Resulullah (a.s.v.) Efendimiz bir hadis-i Şerif’lerinde şöyle buyururlar:”Kıyamet gününde insanlardan ilk olarak suale çekilecek olan üç kişiden birincisi şehit edilen kimse olacaktır.

On bir ayın sultanı, Hoş geldin ey Ramazan, Rahmet dolu her anı, Hoş geldin ey Ramazan

Geç olmuş yatıyordum, Fakat uyku tutmadı ve kalkıp,
Yakıverdim şamdanı. Gecenin zülüfleri, seccademin püskülleri …

İnsan, Allah’ın sanat eseridir. Bunun için Allah’ın emirlerine uygun yaşamak zorundadır. Basit bir misal verelim: Elektronik cihazların bütününün çalıştırma esasları vardır. Bu esaslara göre çalıştırılmazlarsa arızalanırlar. İşte maddî âlemdeki cihazların tarifnamesi olduğu gibi manevî âlemden olan insanın da çalışma prensipleri Kur’an-ı Kerim’de yazılıdır. Kur’an-ı Kerim insanın bütün ihtiyaçlarına cevap veren bir kitaptır.

İman sayesinde, “Allah göklerin ve yerin nurudur” diye/biliyoruz. Yani, sadece misak-ı millî gibi sınırlara göre değil sevmemiz. Bütün bir dünyanın bile denizde kum tanesi kaldığı semâları seviyoruz. İmanın nuru sayesinde tanıdık, aşina ve sevimli oluyor bize siyasi sınırlarımızın dışında kalan yerler bile.. Hal böyle olunca, önce vatanımızı tanımlayıp sonsuz ve sınırsız imanımızı vatan sınırlarına göre mi tarif edelim? Yoksa, önce imanımızı tanımlayıp “vatan” bildiklerimizi imanın bize aşina ettiği yere göre tarif edelim? (Dr. Senai Demirci’nin güzel yazısı..)