Bu mesele çoklarımızın çok zaman zihnini kurcaladığını tahmin ediyorum. Bu husustaki mülahazamı da yazmak istedim.
Bu efkarın temelde iki nedeni var.
(Muhammed Numan ÖZEL)

Bir noktayı insan kendisine cihan yapmalı ve o cihana hakim olmalıdır. Yani bir gaye-i hayali olmalı ve o gayesi için o işin en ince ayrıntısına dek öğrenmeli insan. Çünkü insanın bir noktasında güneş kadar zeka var. İnsan iman ile ve imanın verdiği ziya ile buna daha çabuk ulaşabilir. İstidat ve kabiliyetlerini, meyil ve emellerini o gayesine tevcih ettirerek inkişaf edebilir. (Muhammed Numan ÖZEL)

Dinimiz “sevgi dini”, Peygamberimiz “Rahmet Peygamberi”… Peki biz “sevgi dini”ne mensup Müslümanlar olaraktan “sevgi insanı” mıyız? İnsanları gerçekten seviyor muyuz? Dindaşlarımızı “kardeş”, diğerlerini “türdeş”olarak görüyor muyuz?… 
(Yavuz Bahadıroğlu yazısı)

İnsan demek o kadar ihatası ve kapsama alanı geniş olan bir tabirdir ki hakkında on sekiz bin alemin envaı kadar yazılar yazılması, sarf-ı kelam edilmesi akıldan uzak değildir. Tabiki bu donanıma/background’a sahip olmak gerekir. Background nispetinde insanda iz’an ve iltizam hasıl olmaktadır. Bu ister şahsi ister içtimai isterse siyasal meselelerde olsun netice aynıdır. İnsanın istikameti background’u nispetindedir. (Muhammed Numan özel)

            Tekebbür eden kimselere bakıldığında kendisini adeta kainatta ne kadar ulum varsa hepsi madden ve manen üzerinde tecelli ediyor zannetmektedir. Kibir ve gururları sebebiyle adeta kendisini kusursuz zannedip, kendisinden maada herkesi esfel-i safilinde görmeye sebeptir. (Muhammed Numan özel)