Nefrin, hezârân nefrin, cehlin yüzüne..[1]

Âyinedirbuâlem, her şey Hak ile kaim

Mir’at-ı Muhammed’den Allah görünür daim.[2]

Dünya ve dünyanın içinde bulunduğu galaksi ve galaksinin içinde yer aldığı sistem ve sistemin tamamına verdiğimiz kainat isminde her şey birer aynadır. “Kâinat bir aynadır. Her mevcudâtın mâhiyeti dahi birer aynadır.”[3]Ayna, ışığı aksettirip gösterdiği herkesin malumudur. Kainat ve kapsamış olduğu her şey de esmâ-i İlâhiyeyi bize gösterir ve Cenab-ı Hakk’ın sıfatlarına âyinelik eden mevcudata da mecazen “âyine” denilmektedir. Bu ayinelik itibariyle insan kendisinin bakmasıyla görebilir. Karşılıklı 4 aynayı birbirisinin karşısına koyup bakıldığında nihayetsizlik sonsuzluk görülmektedir.

Bir aynaya ayna itibariyle bakılırsa cam görünür. Aynaya aynanın yansıtmak özelliğine bakılırsa aynanın karşısındaki görünür. Cereyan eden hadiselere aynanın akis özelliğine bakılırsa herkesin değeri ve mahiyeti içyüzü açığa çıkıp tezahür ediyor.

Kainatta her hadise bizlerin kalitesini gösteriyordiğine göre sürekli hadiseler eleğiyle elenmekteyiz. Elek delikleri dar ise elenen çok olmaz. Ama büyük delikli elek ise sadece büyük taneler kalmaktadır. Kimi zaman çevremizle kimi zaman kendimizle kimi zaman dünya ile eleklere tabi tutuluruz.

“Herkes Âyinesinin Müşahedatına Tâbi’dir. Demek sizin siyah ve yalancı âyineniz size öyle göstermiştir.”[4] Bu kaideye iktida ve ittibaen kişi hadiseleri değerlendirme ölçüsünde mana verir libas giydirir. “kırmızı birperde ile siyah bir yere bakılsa, karayı kırmızı görür.”[5]

Mesela: “Gayet me’yus ve matemli olarak ağlayan bir insan, mevcudatı ağlar ve me’yus suretinde görür.

Gayet sürurlu ve neş’eli, müjdeli ve kemal-i neş’esinden gülen bir adam, kâinatı neş’eli, güler gördüğü gibi; mütefekkirane ve ciddî bir surette ibadet ve tesbih eden adam, mevcudatın hakikaten mevcud ve muhakkak olan ibadet ve tesbihatlarını bir derece keşfeder ve görür.”[6]

“Hem insanın hodgâm hevesatı ve süflî veakibeti görmeyen hissiyatı, kâinatta cereyan eden rahmaniyet ve hakîmiyet ve rububiyet kanunlarına mikyas ve mehenk ve mizan olamaz.

Kendi âyinesinin rengine göre görür. Merhametsiz siyah bir kalb; kâinatı ağlar, çirkin, zulüm ve zulümat suretinde görür.

Fakat iman gözüyle baksa; yetmiş güzel hulleleri giymiş bir cennet hurisi gibi, rahmetler ve hayırlar ve hikmetlerden dikilmiş yetmiş binler güzel libasları birbiri üstüne giymiş,daima güler, rahmetle tebessüm eder bir insan-ı ekber ve ondaki insan nev’ini bir kâinat-ı suğra ve herbir insanı bir âlem-i asgar müşahede eder.” [7]

Elinde sağlam ölçüsü olmayan kimseler vesvese ve evhamlara boğulmaya mahkumdur!

Ahirzamanda sağlam düsturlar rehberi ve zamanı ve hadiseleri değerlendirme ölçüsü olan Risale-i Nur Külliyatıyla bu asrı yorumlayanlar bu sağlam ve emin olan rehberi elde etmiştir.

