İnsanları dalaletten kurtarmak için Allah tarafından Hz. Muhammed aleyhissalatu vesselam ile gelen İslam dini yavaş yavaş yayılmaya başlarken, hanımlardan ilk Müslüman Hazreti Hatice radiyallahu anha validemiz iken,  erkeklerden de ilki Hazreti Ebubekris-Sıddık. r.a.dır. Peygamberimiz vasıtasıyla Allah tarafında bize  gelen hak din ile ilk şeref ve fazilette birinciliği kazanan bu iki cinsin birinci mübarekleri, en sıkı dönemde bile Aleyhissalatu Vesselama destek olup, ta 40 Müslüman oluncaya kadar, İslamiyet’i gizli tutmuşlardır, Ömer-ül Faruk la birlikte 40 olduktan sonra İslamiyeti ilan ederek yavaş yavaş  sahabelerin sayısı çoğalmıştır.

Fakat o mübarek Sahabeler müthiş düşmanlara  karşı gelebilmek ve hak din olan İslamiyet’i yayabilmek için canları pahasına düşmanla savaşıp çarpıştılar. İşte Peygamberimiz (a.s.m.) hayatta iken yapılan savaşlarda birçok şehit vererek, Veda Hutbesi esnasında Sahabeler epeyce azalmıştı. Bundan sonra, Tabiin, Tebe-i Tabiin, Emevi ve Abbasi devletlerinden sonra, İslamiyet Osmanlı İmparatorluğu ile en parlak devrini yaşadı. İşte kâinatın Halıkının getirdiği  dini kabul edip, “İla-i Kelimetullah” (Allahın dinini yükseltme) yolunda canını verme pahasına bile olsa, dedeleri gece gündüz İslamiyet’i yaymak için koşan Müslümanlardan biz âcizler, dedelerimizden bize  en güzel miras olan hak din İslamiyet’i terk etmemek için son derece gayretli olmamız lazım ve elzemdir.

Türk milleti olarak bizler, İslamiyet’i yaşayıp ona sahip çıkmak kadar önemli başka hiçbir iş yoktur. Yani ecdadın bize bıraktığı dini ve dini kaynaklı güzel adetleri yaşayıp onunla iftihar etmek bizim önemli görevimiz ve bizim için çok mühimdir. Çünkü Allah tarafından gelen Kur’an-ı Kerim ile, dünya ve ahiretimizi cennet yapma zenginliğine ancak bu şekilde kavuşabiliriz.

Şunu bilmeliyiz ki, İslam dini kuru teoriden ibaret değildir, onu ancak uygulamaya koyulduğumuz zaman meyvesini alabiliriz. Bu itibarla bizim asıl vazifemiz maneviyattan uzak kalan gençliğe dinin hakikatlerini anlatmaktır.

Dinimizi yaşayıp uyguladığımız zaman dünyaya hakim olduğumuzu görmek için, Tarafsız tarihçilerin eserlerine bakmak yeterlidir.

Sözgelimi tarihin büyük şahsiyetlerinden, Fatih Sultan Mehmed’i düşünelim, Onu Fatih yapan sırlar neler di?

Başta, Allaha harfiyyen itaat eden Fatih’in annesi,  Hüma Hatun  Valide Sultanla, babası Sultan İkinci Murat Hazretleridir. Çünkü o mübarekler, her anne ile babanın en büyük derdi olması lazım gelen, onlara Allah  tarafından hediye olarak verilen evlatlarını, Allahın rızası dairesinde yetiştirmeye titizlik göstermeleridir.

Fatihin babası yaşadığı bir hadiseyi size anlatayım: Anne ile Babası fatihin eğitimine verdikleri önem, Oğulları Fatihte çok güzel meydana çıkmış olur:

Fatih’ın Babası İkinci Murad Hazretleri iptidai derslerini almak için oğlu Fatih’i, hocası Molla Gürani’ye götürmüş. Küçük Mehmet orada ders alırken, padişahın oğlu olduğu için, kendine güvenerek, hocasının sertliğini babasına şikayet etmiş. Babası da hocasını ikaz edeceğini ve sen padişahın oğluna nasıl öyle davranırsın diyerek, hocasına lazım olan dersi vereceğini küçük Mehmed’e  söylemiş. Bu şekilde Fatih olacak oğlu Mehmed’i rahatlatmış. Öbür yandan S.Murad hocası Molla Gürani’ye gidip demiş: Hocam Bizim küçük Mehmet biraz şımarıyor, fakat, tedbirimizi şöyle alacağız:

-Bir gün ben Mehmet’le birlikte mektebe geleceğim. Sana niye oğlumu rahatsız etmişsin diye çekişeceğim, sen de eline sopayı alıp bana, al oğlunu ikiniz de buradan defolun derken, birkaç sopa sırtıma vurup bizi mektepten kovacaksın. Ondan sonra ben küçük Mehmede: İşte ne yaptın? Arkadaşların okurken sen cahil kalacaksın diyerek ikna ettikten sonra, elinden tutup okutmanız için zatı âlinizin huzuruna yalvarmaya geleceğim. Nitekim öyle yapmış. Böylece küçük Mehmedin uslulaşmasını temin etmiş.

