Dünyada beş-on senelik kısa bir zamanda, endişe, üzüntüyle karışık evlât sevgisine bedel, o evladın büluğ çağına gelmeden ölmesi durumunda, saf, dertsiz, tasasız, endişesiz milyonlarca sene ebedî evlât sevme hakkını kazanan üzülür mü?

Konuyla ilgili Risale-i Nur’da geçen hakikatın bir kısmı; (Video en alttadır)

Kur’ân-ı Hakîmde وِلْدَانٌ مُخَلَّدُونَ sırrı ve meâli şudur ki:

Mü’minlerin kablelbülûğ vefat eden evlâtları, Cennette ebedî, sevimli, Cennete lâyık bir surette, daimî çocuk kalacaklarını; ve Cennete giden peder ve validelerinin kucaklarında ebedî medar-ı sürurları olacaklarını; ve çocuk sevmek ve evlât okşamak gibi en lâtîf bir zevki, ebeveynine temine medar olacaklarını; ve herbir lezzetli şeyin Cennette bulunduğunu; “Cennet tenasül yeri olmadığından, evlât muhabbeti ve okşaması olmadığını” diyenlerin hükümleri hakikat olmadığını; hem dünyada on senelik kısa bir zamanda teellümatla karışık evlât sevmesine ve okşamasına bedel, sâfi, elemsiz, milyonlar sene ebedî evlât sevmesini ve okşamasını kazanmak, ehl-i imanın en büyük bir medar-ı saadeti olduğunu, şu âyet-i kerime, وِلْدَانٌ مُخَلَّدُونَ cümlesiyle işaret ediyor ve müjde veriyor.