İstanbul’a yerleşiyor bin dokuz yüz yedide, Van’daki sevdiklerini bırakıyor geride. Şarkta bir Üniversite kurmaktı düşüncesi, Arzu ettiği bu istek her şeyden en öncesi. Fen ve din ilimlerini beraber okutmaktı,
Hazırladığı mektubu Padişaha sunmaktı.

Çocukları cıvıl cıvıl oynayan, Mutfağında yemekleri kaynayan, Muhabbete ve sevgiye doymayan
İnsan dolu bir dünya istiyorum. İnsanları birbiri ile kardeş, Her biri diğerine dost ve de eş, Çevresini aydınlatan bir güneş, Işık saçan bir dünya istiyorum.

Mustafa Paşa diyor ki “Ey Hoca Efendiler, İnanın ki Molla Said peşin sizi yendiler. Mağlup olacağınızı şimdiden biliyorum, Ancak bu işin sonunu merakla bekliyorum”. Üstad dedi “Efendiler, bendeniz vadetmişim, Hiç kimseye sual sormam dinlemek benim işim”. Kırk kadar sual sorarlar oradaki âlimler,
Cümlesine cevap verir onlara birer birer. Sonra da Mustafa Paşa Üstad’ı tebrik eder, Namazı kılmaya başlar mavzer hediye eder.

Üstad hiç boş durmayarak eserler telif etti, Gizlice perde altında neşrini temin etti. Bu hareket çok muazzam bir galibiyet oldu, Oysa bu devirde kimse bir şey yazamıyordu. Kötü niyetli dinsizler O’nu yok edememiş, İslamî neşriyatına mani de olamamış. Üstad’ın yaptığı işi kimse başaramadı, Bu zulmü mutlak devrinde hiçbir zat yapamadı.

Üstad Bediüzzaman ve sonra talebeleri, Dünyaya ilan etmişler büyük hakikatleri. Hakikati Kuran’iye etrafında dönmüşler, İman hakikatlerini tamamıyla görmüşler. Gaye ölünceye kadar onlara hizmet etmek, Bu Hakikati Kübrayı dünyaya ilan etmek. Dalalet ve zındıkanın en azgın devresinde, Böyle müthiş ve çok ağır şartlar içerisinde.