Zaman hadiseleri doğru yorumlamak zamanıdır. Zamanı doğru yorumlayanlar hüsrana uğramayacaklar. Yorumlamayı bilmeyen ise zamanın çarkları arasında kalıp ezilmeye mahkum olacaklar!

Bizler aynamızı doğru seçerek bakışaçımızın nisbetinde hadiseleri doğru değerlendirmiş oluruz ve rahat ederiz.

“İlm-i iman âşıkları Risale-i Nur okuyor. Dinî malûmat meraklıları Risale-i Nur okuyor. Hakikat arayıcıları Risale-i Nur okuyor. Mücadeleci mücahid fıtratlar Risale-i Nur okuyor. Hamaset, bahadırlık ve kahramanlığın şâhikasına erişmek isteyen kabiliyetler Risale-i Nur okuyor. Milliyetçiler Risale-i Nur okuyor. Fen ve san’at erbabı Risale-i Nur okuyor. Müsbet ilim hayranları Risale-i Nur okuyor. Ehl-i tasavvuf Risale-i Nur okuyor. Edebiyat meraklıları Risale-i Nur okuyor.

Demek her bir tabaka-i insaniye Risale-i Nur’a ruhunda büyük bir ihtiyaç duymakta ve ondan istifade etmektedirler.”[8]

Risale-i Nur, her tabaka insana hitap etmektedir. Hangi meslekte olursa olsun, hangi meşrebde ihtisası olursa olsun o kimseye bir hakikat dersini verir. Yeter ki önyargıyla bakmasın. Önyargıyla bakan kimseler altın da görse kendi elindeki tenekeye iktifa eder. Bu da acınacak olan bir haldir.

“emr-i İlâhî ve irâde-i Rabbâniyenin küllî bir cilvesi olan âdetullah kanunlarıdır ki, Cenâb-ı Hak, o âdâtını bazı hikmet için değiştirir.

Her şeyde ve her kanunda irâde ve ihtiyârının hükmettiğini gösterir. Hârikulâde bazı fertlerde hark-ı âdât eder.”[9]

O halde:“Tevfik isterseniz, kavanin-i âdetullaha tevfik-i hareket ediniz. Yoksa tevfiksizlik ile cevab-ı red alacaksınız.”[10] Bizler de hizmetimizde muvaffak olmak mesleğimizin revacını sağlamak için bu adetullah kanunlarına uymalıyız. Yoksa tevfiksizlik yani:Uygun düşürmemek. * Uydurma. Muvafık olmamak. * Cenab-ı Hakkın kuluna yardım etmemesine sebep oluruz. Sonra neden muvaffak olamadık diye sıkıntı çekeriz.

Nokta-i istinadımız Ahiret,

Nokta-i istimdadımız olan Rabbimiz Allahımızdır.

Bu 2 nokta arasında olan hatalarımız ve itikadi ve ameli kusurlarımız sıkıntıların temel sebebidir.

Şimdi ben bazı hakikatları aynamda böyle yansıtıyorum. Başkası başka daha başkası başka yansıtacaktır. “Evvel, Ahir, Zahir, Batın[11]” isimlerinden hangisine bakarsa ona göre değişecektir mana. Çekirdek, fidan, ağaç meyve bu 4 ismin müşahhas birer numunesidir.

Bana birisi dese ki:uyduruyorsun. Bende derim sen bu meseleye nereden bakıyorsun? Baktığın yere göre anlayışın değişecektir. Derim. Bakış açısı farkı diyebiliriz.

