Bu yazımızda sadece iman edenlerin gireceği ikinci kapıdan bahsetmeye çalışacağız. Zira bunlar, iman etmekle birlikte, Salih amellerden nasiplenmemiş olanlardır.

Bediüzzaman’a, “Niçin siyasetten çekildin, hiç yanaşmıyorsun” sorusuna; “siyaset vasıtasıyla hizmet yolunun meşkûk, müşkülâtlı, kendisi için “fuzuliyane ve en lüzumlu hizmete mani olduğunu, siyasetin çoğunun yalancılık ve bilmeyerek ecnebi parmağına alet olmak ihtimali var” demiştir (Rüstem Garzanlı)

Kulak ver bana sen ey insanoğlu, Sakın ha dünyayı ebedi sanma!
Geçici lezzetlere aldanarak, Nefis ve şeytanın fikrine kanma (Ahmet TANYERİ)

Zaten bizler tüm Müslümanlar olarak, “..O’nun yolunda cihad etmeye (AllahRızası ve İslam uğrunda çaba göstermeye, mücadele etmeye) diğer sevdiklerimizden daha çok önem verseydik”, yani bu ayete tam uysaydık, bu hallere düşmezdik. Bu musibetler de başımıza gelmezdi. Tüm İslam alemi, diğer ülkelerin maskarası olmazdı. Bu duygularla tam ümitsizliğe düşecekken, imdadıma Zümer Suresi, 53. Ayet yetişiyor. “De ki: “Ey çok günah işleyerek kendilerine kötülük etmede ileri giden kullarım! Allah’ın rahmetinden ümidinizi kesmeyiniz. Allah bütün günahları affeder. Çünkü O, gafur ve rahimdir (çok affedicidir, merhamet ve ihsanı fazladır).” ..Ve bir nebze ferahlıyorum. (A. Raif Öztürk’ün yazısı..)

Onların o girdaplardan kurtulmaları için sadece fark etmeleri yetmedi. Çünkü, o kimselerin nefisleri bazı günahların tiryakisi olduğu için, onları terk edemediklerinden dolayı, geri dönmelerini imkânsız gördükleri için onlar orada kaldılar ve kalıyorlar (Abdülkadir HAKTANIR)