Bir proje üzerinde çalışmaktan vazgeçen öğrenciye profesör sorar: – Evlâdım, Mecnun Leyla’sından vazgeçti mi? Hayır hocam. Kerem, Aslı’dan usandı mı? Hayır. Ferhat, dağları delmekten korktu mu? Vazgeçti mi? Hayır. Edison 2000 küsur denemeden sonra pes etti mi? Hayır. Ya Kocadağlı Ahmet? Bir süre suskunluktan sonra genç: O’nu hiç duymadık ki hocam, deyince profesör son darbeyi vurur. Tabii duymazsınız!… Çünkü o senin gibi vazgeçmişti… (A. Raif Öztürk’ün yazısı..)

Kızdıkları kişileri affedenlerin tansiyonları düzeliyor, nabızları yavaşlıyor, stres belirtileri bitiyor. Affetmek rahatlatıyor. Bilim adamlarına göre affetmek kişinin hem psikolojini hem de beden sağlığını olumsuz etkiliyor. Kaliforniya’da görevli bir psikolog ve ekibi 260 denek üzerinde affetmenin sağlığa etkilerini ölçmüş. Hepsi de birine kırgın olan denekler 1,5 ay boyunca 90 dakika olmak üzere muhataplarını nasıl affedecekleri üzerine ders görmüşler…

Dua; kulun Cenab-ı Hak’tan inayet istemesi, niyazda bulunması, O’na sığınması, kendi acizliğini ve fakirliğini her şeye gücü yeten Kadir-i Mutlaka mahviyet içinde arz etmesidir. Başka bir ifadeyle dua; küçükten büyüğe, aşağıdan yukarıya karşı yapılan niyaz ve temenni mânâsınadır. “Dua ubudiyetin ruhudur ve halis bir imanın neticesidir.”1 Bunun içindir ki dua eden her insanda bir huzur ve ferahlık meydana gelir. Dua fıtri bir hâldir ve bütün dinlerde de mevcuttur. (Mehmed Kırkıncı’dan, DUA hakkında çok geniş ve güzel bir yazı..)

Kazanın şoku, belki bir beyin travması. Sorular tekrarlanıyor ama namaz hep merkezde. Bir namaz kaçırma endişesidir gidiyor.. Refakatçi genç sorularına cevap verirken bir yandan da onun yorulacağı endişesiyle daha fazla sormasına mani olmaya çalışıyor. Onu, namaz vaktinin geçmediği ve salavat getirmesinin daha iyi olacağı konusunda ikna etmeye çalışıyor. Son sorusu, birinci endişesi namaz olmak!… Bir ambulansın içinde, hareketsiz yatarken, belirsizliklere doğru yol alırken, kafası karışmış bir halde, hem o kadar genç… ve aklı fikri namazda olmak… (Bizlere gerçek vazifemizi unutmamak temennisiyle birlikte Fatih Kazdağlı kardeşimize rahmet diliyoruz)

Çoluk çocuk, su yok, ekmek yok, soğukta bir barınak yok, yol yok, hastahane sınırlı, okul, eğitim yok, kaçmayı başaranlar, komşu ülkelere sığınabilenler bir nebze olsun daha iyi. Bu durum bizlere muhacir ve Ensar kardeşliğini hatırlatmakta. Mezalimden kaçan Müslümanlar Medine’ye sığındıklarında Ensar onlara evlerini açtı, aş verdi, iş verdi, eş verdi , oysa bizler hala ”o insanların bizim ülkemizde ne işi var “ diyoruz. (Çetin Kılıç’ın yazısı..)