“1938’de bizi Dersim isyanını önlemeye ve bastırmaya memur etmişlerdi. İsyan dedikleri şey de, bazı dağ köyleri o yıl vergi verememişti. Bize verilen emir ise tek kelime idi: ‘İmha!..

Rüya gibi geldi geçti, Yıldırım hızıyla zaman, Bir var idim bir de yoktum, Yaşamış mıyım? Ne zaman?
Daha dündü çocukluğum, Nerde varlığım yokluğum, Ne açlığım ne tokluğum, Yaşamış mıyım? Ne zaman?

Kiminin sorumluluk hissinden beli büküktür, kimisinin gam ve keder dağıtılırken nerede olduğu belli değildir..

Bediüzzaman Said Nursî, ibadetle ve münacatla meşgul olurken, saatlerde diz üstüne otururdu. Bir gün bu şekilde oturmaktan, ayağının parmağı yara olmuştu.

Hepimizin bir numaralı meselemiz, namazlarımızı derin bir huzur içinde kılmak, kıldığımız her namazımızla bir adım daha ilerleyerek manen inkişaf etmek…