Evet, bizler Risale-i Nur’u okuduk, okuyoruz ve okumakta da hayatımızın sonuna kadar devam edeceğiz ve Risale-i Nur’un neşri için, mâlik olduğumuz beşeri gücü de sarf etmekten geri durmayacağız.”[12]

Selam ve Dua ile

Muhammed Numan ÖZEL

Risale-i Nur Araştırma Merkezi

Yozgatnur

www.NurNet.org

[1] Muhakemat ( 62 )

[2] Barla Lahikası ( 67 )

[3] 9. Lem’a

[4] Münazarat ( 47 )

[5] Kastamonu Lahikası ( 26 )

[6] Lem’alar ( 190 )

[7] Şualar ( 611 )

[8] Gençlik Rehberi ( 258 )

[9] 9.Lem’a/Laif Nükteler ( 98 )

[10] Tarihçe-i Hayat ( 58 )

[11] Şualar ( 34 )

[12] Konferans ( 169 )

broşürü indirmek için tıklayın

Muhammed Numan Özel

www.NurNet.org

Vakta ki mazi derelerinde hükümferma olan garaz ve husumet ve meyl-üt tefevvuku tevlid eden hissiyat ve müyulat ve kuvvet idi. O zamanın ehlini irşad için iknaiyat-ı hitabiye kâfi idi. Zira hissiyatı okşayan ve müyulata tesir ettiren, müddeayı müzeyyene ve şaşaalandırmak veyahut hâile veya kuvve-i belâgatla hayale me’nus kılmak, bürhanın yerini tutar idi.

Fakat bizi onlara kıyas etmek, hareket-i ric’iyye ile o zamanın köşelerine sokmak demektir. Herbir zamanın bir hükmü var. Biz delil isteriz, tasvir-i müddea ile aldanmayız.[1]

 

Eski zamanda, esasat-ı imaniye mahfuzdu, teslim kavî idi. Teferruatta, âriflerin marifetleri delilsiz de olsa, beyanatları makbul idi, kâfi idi.

Fakat şu zamanda dalalet-i fenniye, elini esasata ve erkâna uzatmış olduğundan, her derde lâyık devayı ihsan eden Hakîm-i Rahîm olan Zât-ı Zülcelal, Kur’an-ı Kerim’in en parlak mazhar-ı i’cazından olan temsilâtından bir şu’lesini; acz u za’fıma, fakr u ihtiyacıma merhameten hizmet-i Kur’ana ait yazılarıma ihsan etti.

 Felillahilhamd sırr-ı temsil dûrbîniyle, en uzak hakikatlar gayet yakın gösterildi.

 

Hem sırr-ı temsil cihet-ül vahdetiyle, en dağınık mes’eleler toplattırıldı.

Hem sırr-ı temsil merdiveniyle, en yüksek hakaike kolaylıkla yetiştirildi.

Hem sırr-ı temsil penceresiyle; hakaik-i gaybiyeye, esasat-ı İslâmiyeye şuhuda yakın bir yakîn-i imaniye hasıl oldu. Akıl ile beraber vehim ve hayal, hattâ nefs ve heva teslime mecbur olduğu gibi, şeytan dahi teslim-i silâha mecbur oldu.[2]

İnsan olarak herbir şeylerle alakadar olması fıtratın mıknatıs gibi çekmesiyle alakadardır. Buna delil ise; “insanın mahiyeti ulviye, fıtratı câmia..”[3] insanın mahiyeti içyüzü manasına gelen mahiyeti ise çok yüksek bir gaye için – Allah’a birer ayna olması – yaratılmıştır.

On sekiz bin alemden bahsedilir. Bu alemler her an insanla insan da farkında olmadan bilmeden o alemlerle alakadardır.

Bu alemleri bize davet eden ise alakadar olduğumuz kimselerin hadiselerin insana tesir etmesidir. Bu tesirler ise ya meyil ya kuvvet suretiyle olmaktadır. Son asra kadar insanları irşad için ikna edici tarzda bir konuşma kafi gelebilmekteydi. Bu ikna edici konuşma ise delile dayanmayan sözlerden ibaretti. Bu konuşma ise iddia edilen dava ve maksadı süslü ve şaşalı göstermek belagata sarılmaya çalışılırdı. Bu o zamanın insanlarına kafi gelebilirdi.