İşte, anlattığım gibi Fatih  Sultan Mehmed’in anne ve babası ağızla dua yaptıktan sonra, makbul dua yerine geçecek, tedbiri de alarak o tedbir fiili dua hükmüne geçmiş, kavli fili vazifelerini yaptıktan sonra işi Allaha havale etmişler. Çünkü “Anne ile babanın evlatlarına karşı dualarının makbuliyeti, Peygamberlerin a.s.m. ümmetlerine karşı yaptıkları dualar gibidir” hadisi şerifini onlar bizden daha iyi anlamışlar. Evet, ebeveynler evlatları için bu kadar ciddi uğraşmaları neticesinde, bakın Fatih’in olgunluğuna:

-Herkesin bildiği gibi, 21 yaşında Padişah olan Fatih Sultan Mehmet Han Hazretleri, Peygamberimiz (a.s.m.) ın “Letüftehannel Kostaniyyetu. Feleni’mel Emiru Emiruha, feleni’mel ceyşu zalikelceyş” meâli (İstanbul fethedilecektir. Onu fetheden komutan ne güzel komutandır, onun askeri ne güzel askerdir.) Hadisi Şerifini Fatih düşünerek “Ah! İstanbul’un fethi, bana  nasip olacak mı?” diyormuş. Çünkü o biliyordu ki, birçok hükümdar fethetmek için İstanbu’la  yürüdükleri halde onlara nasip olmamıştı.

Fatih Edirnedeyken İstanbul’u Fethe hazırlanırken bir gün  halkı denemek için, tebdili kıyafet ederek esnafı denetlemek ister,  ilk olarak bakkalın birine gider.  Bakkaldan yağ ile bal ister, bakkalcı kıyafetinden ötürü kendisini tanımadığı Fatihe istediği kadar yağ verdikten sonra, kusura bakmayın, ben sabahtan beri takip ediyorum, köşedeki bakkal siftah yapmadı, sana zahmet balı oradan alsanız memnun olurum deyince, Fatih sevinerek oradan ayrılır. Bir rivayete göre öteki bakkaldan balı aldıktan  sonra bir kasaba gider, kasaba iki okka kuzu eti verir misin der eti aldıktan sonra, kasaba bir takım ciğer de ver deyince, kasapta Fatihi tanımadığı için  kardeşim ne olur ciğeri yol ağzında ki kasaptan al deyince; Fatih aldığı cevaplardan çok memnun kalarak, kendi kendine, Allah’ın yardımı ile, bu halkla ben İstanbul’u fethederim diyerek, Orduyu hümayun’u İstanbul’un fethi için hazırlamaya başlar ve hazırlar.

İstanbul’un surlarını kırabilecek güçte topları kendi icat ederek döktürüyor.  Bununla beraber haliç tarafından İstanbul’u muhasaraya almak için, insan ve hayvan gücüyle, yetmiş kadar gemiyi Beşiktaş’tan Kasım Paşaya  kızaklar üzere, getiriyor. Kendisi de Ordu-i Hümayunla birlikte İstanbul’un surlarını kırıp dağıtmak için yarı gecede geliyorlar. Yoluna manevi ışık tutması için, Alim ve maneviyat abidesi hocası Akşemseddin’i yanında getirip Topkapı’ya  geliyorlar. O esnada askerine: Yatıp biraz istirahat etmelerini emrediyor. Sabaha karşı, ateş et emri etmeden önce, askerlerin takva sahiplerini seçerek sağ avucunu yağ yanağına koyup sünnete uygun yatanları kaldırıp onlarla savaşın ilk hareketini onlarla başlatıyor. Böylece bildiğiniz gibi düşman Ulubatlı Hasanın bir kolunu koparıyor, Ulubatlı öteki eli ile “Lailahe illallah Muhammedür-resülullah” yazılı Hilafet bayrağını surlara dikiyor. Nihayet İstanbul fethediliyor.

Sonra Müslüman’lar İstanbul’a yerleştikten sonra, papazlar hakimiyetimiz elimizden gitti deyip dışarı çıkmamaya karar vermişler. Fatih bunu öğrenince, zaptiyelerini  gönderip papazları yanına getirterek onlara demiş ki: İşte size padişahın mührünü taşıyan birer kağıt; gidin bununla mahkemelere serbest girin ve orada görün İslam’ın  adaletini. Siz oralarda İslam’ın adaletini gördükten sonra, inanacaksınız ki, bizim idaremiz altındaki hayatınız önceki hayatınızdan daha rahat olacaktır. Onlar da oradan çıkarlar, mahkemeler ancak Edirne ve Bursa’da bulunduğu için, Papazlar vapura binip Bursa’ya giderler ve orada bir mahkemeye girerler. Girdikleri mahkemede kadının huzurunda şöyle bir davadan iki kişi mahkeme olduklarını görürler:

Biri bir vatandaşa bir tarla satmış, tarlayı alan adam, tarlayı sürerken, sabanın demiri, altınla dolu küpün kapağını kaldırmış, bunu gören tarla sahibi, hemen küpü tuttuğu gibi, tarlayı aldığı adama götürüyor ve diyor ki: Kardeşim al altınlarını, ben tarla aldım, altın almadım. O da buna, ben içinde ne varsa tamamını sattım, alamam bana haram olur diyor ve işin halli için davayı  mahkemeye veriyorlar. Mahkemede kadı adaletli kararını vermek için,  her ikisini nüfuslarını teker teker sorar ve öğrenir ki, birinin bir kızı, ötekinin de bir oğlu bekâr varmış.  Nihayet kadının hükmü, bu çocukları evlendirin de bu altınları beraber harcasınlar. Bu hükmü dinleyen papazlar, hayran kalarak oradan ayrılırlar.

