Risale-i Nur okumakla onun hakikatlarını bir mekân ile bağlantı kurarak empatik değerlendirmek bu eğitimde esastır. Bir hakikatla mekân arasında bağlantı inşa etmek bu tarz eğitimin en önemli yanıdır.

Hacı Hafız Mehmet, Sav ve diğer köylerde yaptığı faaliyet, hizmetin inkişafına sebeb olur. Risale-i Nur’u yazanların adedi birden bine çıkar. Kadın erkek çoluk çocuk demeden herkes risale yazmaya başlar. Bediüzzaman bu yapılanı fütuhat olarak niteler. Bu kelimeyi birkaç yerde kullanır. Bizim tarihimizdeki fetihlerden farklı bir fetihtir, bir coğrafyanın, bir ülkenin değil bütün dünyanın manen fethidir Risale-i Nur. Bugün o sözün manası daha iyi anlaşılmalıdır. (Prof. Dr. Himmet Uç’un yazısı..)

Bediüzzaman Said Nursi’nin Eski Said Dönemi eserlerinden olan, belirli ayetlerin tefsirinden müteşekkil Sünuhat, orijinal metin muhafaza edilerek yeni bir tanzime tabi tutuldu. Eserde geçen herbir ayetin Risale-i Nur Külliyatı’nın diğer bölümlerinde ele alındığımetinler tespit edilerek ilgili ayetin altına taşındı. Böylelikle Risale-i Nur’u bir bütün olarak ele alma noktasında küçük, fakat model oluşturabilecek bir tanzim çalışması Düşünce Okulu tarafından okuyuculara sunulmuş oldu.

Risale-i Nur’u anlamaya çalışırken dikkat edilecek mühim noktalar vardır. Diyebiliriz ki, “bu eserlerde fazladan ve gereksiz hiçbir kelime, cümle, tabir, terim ve misal yoktur.” Her şey yerli yerinde, bir maksat için ve genel mânânın bir unsuru olarak zikredilmiştir. Bu bakımdan hiçbir kelimeyi atlamamak, anlamadan geçmemek gerekir.

Onun; Dünya hazinelerini, Riyaset ve tüm makamları, boğazda yalıları, hattâ çil-çil altınlarca maaşları elinin tersiyle iterek, “karşımda müthiş bir yangın var, içinde imanım ve evlâdım tutuşmuş yanıyor, onu kurtarmaya koşuyorum” diyerek, zalimlerin yüzlerine haykırışına hayrânız. Onun, muâsırlarına 100 annenin şefkatiyle bakarak, “ümmeti Muhammed’in îmanını selâmette görürsem, Cehennemin alevleri içinde yanmaya razıyım” diye samîmâne haykırışına hayranız. (A. Raif Öztürk’ün yazısı..)