Lakin eski hikmet olarak tabir edilen felsefenin ve maddi ilimlerin insan zihnini tahrib etmesi sebebiyle delilsiz sözler ne kadar mukni de olsa bir yere kadar insana kafi gelebilmektedir.

Asrın mihmandarı veya müezzin-i ahirzaman olan Bediüzzaman Said Nursi’nin okuduğu ezan-ı Muhammedinin (a.s.m.) kavli sözleri konuşması ise Risale-i Nurla Tezahür etmektedir.

Risale-i Nur Küliyatının şahs-ı manevisi hem insanları belagatla zihinlerine hakikatleri yaklaştırmakta ve kuru sözle kalmayıp delillerini akli ve mantıki delillerle o hakikatın akıl, kalp, ruh, hayal, sırr, hafa, ahfa, vicdan, a’sab, heva gibi letaife yazarak adeta o hakikatı latifelere mıhlayarak o hakaikin buralardan sökülmesi mümkün olmamaktadır. “Kimin haddi var, elini oraya uzatsın ve o kuvvetli ipleri çözsün.”[4]

Her zamanın bir hükmü vardır kaidesince Ahirzamanın insanları şek ve şüphe vartalarından kurtaran ancak ahirzamanın müezzin-i a’zamı olan Bediüzzaman Said Nursinin Okuduğu Felah çağrısı olan Risale-i Nur Külliyatıyla hem hal olmak içtimai ve itikadi ve ameli harekatını bununla tanzim etmektir.

Lakin başka defterleri ve hesap olan kimse daire içine zahirde dost olarak girmesiyle insanları aldatmak yoluna girmektedir.

Bizleri allı pullu sözlerle kandırıp “dava değil dava içinde bürhan”[5] olan Bu asar-ı bergüzideden bizleri uzaklaştırmak için çalışıyorlar. Bazı kimselere makam-ı kazib yaparak bu yalancı sun’i makam etrafında bu makama kuvvet verip insanları Risalelerden ve bilhassa hareket tarzımız olan lahikalardanda uzaklaştırarak insanları aldatıyorlar.

Gelecek vaad eden kimseleri tesbit edip Risale-i Nurdaki falane olan hizmetinden tasfiye yolunu tutmaya gidiyorlar. Hatta öyle bir yere geliyor ki bu iş üstadımın varisini bile tasfiye etmeye cür’et ediyorlar. Bunu yaparken de o iftiralar havada uçuyor. Bu vekil-i Bediüzzamanı tasfiye planı her dem geçerli olmuştur.

Saftirik kimseler o makam-ı kazibe kapılarak bana sen iftira ediyorsun böyle bir şey yok derse ona derim ki;

“hayat-ı içtimaiyede çok tecrübelerle mahiyeti bilinmeyen, benim vârislerim GENÇ SAİD’LERİN BİR KISMINI NUR’UN ZARARINA İFTİRALARLA ÇÜRÜTEBİLİRLER diye o telaştan bu ehemmiyetsiz hayatımı ehemmiyetle muhafazaya çalışıyorum. Hattâ yanımda bir rovelver varken, ikinci bir kuvvetli rovelver daha tedarik etmeye lüzum gördüm.”[6] Burada üstadım ne diyor bunu gösteririm. Çok dikkat etmek gerekiyor. Gövde içine girmiş olan kurtlar hizmete zarar veriyor. “Hiçbir müfsid ben müfsidim demez. Daima suret-i haktan görünür. Yahut bâtılı hak görür. Evet, kimse demez ayranım ekşidir. Fakat siz MEHENGE VURMADAN ALMAYINIZ. Zira çok silik söz ticarette geziyor.”[7] Bunu söyleyen müezzin-i Ahirzaman Bediüzzaman’a kulak verelim yoksa halimiz harab olacaktır. Misali çok. Elinde mihengi olmayanlara veya miheng nedir diyenlere, İstikamet isteyen, aldanmamak isteyen şu 4 şeye dikkat etsin ve 4 şeyi miheng yapsın.