Şimdi biz tarihimizden gelen bu mükemmel adaleti öğrenince, düşünüp yakinen inanmamız lazım ki, insan Allah’ına ne kadar sağlam bağlanırsa o kadar mükemmel iş yapar ve Allah’ın rızasına muvaffak olur.

-İstanbul’un fethinden sonra Ayasofya yı cami yapıp ilk Cuma namazını orada kılmaya hocalarının re’yi ile kararlaştırırlar. Hocalar aralarında şöyle bir karar vermişler. “Yatsı ve ikindi namazının sünnetini terk etmeyen kim ise Ayasofya da ilk Cuma namazını o kıldıracaktır.” Vakit gelmiş bu kelimeler ile seslenerek imam ararken,  yine İstanbul’un Fethi ile müjdelenen Fatih Sultan Mehmet Han Hazretlerine İstanbul’da ilk Cuma namazını kıldırmak şerefi nasip olmuş. Böylece Fatih, sünneti gayri müekked olan yatsı ve ikindi namazlarının sünnetlerini de terk etmediği ortaya çıkıyor. (Haşiye) İşte, Fatih Sultan Mehmet Hanın başarısının sırlarından bir kaçı.

(Haşiye) (Bazısı bunun hakikatini bilmediği için, yatsı ve ikindinin sünnetini Peygamberimiz (a.s.m.) terk etmiştir diyor ve terk etmek sünnettir diyor. Fakat bunlar bilmiyorlar ki: Takva cihetine bakılırsa Peygamberimizin (a.s.m.) yaptıklarının hafif taraflarını değil, ağır taraflarını almak daha iyi olur. Hatta takvayla amel edenler başka mezhebin hafif tarafını alamazlar,  fakat ağır tarafını rahatlıkla alabilirler. Mesela Hanefi mezhebinde olanlar, Şafilerin kan akınca abdesti bozmama meselesini alamazlar. Fakat evlenmesi caiz olan kadının çıplak eline çıplak eli o hanımın çıplağına temas etse abdesti bozulur, meselesini rahatlıkla alabilirler ve bunu tatbik de edebilirler.

Evet, bu kadar Allaha bağlı ve itaatkâr olan bir padişaha, Rahim olan Allah, ona layık ihsanını başarılarla gösteriyor. İşte bütün Müslümanların, bilhassa Türklerin şeref ve övgüsü olan Fatih Sultan Mehmet han hazretleri 28 yıl padişahlığı süresince  2 imparatorluk 14 devlet ve 200 şehir fethetmiştir.

Evet! Kâinatın yaratıcısı olan Allah, Takva sahiplerine ve Onun mükâfatı olan cenneti ile müjdeliyor ve  Allahın kanunlarına isyan edenleri ceza yeri olan cehenneme atması de mahzı adalet oluyor. Evet Fatih gibiler böyle sağlam imanla dünyaya meydan okumuşlar. Osmanlının o parlak devrinden sonra, duraklama devri başlamış ve dış düşmanların  münafikane yaptıkları hileler neticesinde, işte 300 senedir yavaş yavaş Müslümanları yıpratmaya çalışmışlar. Onlar asil hedeflerine yirminci asırda ulaştılar. Tahribatlarının en büyüğü olan sefahatlerini teknikle ve fen ilimleri ile sarıp biz Müslümanlara kabul ettirdiler. Fakat onların o sahtekarlıkları günden güne, yalınız Müslümanların nefretlerini kazanmakla da kalmayıp, yaydıkları dinsizlik ve insanlıkla bağdaşmayan inanç ve hareketler, kendi memleketlerinde ki insanlarında nefretini kazanıp, onlarında fıtri ihtiyacı olan hak dine meyilleri günden güne artıyor.

Geçmeden bunu da ifade edeyim, günümüzde bazı Müslümanlar, dinin, bazı hafif taraflarını işlerine geldiği için onlara sarılıyorlar.

Bu hal başka değil, ancak şuna benzer: Bir insan, ayaklarım var ya, öteki azalarım olmasa da olur. Veya Gözlerim var ya kulaklarım olmasa da yaşarım demeye benzer. Halbuki iki hayatta rahat ve mutlu yaşamamız için Allah’ımız bize emrettiği ibadetlerin tamamını, yani onları  uygulamaya çalışmak gerekir.

Evet! Bu bize gösteriyor ki, bir insanın imanı ne kadar zayıflarsa, o, o kadar dini hayatından taviz verebilir. Öyle ki, benim Müslüman vatandaşım ufak bir iş bahanesi ile, namazını terk edebiliyor. Benim işim yorucu veya midemde biraz rahatsızlık var diyerek orucunu bozabiliyor. Veya, bir imansız doktorun, sen oruç tutamazsın demesi ile oruç tutmaya yanaşmıyor ve saire.. Allah bizi ve din kardeşlerimizi bu gaflet uykusundan uyandırsın. Amin!..

