Allah uğrunda çaba harcamak demek, herşeyden önce, imanını ciddî bir çaba sonucu elde etmek, korumak ve geliştirmek demektir. Şu veya bu kimse söylediği için değil! Uğrumuzda çaba harcayanlara Biz yollarımızı göstereceğiz. Zira Allah iyilik yapan ve iyi kulluk edenlerle beraberdir. (Ankebut Sûresi, 29:69) Yüce Allah bu âyetinde kesin bir vaadde bulunuyor, bir garanti veriyor. “Biz yollarımızı göstereceğiz” buyuruyor. Bunu, mutlaka gerçekleşecek bir sonuç olarak bildiriyor. (Ümit Şimşek’in yazısı..)

Her ne nimet sunuluyorsa dünyaya bizim ellerimizde, aslında bu bizim zenginliğimiz değil, bizim muhtaçlığımız. En aç biz olduğumuz için o sofra bizim yakınımıza kuruluyor. Yoksa o sofrayı en çok hakeden biz olduğumuz için değil. Fakat ne hazin, lokmayı yer yemez, ilk bunu unutuyoruz. Elimizden alınınca da ilk bunu hatırlıyoruz. Unutmak, hatırlamak, bilmek veya bilmezden gelmek ne kadar yakın oluyor bazen. Bazen de ne kadar uzak… Tıpkı cennet ve cehennem arasındaki mesafe gibi; sırlı. (Ahmet Ay’ın yazısı..)

İslâm ülkelerindeki nâhoş ve abes gelişmelere bakıldığı zaman, İslâm’ın mükemmel prensiplerini bilmeyenler, insanlığın zararına olan bu gelişmeleri, İslâm’a mâl etmeye çalışıyorlar. Hattâ bu konuda pusuya yattıkları içindir ki, bu olumsuz gelişmeleri ölesiye istismar ediyorlar. Bunları örnek göstererek, akılları sıra İslâm güneşini karalamaya çalışıyorlar. Bu nâhoş gelişmelerden ilk akla gelenler, tembellikler, yalan, obeziteler, temizliğe dikkat etmemeler, gıybetler, dünya hırsı, çatışmalar v.s…. (A. Raif Öztürk’ün yazısı..)

637 yılındayız. Hz. Ömer’in İran hükümdarı Yezdicerd’in üzerine gönderdiği Sa’d b. Ebi Vakkas komutasındaki kuvvetler Medayin’e, sonra da Nehrevan’a girmişler, Sasanilerin paha biçilmez hazinelerini ganimet olarak Hz. Ömer’e göndermişlerdi. “Kisra’nın baharı” denilen muhteşem bir halı, mücevherli kılıçlar, kemerler, süslü elbiseler üst üste yığılmıştı. Bir de Kisra’nın altın bilezikleri vardı dizi dizi. (Mustafa Armağan’ın yazısı..)

Bir toplumunun aile hayatı o toplumun sosyolojik hayatının da aynası olur. O topluma yön verecek bireyler de o ailelerden çıkar. Bediüzzaman aile hayatını insanlığın dünya hayatında bir çok şeyin bir arada bulunduğu bir merkez olarak görür.