Osmanlı tarihinde Avrupa tarihinde görülen insanlık dışı uygulamalara asla rast­lan­maz. “Kanun önünde eşitlik ilkesi” hayata öylesine derinden hâkimdir ki, sıradan insanlar kimi padişahları mahkemeye verip yargılatmış, hatta mahkûm ettirmişlerdir. Bunu yapabilmek bugünün demokratik anlayışı içinde bile zordur. (Yavuz Bahadıroğlu’nun yazısı..)

İsraf, hem dinimiz hem de toplumsal açıdan sakınılması ve uzak durulması gereken bir davranış. Ancak ne hikmetse israf denilince aklımıza hep “ekmek, su, elektrik” gibi kavramlar geliyor. Oysa hayatımızda maddi israfın yanında o kadar çok görünmeyen israf alanları var ki… Hayat gibi, zaman gibi, ibadetlerimiz gibi, Rabbe karşı kulluğumuz gibi… (Veli Sırım’ın yazısı..)

Bediüzzaman Said Nursî, Ramazan Risalesi’nin bir küçük risale olarak ayrıca neşri sırasında, yanına iki risaleyi de eklemiş: İktisat ve Şükür. Sonuçta, bu üç risale, birbiri ardınca çıkıyor karşımıza: Ramazan, İktisat, Şükür Risaleleri… Bu sıralama, başlıbaşına önemli. İsraf eden şükredemez. İktisattır nimetin farkındalığın nişanesi ve ancak iktisat edenin başarabildiği bir haldir şükür… (İsmail Örgen’in yazısı..)

Geçenlerde Mary Weld’in “Bediüzzaman Said Nursi Entelektüel Biyografisi” kitabının Isparta hayatı bölümünü okurken, insanda hem tebessüm hem de hayret uyandıran bir olayı yeniden hatırladım

Oruç tutmak, nefis ile yapılan mücadelede zaferi kazanmak demektir. Orucunu tutabilen bir Müslüman, irade ve sabır kahramanıdır. (İbrahim Yardım)