Bugün insanlara örnek olabilecek insana çok ihtiyacımız var. Müslüman olan erkek ve hanımlar her hareketleri ile insanlara örnek olmaları icap ediyor. Bozmak kolay yapmak zor olduğu için, yirmi günde yirmi kişinin yapamayacağı bir binayı, bir kişi bir günde harap edebiliyor. Biz batı diye diye ahlakımızı atarak battık.  O hale geldik ki televizyonda, kadın taytla külotla namaz kılabilir mi? Kadın erkekle ayni safta, başı açık namaz kılabilir mi? meseleleri tartışma konusu yapıyoruz. Allah’ım bu gibiler gibi olmaktan bizleri muhafaza eylesin.

Bunu herkes bilmeli ki, dini bilgilerden habersiz, dinden uzak bir haldeyiz ki, ecnebiler bir kaç kuruş paraya gafillerimizi satın alıp menfaat için onların dinlerine muvakkaten de olsa sokabiliyorlar. Halbuki, dinine bağlı bir Müslüman, mantığını kullanarak kendi dinini terk edip, hükmü geçmiş, başka bir dine kat’i surette giremez. Eğer girse mantığın değil, duygularının ve hislerine mahkûm olmanın neticesinden girer. Yani ya para için veya başka bir menfaat için girer. Çünkü dinsiz olmak için düşünmek lazım değil. Fakat dinine sahip çıkmak ve dindar olmak, mantığın kendi eseridir. Dindar olmakta iş var görev var, fakat onunla beraber, Dinine sahip olan kimsenin mantığı, aldığı o manevi bilgiler, onu o mes’uliyeti taşımağa mecbur ediyor ve ne pahasına olursa olsun bildiğini uygulamaktan geri kalamıyor. Çünkü, vazifesini yapmazsa karşıda nasıl bir zararlarla karşılaşacağını kesin olarak inanıyor ve inandığının gereğini yapıyor.

Abdülkadir Haktanır

www.NurNet.org

Abdullah yeğin abi:Gayemiz bir ise hepimiz biriz

Nur Talebeleri arasındaki gruplaşmaları nasıl değerlendiriyorsunuz? Birleşme olmayacak mı?

Üstadımız derdi ki mesleklerde ve meşreplerde ittihad mümkün olmadığı gibi caiz de değildir. Gaye bir ise hepsi bir demektir. Meselâ siz ne yapıyorsunuz: Risale-i Nur’dan anladığınızı tatbike çalışıyorsunuz. Risale-i Nur’u program yapmışsınız. Eskiden kos koca İstanbulda tek bir dershane vardı oda Süleymaniyede kirazlı mescid sokağı 46 numarada idi.orada birisi hükmetmesi kolay idi. Şimdi bütün Türkiye de ki dershanelere birisi hükmetmesi kolay olmaz. Her dershanenin başında biri vardır. Bütün bunlar tek bir yerden emir almak  kolay değildir.Her dershanenin başında olan Risale-i Nurdan istifade ettiği derecede derse gelenlere vermeye çalışır, kabiliyeti ve gücü yettiği kadar Risale-i Nurdan, cemaate birşeyleri öğretmeye çalışırlar. Herkesin gayesi neticede imana hizmet olduğu için hepsinin gayesi birdir. Ben hepsi dinsizliğin karşısında bir yumruktur diyorum. Bunlar ayrı ayrı gibi görünüyorlar, ama işbölümü yapmış durumdalar. Meselâ ben Urfa’ya gidiyorum. Gittiğim zaman 1951’di, Urfa’da ancak iki yerde (yazın başka, kışın başka yerde oturuyorduk) ders okunuyordu. Şimdi ise sayısı belli değil. İstanbul, İzmir, Adana, Erzurum da öyle. Her tarafta böyle. Demek ki bu umumî bir ihtiyacın neticesi, gelişmesi oluyor elhamdülillah.

Risale-i Nur bütün aklımıza gelenleri cevaplandırıyor. Bu hizmette olanlar Risale-i Nur’u iyi okumalı. İhlas, Uhuvvet Risalelerini çok okumalı ve mü’minler arasında birliği beraberliği temine çalışmalı. Arayı açmaya değil, yaklaştırmaya çalışmalı. Mü’mine, Müslümana düşen en büyük vazife ehl-i imanın ittihadı, birliği, beraberliğidir. Bugün yeryüzünde iki milyona yakın Müslüman var. Ecnebîler aramıza girmişler, bizi birbirimizle uğraştırıyorlar, İslâmiyete zarar verecek faaliyetler ortaya koyuyorlar. Bunlara karşı ancak yekvücut, bir vücudun azası gibi olmakla galip gelinebilir. İmansız Cennete giden yok, imansıza dünya saadeti de yoktur. O­nun için en büyük ve esas mesele imanı kurtarmaktır.

