Sonsuz ilâhî fiillerden birisi, İmate; yani, ölümü tattırma; ruhun bedendeki tasarrufuna son verme. Ruh, Allah’ın en mükemmel, en harika ve en bilinmez eseri. Muhyi (hayat verici) isminin tecellisiyle hayat nimetine kavuşmuş. Bu nimet ve şeref artık ondan ebediyen geri alınmayacak. Kabirde de, mahşerde de, cennet veya cehennemde de devam edecektir. (Prof. Dr. Alaaddin Başar’ın yazısı..)

Her yıl ,mayıs ayı gelince içimi bir hüzün kaplar.Nedenini sorarsanız. Bundan tam 14 yıl önce bir mayıs akşamı ruh dünyamı yıkan bir haberdir.Soma’da yaşanan elim maden kazası bana o acı anları sanki bu gün yaşar gibi hatırlattı.(Hamit DERMAN’IN Yazısı)

“İnsan kendisiyle ilgili işleri düşünmekten uzak yaşamaktan hoşlanır. Otuzuna kırkına geldiyse, bir kırk senesi daha var zanneder. Alın size çarşaf çarşaf hayat bulmacası. Doldurun bakalım sağdan soldan kareleri. Yazdığınız bütün kareler, yazdığınız bütün cümleler nereye çıkacak? Ölüme ve kıyamete… Başka nereye çıkabilir ki?” (Rahime Sönmez’in Selim Gündüzalp ropörtajı..)

İmanı zaafa uğrayan gençler o tehlikeden kurtulmak için, ya Allah’ın rahmeti ile ön yargıdan kurtulup, gururunu bırakıp, ciddi bir arayış içerisinde olacak, veya bir hayırsever onu kolundan tutup kurtuluş yolunu gösterecek, veya herhangi kimse onun hakikati öğrenmesine sebep olacak ki kurtulsun (Abdulkadir Haktanır)

Ben ölünce sakın ha! Ardımdan ağlamayın, Bağırıp çağırarak karalar bağlamayın,
Evet, günahkâr kulum kusurlarımsa çoktur, Ama Allah’ın rahmi onlardan daha çoktur(Ahmet TANYERİ)