 

• Lübbü bulmayan, kışır ile meşgul olur.
• Hakikatı tanımayan hayalâta sapar.
• Sırat-ı müstakimi göremeyen, ifrat ve tefrite düşer.
• Müvazenesiz ve mizansız olan çok aldanır, aldatır.[8]

“Zira çok silik söz ticarette geziyor.”[9]

 

“Hadd-i evsatı gösterecek, ifrat ve tefriti kıracak yalnız felsefe-i şeriatla belâgat ve mantık ile hikmettir.”[10]

Bu yazıları neden yazıyorsun? Denilirse şayet derim ki:

– “Üssülesas-ı Meslekim; ifrat ve tefrit ile hakaik-i İslâmiyete sürülen lekeleri temizlemek ve o elmas gibi hakikatlarına saykal vurmak..”[11]

 

“Ya Rab! Zarar bana dokundu, lisanen zikrime ve kalben ubudiyetime halel veriyor.”[12] Hizmetimize darbe vuruyor bu kurtları hizmetimizin kalbiden temizle! Zamanbu Duayı yapmak zamanıdır..

Muhammed Numan ÖZEL

www.NurNet.org

[1] Muhakemat ( 36 )

[2] Tarihçe-i Hayat ( 203 )

[3] Sözler ( 642 )

[4] Şualar ( 362 )

[5] Mektubat ( 376 )

[6] Emirdağ Lahikası-2 ( 14 )

[7] Münazarat ( 14 )

[8] Muhakemat ( 49 )

[9] Münazarat ( 14 )

[10] Muhakemat ( 27 )

[11] Muhakemat ( 50 )

[12] Lem’alar ( 8 )

Mübalağa: Bir şeyi çok büyük veya çok küçük göstermek. Bir şeyi olduğundan fazla veya eksik göstermek.

* Haddini aşmak. * Edb: Bir şeyi ifade ederken ya olduğundan fazla veya olduğundan çok noksan göstermek.” Habbeyi kubbe, kubbeyi habbe yapmak.” Manalarına Gelmektedir.

Biz insanların aczimize, hüsn-ü zannımıza istinaden verdiğimiz sun’i ve hakiki olmayan verilen makamlarla kendisini o yüksek makamda kendini muhafaza etmek ve ona da hüsn-ü zanla bakanlar için mübalağlar olmakta yapılmaktadır.

Bu yapılan hüsn-ü zan için tehlike büyüktür. Çünkü verilen makam-ı kazin olan yalancı makamla o abi, bu hoca, bu şeyhim.. gibi şeylerle ne derse desin o yukarıda bulunan makam-ı kazib sahibi direkt olarak kabul edilmektedir.

Halbuki bize üstadımız diyor ki: “Hiçbir müfsid ben müfsidim demez. Daima suret-i haktan görünür. Yahut bâtılı hak görür. Evet, kimse demez ayranım ekşidir. Fakat siz mehenge vurmadan almayınız. Zira çok silik söz ticarette geziyor.

Hattâ benim sözümü de, ben söylediğim için hüsn-ü zan edip tamamını kabul etmeyiniz. Belki ben de müfsidim veya bilmediğim halde ifsad ediyorum. Öyle ise her söylenen sözün kalbe girmesine yol vermeyiniz. İşte size söylediğim sözler hayalin elinde kalsın, mehenge vurunuz.

Eğer altun çıktı ise kalbde saklayınız. Bakır çıktı ise çok gıybeti üstüne ve bedduayı arkasına takınız, bana reddediniz gönderiniz.[1]” bu gerçekten çok muazzam hakikatleri veciz bir suretle ifade edilmiş olan hakikat hazinesidir. Görüp, okuyup, anlayıp, tatbik edene.

