiri..)

Ümittir insanın azm-u gayreti, Ümitle kırarız engeli seti.

Ümitsiz kalırsan hayatın durur, Bütün emellerin söner ve kurur.

Ümittir her zaman kurtaran seni, Sayamam, kaç defa kurtardı beni. (Abdulkadir Haktanır’ın şiiri..)

“Sen kimsin?” dedi. Ben de, “Risale-i Nur dağıtıyorum” diye cevap verdim. Bu sözümü duyan Bediüzzaman, dışarı çıktı. Koridorda onunla karşı karşıya geldik. Bediüzzaman’ın elini tuttum, öpmeye başladım. İki defa öptüm. Bu sırada Bediüzzaman gayet sinirli bir şekilde bağırdı: “Elimi öp, şekeri öpme!” (Hayrettin Soykan’ın Hekimoğlu İsmail İle yaptığı ropörtaj..)

Şevk; daima yenilenen, kuvvetlenen ve inkişaf eden bir iman ve idrakin tezahürüdür. Şevk bir yerde şükrün tatlı meyvesidir. İnsanı ibadette daim kılan bir unsurdur.Hiç bir peygamber yoktur ki şevkle çoşmuş olmasın. İşte bu şevk unsuru idi Peygaberimizle (asm) bir saat görüşüp iman ettikten sonra Çin’e, Hind’e arakasına dönüp bakmayı erlik saymadan giden güzide sahabe Efendilerimizdi.

Davası büyük olan insan, “büyük adam”dır. Hayattan beklentileri küçük olan, küçük menfaatler peşinde, basit amaçlar uğrunda, değersiz küçük meselelerle ömrünü tüketen insanlar küçük adamdır… Daha doğrusu adam değildir.