Buna göre; “iman hizmeti” sadece ilim tahsil etmek ve anlatmak değildir. Hizmeti maneviyât üreten bir fabrika olarak düşünürsek, en büyük çarktan onu tutan cıvataya kadar muhtelif hizmetler vardır. Fabrikanın bekçisi de hizmet ediyor, temizlikçisi de, işçisi de, ustabaşısı da, mühendisi de, müdürü de… Hepsinin hizmeti birbirini gerektiriyor. Öyle ise, insanlar ve bilhassa gençler, deccalizmin şubeleri olan “ifsat, dinsizlik ve ahlâksızlık komitelerinin” çıkardığı ateşlerde cayır cayır yanarken, o yangını söndürmeye yoğunlaşmalı. Ayağımıza takılan çelmelere değil… (Ali Ferşadoğlu’nun yazısı..)

Bediüzzaman meclise sunduğu yazısında bu islamafobyayı eleştirir. Batının İslam korkusu bizim ilk teşekkülümüzde dinde laubaliliğe dönüşmüştür. Bediüzzaman dinde laubaliliğin batının İslam düşmanlığı idealine yardım ettiğini vurgular ve hem sistemi inşa edenleri hem de sistemi İslama çağırır. (Prof. Dr. Himmet Uç’un yazısı..)

Bedîüzzamân’ın, İttihâd ve Terakkī Gazetesinin 24 Ağustos 1324 / 6 Eylül 1908 nüshasında neşredilen mektûbunun Osmanlıca aslına uygun olarak yeni yazıya çevrilmiş şekli

Bir kimse Müslüman olduktan sonra hangi ırktan ve milletten olursa olsun onunla bir nevi kardeşliğimiz var. Din, iman ve Kur’an kardeşliği… Çünkü Allah’ımız bir, Dinimiz bir, Peygamberimiz bir, Kıblemiz bir Kitabımız bir ve hakeza… (İbrahim Yardım’ın yazısı..)

Evvelâ, insaf çağrısı yapıyorum kendime. Bu satırları yazarken, hiçbir yazıda olamadığım kadar insaflı olmayı telkin ettim kendime. Said Nursi’nin kimliğine dair bir perde açıldı: Ben hiç şaşırmadım. “Kan”ca peygamber soyundan geldiğini öğrendiğim gün kalbimi yokladım; Said Nursi’ye muhabbetim kıl kadar artmamış! Aksi olsaydı, kıl kadar azalmayacaktı muhabbetim. Bu böyle biline… (Senai Demirci’nin yazısı..)