Elhamdülillah Nur Talebeleri arasında: Şimdi eskiden daha ziyade birlik, beraberlik, yaklaşmak, samimiyet, birbirlerine gelmek-gitmek devam ediyor, daha da sıklaşacak. Nereye gidersek gidelim, hep birbirimize kardeş nazarıyla bakıyoruz. Sempozyumda da söyledim, 1940-41 senesinde Denizli hadisesinden dört-beş ay evvel Üstad şöyle demişti: “Ben gittiğim yerlerde sekiz sene kadar kalıyorum. Şimdi sekiz sene yaklaştı. Ben ya öleceğim, ya buradan gideceğim. Siz hakikî kardeşsiniz. Siz Risale-i Nur’u devamlı okuduğunuz ve yazdığınız için sizi kardeş kabul ediyorum. Birbirinizden ayrılmayacaksınız. Risale-i Nur’dan da ayrılmayacaksınız. Bir zaman gelecek, her tarafta Risale-i Nur’un talebeleri olacak. Belki bir daha görüşürüz, belki görüşemeyiz.” Böyle bir ihtimal de söyleyince çok müteessir olduk. O zaman “Merak etmeyin, tekrar görüşeceğiz” dedi. Üstad senelerce evvel “Siz kardeşsiniz, birbirinizden ayrılmayın, Risale-i Nur’dan ayrılmayın” diyor. Şimdi elhamdülillah görüyoruz ki birbirini tanımak, birbirine yaklaşmak ve müsbet hareket etmek artıyor.

Yaratılış itibariyle kimsenin kimseye benzemediğini görüyoruz. Düşüncelerde de farklılıklar var, hizmetlerde de var. Görüşler, anlayışlar birbirinden ayrı oluyor. o­nun için benden darılan, mecbur ötekine gidiyor, ötekinden darılan ötekine gidiyor, böylece milletin arasına Risale-i Nur daha çok giriyor elhamdülillah. Yani bunlar hep hikmetli hadiseler.

Biz Muhabbet fedaileriyiz. Husumete vaktimiz yoktur

ÜSTADIN İFFETİ
Merhum Molla Hamid diyor ki: Molla Resul (1872-1952) “Tahir Paşanın(1847-1913) evinde iki tane kızı vardı. Birini Üstadımıza vermek istiyordu. Neyse, sonra Paşayı başka bir yere naklettiler, oraya gitti. Bir gün mevzu açıldı. Üstad’a; “Paşanın iki tane kızı vardı. Birisini siz alacaktınız” diyorlardı, siz görmediniz mi” dedik. “Kasem ederim, ben o evde kız olduğunu bilmedim” diye cevap verdi.(s:74)

ÜSTADIN AZ YEMESİ VE YEDİRMESİ
Üstad, özellikle Eski Said dönemi talebelerine perhiz uygulatıyormuş. Bu konuya muhterem “Üstadın talebeleri büyük ölçüde riyazet yaparlarmış o da onlara bal verirken bir çay kaşığı verirmiş. Oysa ki bizde çok abur cubur yemek var, çarşıda dolaşma var maalesef.” Bu konuda Hamid ağabeyin bir hatırası şöyle; “Sizi yeminle temin ederim bu şekilde ben Üstadımızın yanında bir-iki sene kaldım, ancak bir gün tok olabildim. O bir gün de, bir talebe pilav pişirmişti, tencerede pilav artmış, sahan almadı. O talebe bana dedi; “Gel bunu ye, sonra sofrayı götür” Ben biraz yedim, sonra biraz da üstadın yanında yedim O gece doyduğumu hatırlıyorum.” (s: 80)

Bu malutı kardeşlerle paylaşan:

Abdülkadir Haktanır

www.NurNet.org

(mürşidlik ve şahıs merciiyeti  mes’elesi)     

bismillahirrahmanirrahim

1-(Dini mesleklerde şahsın merci ve metbu olması, ancak vesilelik cihetiyledir.

Evet “”Velilerin himmetleri, imdadları, manevî fiilleriyle feyiz vermeleri, hâlî veya fiilî bir duadır. Hâdi, Mugis, Muin ancak Allah’tır. (Mesnevi-i Nuriye sh:240)

Eğer şahıs, Kur’andaki hak ve haikatın muhafızı ve mahzarı ise ve merciiyet makamını istemek temayülü de yoksa makbuldür. Evet hakikatta hidayet ve irşad mercii ve menbaı Kur’andır. ) Zaten bunu Üstad kendini ortadan çekip Risale-i Nurları göstermesi bize büyük bir ders olması lazım ve elzemdir.

2- Risale-i Nur mesleğinde ise, cadde-i kübra olan Sahabe mesleğinin bir in’ikası olması cihetiyle (Emirdağ Lâhikası-1 sh: 67 p. 4) evvelâ Kur’andan hak düsturlarına ve hakikat-ı İslâmiyeye; ve sâniyen bu ilâhî hidayetin müttebii ve muhafızı olmaları sebebiyle bir şahs-ı  mâneviye ittiba edilir, merciyet mânasında olarak şahıs nazara verilmez. Evet şu sarih beyan ve ifadeler nâzar-ı teemmüle alınmalıdır:

