“Onur,” kısa olarak kişisel değer ve şeref olarak değerlendirilebilir. Bu şeref ve kıymetin insanlık tarihinde eşref-i mahlûkat olan Peygamberimize (asm) ve dolayısıyla insanlığa mahsustur. Çünkü İnsan yaratılış itibariyle “onur”lu bir varlıktır. (Rüstem Garzanlı)

Gençlerin haram yollara gitmemesi için, meşru ve helal dairede eğlencelerin organize edilmeli, bilhassa arkadaş seçiminde çok dikkatli, rast gele her yerde ve herkesle arkadaşlık ve dostluk kurmamalı, nisa taifesiyle konuşmalarında da mesafeli ve ölçülüyü elden kaçırmamalı, farz ve sünnet-i seniye ye ittiba ederek günahlardan kaçınmalıdır.

Aynı inancı, aynı değerleri paylaşan, aynı medeniyete sahip aynı topraklar üzerinde yaşayan insanların kültür, örf, adet, giyiniş, edebiyat ve sanatlarında ayrı farklılıklar görünmektedir. Bu farklılıklar elbette bu toplumun medeniyetinin zenginlikleridir.

Yakını vefat eden kimselerin taziyelerinde bulunmak, onlara yemek götürmek hem dinimizin hem insanlığın hem de sosyal ve içtimai hayatın gereğidir. İnsanlığa rahmet olarak gönderilen Peygamberimiz (asm) Cafer bin Ebi Talib’in şehit olduğu haberi alınca, “Cafer’in ailesine yemek götürün” emredilmiştir.

Hep derler eskide ahde vefa vardı, aslında vefanın eskisi yenisi olmaz, her nedense yaşlılarımız tarafından genel olarak kullanılan bir söz, işin hakikatine bakılırsa doğruluk payı elbette var.