Birden Kuran’ın nuruyla fikirlerim değişti, Gavs-i Azam Şeyh Geylâni imdadıma yetişti.
Esaretten kurtulunca İstanbul’a gelmiştim, Bir iki sene yine de o gaflete dalmıştım.
Bir zamanlar İstanbul’da Eyüp Sultan Kabrinde, Kabirden dereye bakan yüksekçe bir yerinde.
Tek başıma ve de mahzun afaka bakıyorum, Sanki ruhum çekiliyor ve vefat ediyorum.

Bilmez misin biz ne için gelmişiz bu dünyaya, Ebedi hayatımızı burada kazanmaya.
Olur mu hiç hem burada kendim rahat edeyim, Hem ahiret âleminde cennet dava edeyim.
Olamaz da böyle bir şey rahat edemiyorum, Onun için de cesaret hiç de edemiyorum.

Rusya’daki esarette çok sıkıntılar gördüm, Kosturma Vilayeti’nin içinde kalıyordum.
Orada da Tatarların küçük camisi vardı, Volga Nehri kenarında cami nehre bakardı.
Esir zabitler içinde çokça sıkılıyordum, Dışarıda ve izinsiz serbest gezemiyordum.
Tatarlar izin alarak bana kefil oldular, Volga’nın kenarındaki o camiye aldılar.

Bir gün Rus Başkumandanı onları teftiş eder, Teftişleri esnasında O’nun yanından geçer.
Üstad ona selam vermez ve hiç yerinden kalkmaz, İkinci kez geçer yine onu hiç umursamaz.
Üstad’ın hareketine Başkumandan çok kızar, Tercüman vasıtasıyla sebeplerini sorar.

Üstad Kafkas cephesinde epeyce hizmet verir, Rus kuvvetleri gelince O Bitlis’te direnir.
Kuvvetli bir direnişle düşmana karşı koyar, Kazaklardan çocukların kurtulmasını sağlar.
O harpte gönüllülere hep cesaret veriyor, Atını da sağa sola durmadan koşturuyor.