“Risale-i Nur’un şahs-ı manevîsi ve o şahs-ı manevîyi temsil eden has şakirdlerinin şahs-ı manevîsi “Ferîd” makamına mazhar oldukları için, değil hususî bir memleketin kutbu, belki -ekseriyet-i mutlaka ile- Hicaz’da bulunan kutb-u a’zamın tasarrufundan hariç olduğunu.. ve onun hükmü altına girmeye mecbur değil. Her zamanda bulunan iki imam gibi, onu tanımağa mecbur olmuyor. Ben eskide Risale-i Nur’un şahs-ı manevîsini, o imamlardan birisini zannediyordum. Şimdi anlıyorum ki; Gavs-ı A’zam’da kutbiyet ve gavsiyetle beraber “ferdiyet” dahi bulunduğundan, âhirzamanda şakirdlerinin bağlandığı Risale-i Nur, o ferdiyet makamının mazharıdır. Bu gizlenmeye lâyık olan bu sırr-ı azîme binaen, Mekke-i Mükerreme’de dahi -farz-ı muhal olarak- Risale-i Nur’un aleyhinde bir itiraz kutb-u a’zamdan dahi gelse; Risale-i Nur şakirdleri sarsılmayıp, o mübarek kutb-u a’zamın itirazını iltifat ve selâm suretinde telakki edip, teveccühünü de kazanmak için, medar-ı itiraz noktaları o büyük üstadlarına karşı izah etmek, ellerini öpmektir.”(Kastamonu Lâhikası:196)

3- Bediüzzaman Hazretleri, “ hatta Said de -El’iyâzübillâh- Risale-i Nur’un aleyhine dönse, bizim sadakatimiz alâkamızı hiç sarsamayacak.”(Emirdağı Lâhikası-1 sh:125) diyerek Risale-i Nur’a bağlılığın elzemiyetini ehemmiyetle nazara vermiştir.

4- “ Evet, ULEMAİ ÜMMETİ KE ENBİYAİ BENİ İSRAİL   ferman etmiş. Gavs-ı A’zam Şah-ı Geylanî, İmam-ı Gazalî, İmam-ı Rabbanî gibi hem şahsen, hem vazifeten büyük ve hârika zâtlar bu hadîsi, kıymetdar irşadatlarıyla ve eserleriyle fiilen tasdik etmişler. O zamanlar bir cihette ferdiyet zamanı olduğundan hikmet-i Rabbaniye onlar gibi ferîdleri ve kudsî dâhîleri ümmetin imdadına göndermiş. Şimdi ise aynı vazifeye, fakat müşkilâtlı ve dehşetli şerait içinde, bir şahs-ı manevî hükmünde bulunan Risalet-in Nur’u ve sırr-ı tesanüd ile bir ferd-i ferîd manasında olan şakirdlerini bu cemaat zamanında o mühim vazifeye koşturmuş.)”(Kastamonu Lâhikası sh:7)

5- “(Evet bu asrın ehemmiyetli ve manevî ve ilmî bir mürşidi olan Risalet-in Nur’un heyet-i mecmuası, sair şahsî büyük mürşidler gibi kendine muvafık ve hakikat-ı ilmiyeye münasib olarak, birkaç nevide ve bilhassa hakaik-i imaniyenin izharında, intişarında azîm kerametleri olduğu gibi; üç keramet-i zahiresi bulunan Mu’cizat-ı Ahmediye, Onuncu Söz ve Yirmidokuzuncu Söz ve Âyet-ül Kübra gibi çok risaleleri dahi herbiri kendine mahsus kerametleri bulunduğunu çok emareler ve vakıalar bana kat’î bir kanaat vermiş. Hattâ sekeratta bulunan talebelerine imanını kurtarmak için bir mürşid gibi yetiştiğine müteaddid vakıalar şübhe bırakmıyor.) ”(Kastamonu Lâhikası:10)

6- “Hem onun mesleğinde şahsa ehemmiyet verilmiyor. Şirket-i maneviye ve kardeşler birbirinde tefani noktasında Risale-i Nur’un mazhar olduğu binler keramet-i ilmiye ve intişar-ı hizmetteki teshilât ve çalışanların maişetindeki bereket gibi ikramat-ı İlahiye umuma kâfi gelir; daha başka şahsî kemalât ve kerameti aramıyorlar.”(Emirdağ Lâhikası -1 sh:87 )

Aşağıdaki beyanda Hz. Üstad kendi sahasında tevazu makamıyla ders verdiğini kabul ile beraber, devam eden hizmet-i Nuriyede şahıstan ziyade Risale-i Nur’un nazara verilip   gösterilmesi hem ahirzaman fitnesinin bozuk cemiyet şartları içinde hakiki kemalatın tam kazanılmamasının hatırlatılması da  ciddi bir hakikattır. Şöyle ki:

7- “(Risale-i Nur’un samimî, hâlis şakirdlerinin heyet-i mecmuasının kuvvet-i ihlasından ve tesanüdünden süzülen ve tezahür eden bir şahs-ı manevî, size bâki ve muktedir bir kuvvet-i zahrdır, bir rehberdir.)”(Kastamonu Lâhikası sh:56)

8- “Risale-i Nur’un hakikî şakirdleri, buz parçası olan enaniyetlerini şahs-ı manevîde ve havz-ı müşterekte erittiklerinden, inşâallah bu fırtınada sarsılmayacaklar.”(Şualar: 288)…

Bu cümledeki “hakiki şakirdleri” ifadesi, mefhum-u muhalifi ile “hakiki olmayan şakirdleri” de hatıra getiriyor, yani ihlas ve Risale-i Nur’un esasat ve düsturlarına sadakat göstermeyenleri…