Daire-i Nuriyeye girmiş ve sokulmuş olan başka defterler, başka emeller sahibi olanlar var. Bu komiteye karşı üstadımız bizzat teyakkuza sevketmiş ihtiyati tedbirler uygulamıştır. Külliyatın bir çok yerinde bunu belirtip ifade etmiştir.

Bu komiteye karşı ise bizler Nurculuğun Yolu olan Lahikalarla yürüyerek bu dehşetli zındıka, münafık ve saftirik hücumları geri püskürtebiliriz. Aksi halde bizleri keskin virajlarda şarampole yuvarlayacaklardır.

Bu 3 kısmı tesbit, teşhis ve bertarafında lahikalar baştacımız ve mihmandarımızdır. Lahikasız hizmet eden denize yüzme bilmeden giren gibidir. Her an boğulmakla karşı karşıyadır.

Farz edelim ki birisi çıksa bir yerden ders okuyup kafasına göre kalabalık ve kendisine hüsn-ü zanla bakan bir cemaate izahta bulunsa.. karşıında onlarda “bu abimiz bir bildiği vardır” derse, yanlış, yalan, iftira ve düzmece hezeyanlarını savurmaya devam ederken o şahsın sözlerini yutsa kabul etse üstadımın bu beyanlarına muhalefet etmez mi?

Neticede nurculuktan hatta islamiyetten çıksa suç kimde?

“Nev’-i beşerde envaen dalalete düşen fırkaların sebeb-i dalaletleri, imamlarının kusurudur.[2]” bu ifadeyi ben mi yanlış okuyorum, okuyupta görmeyenler mi görmüyor anlamıyorum.

Sarih açık bir beyan ama bizler muhabbet gözüyle gözümüz kör olduğu için bu makam-ı kazib sahiplerine itimad edip. Abidir, hocadır bir bildiği varır deyip onun anlayışına girip üstadımızın anlayışından çıkmaktayız. Bu hal olunca Nurculuk sadece o anlayıştır şeklinde düşünüp okyanusun kapasitesini çay bardağına sığdırıyoruz. Bunun neticesinde ise sıkıntılar, taassublar, istibdadlar, kin, öfke, garez, iğbirar.. gibi şeyler tezahür etmektedir.

Nurculuk kimsenin anlayışına sığmayacak kadar büyüktür. Kimsenin anlayışına sığacak kadar küçük değildir.

Müteaddid mana mertebesi var olduğu kadar meşrebler vardır.

Birisinin makam-ı kazibine aldanarak ona aldanmamak gerektir. Bir söz mü söyledi hemen bunu müteala ve muhakeme etmek gerekir. Hak mı batıl mı, altın mı toprak mı, itibara değer mi değmez mi?

Ama bizlerde ne var abi dedi. Hoca dedi. Direkt içeri almaktayız. Ama üstadımız ne diyor biz ne yapıyoruz. Teoride biliyoruz ama uygulamada ise sıkıntı tezahür ediyor. Sonra bakıyoruz istikametli nur hizmetinden uzaklaşmış ne görür ne de görünür yerlere girmiş oluruz.

Zaten zındıka konitesi ve münafıklar içeri girdiklerinde bu cemaatte müvazene ve istikametle bulunan kimler bunu tesbit eder ve bunlarla uğraşır. Genç ise bunu ifsada vakıf ise şehir şehir dolaştırıp yurt dışına ve içtimai ise ona muhtelif şekillerde tuzaklar kurarlar bunları tasfiye ederler.

Bugün birisi makam-ı kazib sahibi olsa umum nur cemaatinin kaidesine muhalif bir şeyler beyan etse bizde buna ses çıkartmayıp bir şeyler demesek meslek-i nuriyeyi müdafaa etmesek bizler mes’ul oluruz.

