Konağın kütüphanesi kitaplarla doluydu, Çalışma yapan Üstad’ın tam istediği buydu. Burada fen ilimleri dikkatini çekmişti, Onları öğrenmek için bir zemin oluşmuştu. Bu hükümet konağında kalıyor iki sene, Oradan da Van’a geçer talepler üzerine. Van’da Tahir Paşa ile dostlukları gelişir, Konağın bir bölümünde çalışmaya girişir.

Kur’an-ı Kerim’de ana-baba hakkında şöyle buyurur: “Rabbin, kendinden başkasına kulluk etmeyin, ana ve babaya iyi muamele edin, diye hükmetti. Eğer onlardan biri veya her ikisi senin yanında ihtiyarlığa ererlerse, onlara “öff” (bile) deme. Onları azarlama. Onlara güzel (ve tatlı) söz söyle. Onlara acıyarak tevazu kanadını (yerlere kadar) indir ve: Ya Rab, onlar beni çocukken nasıl terbiye ettilerse, Sen de kendilerini (öylece) esirge, de.” (Anne Baba hakkında güzel bir yazı..)

İstanbul’a yerleşiyor bin dokuz yüz yedide, Van’daki sevdiklerini bırakıyor geride. Şarkta bir Üniversite kurmaktı düşüncesi, Arzu ettiği bu istek her şeyden en öncesi. Fen ve din ilimlerini beraber okutmaktı,
Hazırladığı mektubu Padişaha sunmaktı.

Çocukları cıvıl cıvıl oynayan, Mutfağında yemekleri kaynayan, Muhabbete ve sevgiye doymayan
İnsan dolu bir dünya istiyorum. İnsanları birbiri ile kardeş, Her biri diğerine dost ve de eş, Çevresini aydınlatan bir güneş, Işık saçan bir dünya istiyorum.

İnsanoğlu, dünyaya ağlayarak geliyor ve beşikle tabut arasındaki upuzun bir yolculuk onu beklemektedir. Bu yolculuk her ne kadar uzun gibi görünse de aslında çok kısacık bir ömürden ibarettir. İşte insan kendisine takdir edilen bu kısacık ömrünü doldurup kabir denilen amel çukuruna girerken eğer gülebiliyorsa ve geride kalanları ardından ağlıyorlarsa asıl o zaman mutludur.