9- “Eğer hakikî bir uhuvvetle, birbirinin faziletleriyle iftihar edecek bir tesanüdle, birbirinin aynı olmak derecede bir tefani sırrıyla hareket etseler; o dört adam, dörtyüz adam kuvvetinin kıymetindedirler. Ben nasıl sizin meziyetinizle iftihar ediyorum, o meziyetlerden ben mahrum kaldıkça, sizde bulunduğundan memnun oluyorum, kendimindir telakki ediyorum. Siz de üstadınızın nazarıyla birbirinize bakmalısınız. Âdeta her biriniz ötekinin faziletlerine naşir olunuz.”(Barla Lâhikası:124)

10- “Mesleğimizin esası uhuvvettir. Peder ile evlâd, şeyh ile mürid mabeynindeki vasıta değildir. Belki hakikî kardeşlik vasıtalarıdır.”(Kastamonu Lâhikası sh:162)

11- Yine Hazret-i Üstad’ın şahsını dahi merciiyetten azledip Risale-i Nur’u üstad gösterdiğine dair ifadeleri vardır. Ezcümle, bir mektubda şöyle der:

“Aziz, Sıddık Kardeşlerim!

Şimdi namazda bir hâtıra kalbe geldi ki: Kardeşlerin ziyade hüsn-ü zanlarına binaen, senden maddî ve manevî ders ve yardım ve himmet Hüsrev, Re’fet, Tahir, Feyzi, Sabri. bekliyorlar. Sen nasıl dünya işlerinde hasları tevkil ettin, erkânların meşveretlerine bıraktın ve isabet ettin. Aynen öyle de; uhrevî ve Kur’anî ve imanî ve ilmî işlerinde dahi Risale-i Nur’u ve şakirdlerinin şahs-ı manevîlerini tevkil ile o hâlis, muhlis Hasların şahs-ı manevîleri senden çok mükemmel o vazifeni kendi vazifeleriyle beraber yaparlar. Hem daima da şimdiye kadar yapıyorlar. Meselâ, seninle görüşen muvakkat bir dirhem ders ve nasihat alsa, Risale-i Nur’dan bir cüz’ünden yüz dirhem ders alabilir. Hem senin yerinde ondan nasihat alır, sohbet eder. Hem Nur şakirdlerinin hasları, bu vazifeni her vakit yapıyorlar. Ve inşâallah pek yüksek bir makamda bulunan ve duası makbul olan onların şahs-ı manevîleri, daimî beraberlerinde bir üstad ve yardımcıdır diye ruhuma hem teselli, hem müjde, hem istirahat verdi.”(Şualar sh:492)

12- “Risale-i Nur’un talimatı dairesinde ve bizlere bahşettiği hizmet noktasında feyizli makamlara kanaat etmeliyiz. Haddinden fazla fevkalâde hüsn-ü zan ve müfritane âlî makam vermek yerine, fevkalâde sadakat ve sebat ve müfritâne irtibat ve ihlas lâzımdır. Onda terakki etmeliyiz.”(Kastamonu Lâhikası sh:89)

13- Keza, Risale-i Nur mesleğinde şahıs merciiyeti bulunmadığı, Mevlâna Hâlid Hazretleri ile Hazret-i Üstad’ın farkı anlatılırken de şöyle beyan edilir:

“İkinci fark şudur ki: Üstadım kendi şahsiyetini merciiyetten azlediyor. Yalnız Risale-i Nur’u merci’ gösteriyor. Hazret-i Mevlâna Hâlid’in şahsiyeti, kutb-ül irşad, merciil-has ve-l âmm olmuştur.”(Sikke-i Tasdik-i Gaybî sh:16)

14- Mes’elemizi tenvir eden bir düstur:

“ Risale-i Nur Talebeleri, Risale-i Nur’un dairesi haricinde nur aramamalı ve aramaz. Eğer arasa Risale-i Nur’un penceresinden ışık veren manevi güneşe bedel bir lâmbayı bulur, belki güneşi kaybeder.

Hem Risale-i Nur dairesinde halis ve çok ruhları  her ferdine kazandıran ve Sahabenin sırr-ı veraset-i Nübüvvetle meşreb-i uhuvvetkâranesini gösteren “meşreb-i hıllet ve meslek-i uhuvet” ise, hariç dairelerde ve o peder ve o mürşid üç cihetle zarar vermek suretiyle -bir pederi aramaya ihtiyaç bırakmaz.

Bir tek peder yerine pek çok ağabeyi buldurur. Elbette büyük kardeşlerin müteaddid şefkatleri, bir pederin şefkatini hiçe indirir. Daireye girmeden evvel bulduğu mürşidi, her ferd dairede dahi muhafaza edebilir. Fakat mürşidi olmayan, daireye girdikten sonra, ancak daire içinde mürşid arayabilir.

Hem Risale-i Nur’un velâyet-i kübradan olan sırr-ı veraset-i Nübüvvet  feyzini veren ders-i hakaik dairesindeki  ilm-i hakikat dahi, daire haricindeki tarikatlara ihtiyaç bırakmaz Meğer tarikatı yanlış anlayıp, güzel rüyalar, hayaller, nurlara ve zevklere mübtelâ ve âhiret faziletinden ayrı olan dünyevî ve hevesî  zevkleri arzulayan ve merciiyet makamını isteyen nefisperestler ola.