Belâgat yerine mübalagat ve yalan ve ifrat-perverane keşmekeşler..[3] içimizde var oldukça daha çok hezeyan sahipleri çıkacaktır ve hezeyanlara kapılarak istikametini kaybedecekler olacaktır.

sîga-i mübalağa ile bir zalûmiyettir veya bir sarhoşluktur ve bir nevi divaneliktir.” [4] bu mübalağa bir hastalıktır ama sebebi ise insanda var olan içindeki makamı bir aynada görmek isteğidir.

sîga-i mübalağa ile cehûldür.” [5] ve “Mübalağa ihtilâlcidir.” [6]

“meyl-ül mübalağa ile, hayali hakikata karıştırmaktır.”[7] Mübalağa ile boyalanan sıbgalanan kimse aslen cahildir, cerbeze sahibidir yani hayal ve hakikatin arasını arasındaki çizgiyi, ayracı görememektedir.

Mübalağa sahibi ve her şeyde mübalağa yapan adamın halini üstadımızın şu sözüyle ifade edelim: “O mübalağa ise; dağ tepesinde bir kartopu gibi yuvarlamakla tâ hayalin yüksek zirvesinden lisana kadar tekerlense, sonra lisandan lisana yuvarlanıp giderken kendi hakikatının çok parçalarını dağıtmakla beraber, her lisandan meyl-ül mübalağa ile çok hayalâtı kendine toplar, şape gibi büyür.” [8]  bu misal ne güzel ifade etmiş bu hakikati.

Bir kar tanesi yuvarlanmaya başlayınca dağ eteğine indiğinde tane artık kocaman bir kütle olmuştur. Yani yanına mübalağacıları almış bir cemaat teşekkül etmiştir.

Mübalağacıların durumu ise;      cehl-i Mürekkebin hemşiresi ve nazar-ı sathînin annesi olan ülfet, mübalağacıların gözlerini kapatmıştır.” [9]  zırcahil, bilmediğini biliyorum  zanneden, ülfet etmiş artık anlayışsızlaşmış, sadece yüzeysel okuyup hakikatin derinliklerine inmek gibi bir gayesi olmayan ve üstünkörü geçip taklitçilik makamında kalmış kendi nurcu kimliğini meşrebini olauşturamamış mübalağacıların durumudur.

Birsi çıkıp bir fikir beyan ettiği zaman “hakkı tanıyan, hakkın hatırını hiçbir hatıra feda etmez. Zira, hakkın hatırı âlîdir. Hiçbir hatıra feda edilmemek gerektir!”[10] ve “Kimin hatırı kırılırsa kırılsın, yalnız hak sağ olsun.”[11]

Ahir zamandayız hak batıl karması zamanı yani. Amma velakin bu karma içinde bizde karma olursak halimiz harab olur. Kah dağ zirvesinde kah kuyu dibinde buluruz kendimizi. Nitekim üstadımız bu meselenin ehemmiyetine dair: “Gördüm ki, tünel kapısı yerine çok delikler görünüyor. O uzun şimendiferden o deliklere adamlar atılıyorlar.”[12] Ve “Ne Görür, Ne De Görünür Yerlere Sokulmuşlar. Perişan Olup Gitmişler.”[13] Yani çok yol var ama nereye gittiği belli olmayan çok yol vasıtaları var. Bu yollara sapıp istikameti kaybetmemenin yolu ve selametle yollardan geçip istikamete tutunmak ise “Ancak Bir Sultanla Çıkarsınız.”[14] Kaidesine tabi olmakladır.

Birisi çıkar bu yazınla beni/bizi kastediyorsun derse derim ki o halde kendinden kork istikameti kaybetmişsin. Mizan ve müvazenen yok. Kendini düzelt olduğun yeri tahlil ve tashih et.

