Nasıl ki, bir çocuk eli yetişemediği bir ihtiyacını, bir arzusunu elde etmek için ya ağlar, ya ister; yani aczinin  (acizliğinin) diliyle dua eder ve isteklerini elde eder. Öyle de, insan bütün canlılar içinde nazik ve nazlı bir çocuğa benzer. Cenab-ı Hakkın dergâhına acziyle ağlamak veya ihtiyacıyla dua etmeye yönelir. Başa gelen çeşitli sıkıntılar ve belalar, insana aczini ve güçsüzlüğünü hatırlatıp onu Rabbine yönelmeye zorlar.. bu nedenle tüm belalar aynı zamanda Allah’a sevk ettiği için bir rahmettir. (Allah’a sığınanlara) (Çetin Kılıç’ın yazısı..)

Ey bizi nimetleriyle perverde eden sultanımız! Bize gösterdiğin nümunelerin ve gölgelerin asıllarını, menba’larını göster. Ve bizi makarr-ı saltanatına celbet. Bizi bu çöllerde mahvettirme. Bizi huzuruna al. Bize merhamet et. Burada bize tattırdığın leziz nimetlerini orada yedir. Bizi zeval ve teb’îd ( yok etmek ve terbiye etmek) ile tazib etme. Sana müştak ve müteşekkir şu muti raiyetini başı boş bırakıp idam etme (Abdülkadir Haktanır)