Hiç kimse O’nun kadar, dünyada sevilmedi, O’nun gibi bir insan, bu dünyaya gelmedi.
Bu kadar zaman geçti, sevgisi eksilmedi, Ancak bedbaht kişiler, kıymetini bilmedi.
Hala adı dipdiri, dolaşıyor dillerde, Çünkü “MUHAMMED” adı, şifadır gönüllerde.

Şam’dan ayrıldıktan sonra İstanbul’a gidiyor, Medresetüzzehra için Sultan’la görüşüyor.
Konuyu Sultan Reşat’a detaylıca anlatır, Şarka gerekliliğini Paşaya hatırlatır. Üsküp’te bir okul için ödenek ayrılmıştı, Hazırlıkları yapılmış temeli atılmıştı.

En büyük düşmanımız, Ümitsizlik ve cehalet seline kapılmamız. Bu sebeple hak yolunda her an birleşmeliyiz,
Birbirimizi sevmeli ve kucaklaşmalıyız. Yoksa tarafgirlik edip düşmanlık yapmayalım, Menfaatimiz uğruna kalpleri kırmayalım. Dünyanın fani olduğu herkesçe bilinmeli, Ve imâni esaslara sımsıkı sarılmalı.

Medine’den uzak kaldım, Döndüm deli divaneye. Hasret ateşiyle yandım, Kor girdi bizim haneye.
Yandı yürek oldu kebap, Nebiye kavuşamadım. Su yok iken gördüm serap, O’na doğru koşamadım.

Tutuklu olduğu zaman İstanbul kaynıyordu, Hürriyet ve Meşrutiyet hep tartışılıyordu.
Nihayet cezaevinden serbest bırakılıyor, Ve ikinci Meşrutiyet ilan da ediliyor.
Sultanahmet Meydanında bir miting düzenlenir, Üstad hürriyeti öven güzel bir nutuk verir.
Sonra Selanik’e gidip orda da konuşuyor, “Hürriyete Hitap” adlı nutku beğeniliyor.