Bir kız çocuğunun büyürken, zihninde oluşan kadınlık algısına dair bir video seyredebilseydik, genellikle sürekli kadın ve anne olmaktan şikayet eden, yaptığı şeyleri bir tür hizmetçilik olarak gören, mutsuz bir film şeridine rastlayabilirdik…

Bunun yanında ebeveynlik miras bırakılarak devam eden bir sistem. Kendi algılarıyla henüz yüzleşmeyenler, çarpraşık ve nefret geliştiren algılarının neticelerini kendinden sonraki kuşağa da aktarıyorlar…

Diyelim ki çocuk dediğimizde; ayak bağı, ömür törpüsü, huysuz, yaramaz. Kadın dediğimizde; ezik, köle
Erkek dediğimizde; aldatan, zulm edici, güvenilmez gibi kodlar varsa zihnimizde, çocuğa, kadına ve erkeğe dair söylenen bütün cümlelerin geri bildirimi “ ama “ ile karşılık bulacaktır…

Çocukluğundan itibaren “yapabilirlilik” ekseninde inşa edilmemiş bir yetiştirme biçiminin bedelini, sonrasında hem yeni kurulan aileler hem de yeni doğan çocuklar ödüyor ne yazık ki. Üstelik çocuklar yapabileceklerine çok inanıyorken, mücadele ediyorken, yetişkinlerin buna engel olmasıyla şekilleniyor bu iradesizlik…

Çocuklarımızı dövebileceğine, ceza verebileceğine, terlik fırlatabileceğimiz, onurunu kırabileceğine inanıyorsak elbette çocuğumuz büyüdüğünde krizi benzer yöntemlerle halletmeye devam ederiz…