Bir çocuk küçüklüğün de kuvvetli bir ders-i imani alamazsa, sonra pek zor ve müşkil bir tarzda islamiyet ve imanın erkanlarını ruhuna alabilir. Adeta gayr-i müslim birisinin islamiyet-i kabul etmek derecesinde zor oluyor, yabani düşer. Bilhassa, peder ve validesini dindar görmezse ve yalnız dünyevi fenlerle zihni terbiye olsa, daha ziyade yabanilik verir. (Abdülkadir Haktanır)

Ben fakiri Rabbım, eşrefi mahluk yaratmış iken, Nefis ve şeytanın, desiselerine aldandım,
Cürmü günahın nahoş, hallerine kanmış iken, Vakit çok geçtikten  sonra, fark ettim ki yandım (Abdülkadir Haktanır)

İnsanın değer, bilgisinden geçer, O zavallı, nefsin isteğini seçer.
Bu insan, nereden geldi kim gönderdi, O ni’metleri, onun önüne  kim serdi.(Abdülkadir Haktanır)

Beş altı yüz sene hükmeden, 25 milyon km kareye İslamiyeti yayıp adaletle hükmedebilen; şehid dedelerin torunları olan bu kızlarımız, bacılarımız olan bu hanımlar, ne cesaretle yarım çıplaklıkla, bazıları dandik tesettürle, gevurların kıyafetini almakla, baba ve dedelerine hakaret edip, gevurları geride bıraktılar. (Abdülkadir Haktanır)

Acaba sen, sana terettüp eden tebliğ vazifesini, nefs-ül emirde istendiği ölçüde, kıvamda ve yoğunlukta yaptın mı? Sen sana terettüp eden görevi gerçek ma’nâda ifa ettin mi? Vazifemiz tebliğdir, te’sir ve muvaffakıyet değildir. Te’sir Allahtandır. Hâdi Allahtır. (Abdülkadir Haktanır)