Bu dünya dâr-ül hizmettir, külfet ve meşakkatle ücret ölçülür. Dâr-ül  mükâfat değil! Onun içindir ki, ehl-i hakikat keşif ve kerametdeki ezvak ve envara ehemmiyet vermiyorlar. Bazen kaçıyorlar, setrini istiyorlar.

Risale-i Nur dairesi geniştir, şakirdleri pek çoktur. Harice kaçanları aramaz, ehemmiyet vermez;  belki daha  içine almaz. Her insanda bir kalb var. Bir kalb hem dairede, hem hariçte olamaz. Hem hariçteki irşada hevesli zâtlar, Risale-i Nur şakirdleriyle meşgul olmamalı. Çünki üç cihetle zarar görmeleri muhtemeldir. Takva dairesindeki talebeler irşada muhtaç olmadıkları gibi, hariçte kesretli namazsız var; onları bırakıp bunlarla megul olmak, irşad değildir. Eğer bu şakirdleri severse, evvelâ daire içine girsin; o şakirdlere peder değil, belki kardeş olsun, fazileti ziyade ise ağabeyleri olsun. (yani şeyhlik, hocalık, hocaefendilik, liderlik pozisyonuna geçmesin, Abileri olsun…naşir)…

Hem bu hâdisede göründüğü gibi, Risale-i Nur’a intisabın çok ehemmiyeti var ve çok pahalı düştü. Ve buna  bu fiyatı veren ve o yolda bütün Âlem-i İslâm namına dinsizliğe karşı mücahid vaziyetini alan aklı başında bir adam, o elmas gibi mesleğini terkedip başka mesleklere girmez.”(Hakikat Nurları sh:150)

Mezkûr düsturda, tarikata mütemayil bazı fıtratların daire içinde mürşid bulabilecekleri yazılıyorsa da, bunun bir emir olmadığı, ancak bir ruhsat olduğu ve tarikata mütemayil fıtrat sahiblerini  Nur dairesinde Nur’ a bağlı bir zâttan istifade etmesi maslahatı bulunduğu… hem Risale-i Nur’un muhtelif  bahislerinde meslek-i Nuriyenin velâyet-i  kübra yolu olduğu gibi hususlar ve bu derlemede görünen sarih beyanlar müvacehesinde, daire-i Nur’da Hasların şahsı manevisini nazara almayarak bir şahsın merciiyeti  (şahsa bağlanmak) fikri iddia edilemez.

15- Merhum Hulûsî Ağabey’in şu ifadesi de şâyân-ı dikkattir.:

“Üstadım bana ve dinleyen her zevi-l ukûle, tarîkat zamanı değil, imanı kurtarmak zamanıdır, beş vakit namazını hakkıyla eda et, namazın nihayetindeki tesbihleri yap, ittiba’-ı Sünnet et, yedi kebairi işleme dersini vermiştir. Ben gerek bu derse, gerek Risalet-ün Nur ile verilen derslere, Kur’an’dan istinbat buyurarak gösterdiği hakikatlere karşı Allah’ın tevfikiyle can ü dilden, belî dedim, tasdik ettim ve bana böylece hakikat dersini veren bu zâta da ömrümde ilk defa olarak Üstad dedim. Hata etmedim, isabet ettim.”(Barla Lâhikası sh:29)

Yine Hulûsi Ağabey’in mevzu ile alakalı bir ifadesi de şöyledir:

“Ümid ve iman gibi pek âlî sermayemiz var. Üstad Hazretlerinin âlî tavsiyeleri:

Beş vakit namazını ta’dil-i erkân ile kıl, yani başka ibadete gücün yetmez. Namazın nihayetindeki tesbihleri yap, yani başka zikri yapamadım diye teessüf etme. Yedi kebairi terk et, çünki sagairi arayacak zamanda değiliz. İttiba’-ı sünnet et, zira bu zamanda arkasında gidilecek ve harekâtı taklide değer saf, hâlis ve muhlis bir hâdî ki, (o da seni yine bu yola götürecektir) maalesef bulamayacaksın. Belki bu yola çıkaracaklar vardır. Fakat kömür ile elması kim fark edecek?  Öyle ise sen çalış, ondan daha iyi kılavuz bulamazsın. Derslerinden birinde ki, her vakit zikrettiğim MEN AAMENE BİL KADER EMİNE MİNEL KEDER   şefaatbahş vecizesi hatırımızda varken, şübhesiz her musibet ve her elem hoş karşılanacaktır.

Aziz kardeş! Zaman olur ki her şey, herkes, her muamele, kalbi incitiyor. Fakat işte tiryakı:  FEİN TEVELLEV FEKUL HASBİYELLAHU LA İLAHE İLLA HU. ALEYHİ TEVEKKELTÜ VE HÜVE RABBÜL ARŞİL AZİM…

Her zaman söylüyorum:  Biz bu fâni hayat için dostluk yapmıyoruz. Bu kısa hayata veda etmek, indimizde ve itikadımızda ebedî bir hayatın mukaddemesidir, öyle ise müteessir olmayalım. Nice ki, o hayata başlamadık. İşte mürasele ile muvasalayı temin edelim. Allah’a güvenelim, Ondan meded dileyelim…..Hulusi”(Barla Lâhikası sh:49)

Abdülkadir Haktanır

www.NurNet.org