Halbuki çoğu zaman geçmişe çevirdiğmiz bakışlarımıza, ölümün hayatlarımıza yönelik bir haksızlık olduğu yargısı eşlik ediyor. Yaşadıklarımız zihinlerimize, ölümün o herşeyi anlamsızlaştırdığını düşündüğümüz dokunuşundan kurtulmayı başarmış, yalnızca kendisine işaret eden ve sonsuza dek kendini tekrarlayan bir görüntü olarak yansıyor…

Her şeyin bir başka hâli var. “Baş ağrısı bahane” ise, yalnız ölüm kendi hâlindedir. Hem her şeye karıştığına göre er geç, hiçbir şeye karışıyor da sayılmaz. Olan, olup bittiğinde, olmuştur…

Şerafeddin, akşam namazı sonrasında bastıran uykuya, beraber kaldığı arkadaşları gelinceye kadar teslim olur. Rüyasında kapı yüksek sesle vurulur, heyecanla fırlar ve hızla açar. Kapıda tanımadığı ama korku ve dehşet veren görüntüde iri yarı birisi emreder: -Haydi, vaktin doldu, der. -Yahu bir yanlışlık olmasın! (Mehmet Çetin’in yazısı..)

“Ölümle açılan kapılar” yazı dizisinin, ahiret âleminin sonsuzluğuna açılan üçüncü ve son kapısı; Allaha iman etmeyen kâfirlere açılacaktır. Âhirete inanmayan, ehl-i inkâr ve dalalet için bir i’dam-ı ebedî kapısı…

Yiğit, hatırı sayılır, babası gibi misafirperver bir insandı. Yılların ve yoğun çalışmanın bedenine yüklediği yükle birlikte amansız hastalığa yakalanmıştı. Bir kaç yıldır gördüğü tedavi mukadder sonu önleyememişti. Çınar gibi çevresine ses vererek devrildi. (İsmail Aksoy’un yazısı..)