Netice-i Kelam ise; “bir müfside, bir dessasa hüsn-ü zan edebilirsiniz. Delil ve akibete bakınız.”[15] ve“Hadd-i evsatı gösterecek, ifrat ve tefriti kıracak yalnız felsefe-i şeriatla belâgat ve mantık ile hikmettir.”[16]

“Bu âhirzaman çok çalkalanıyor, bu fitne-i âhirzaman acib şeyler doğuracağını ihsas ediyor.”[17]

Risale-i Nur Araştırma Merkezi (RAM)

Muhammed Numan ÖZEL

www.NurNet.org

[1] Münazarat ( 14 )

[2]Mesnevi-i Nuriye ( 136 )

[3] D.H. Örfi ( 38 )

[4] Mektubat ( 266 )

[5] Mektubat ( 332 )

[6] Muhakemat ( 31 )

[7] Muhakemat ( 32 )

[8] Muhakemat ( 50 )

[9] Muhakemat ( 49 )

[10] Münazarat ( 15 )

[11] D.H. Örfi ( 36 )

[12] Sözler ( 326 )

[13] Sözler ( 169 )

[14]Mesnevi-i Nuriye ( 205 )

[15]Münazarat ( 15 )

[16]Muhakemat ( 27 )

[17] Barla Lahikası ( 339 )

Ecnebilerde taklid ve cehalet ve taassub ve kıssîslerin riyaseti. Ve bizdeki mani ise; istibdad-ı mütenevvi ve ahlâksızlık ve müşevveşiyet-i ahval ve ataleti intac eden ye’stir ki, şems-i İslâmiyetin küsufa yüz tutmasına sebeb olmuşlardır. [1]

 

Bu manalara bakalım.

 

1- Gayr-i Müslümlerde: cahillik, kendisinin elindeki şeylere tek doğru budur deyip başkalarını kabul etmeyip dediğim dedik havasında olmasına neden olan papazların başı çekip her şeyde söz sahibi olması avrupanın terakkiyatına mani oldu

 

2- Biz islam coğrafyasında ise: muhtelif baskılar istibdadlar, istibdad içinde istibdadlar ve bu istibdad envaının neticesinde hasıl olan ortaya çıkan tembellik ve bütün maddi ve manevi mağlubiyete sebep olan yeis yani ümitsizlik islamiyetin hakikatının inkişafına mani olan sebeplerdir. Bunlar islam güneşinin tam bir surette görülüp yayılmasının önünde müteselsil sıradağlar gibi engellerdir.

 

Maddi istibdadlar yıkılır yıkılmaya yüz tutar. Lakin manevi istibdatlar ise o kadar kolay olmaz. Çünkü ön yargı hakimdir. “Önyargıları parçalamak, atomu parçalamaktan zordur!”[2]

 

Birisi bir şeyi öğrenip en mükemmeli bu demek yerine mükemmel sadece budur düşüncesiyle hareket etmesi önyargı ve taassubun sebebidir.

 

Taassubun lügati manası: bir düşünceye körükörüne bağlılık.Çoğulu ise istibdaddır.

 

            Körükörüne bağlılık da budur ki: “Bir denizde hesabsız cevherlerin aksamıyla dolu bir definenin bulunduğunu farz edelim. Gavvas dalgıçlar, o definenin cevahirini aramak için dalıyorlar. Gözleri kapalı olduğundan el yordamıyla anlarlar. Bir kısmının eline uzunca bir elmas geçer.

 

O gavvas hükmeder ki; bütün hazine, uzun direk gibi bir elmastan ibarettir. Arkadaşlarından başka cevahiri işittiği vakit hayal eder ki; o cevherler, bulduğu elmasın tâbileridir, fusus ve nukuşlarıdır.

 

Bir kısmının da kürevî bir yakut eline geçer; başkası, murabba bir kehribar bulur ve hâkeza…

 

Herbiri eliyle gördüğü cevheri, o hazinenin aslı ve mu’zamı itikad edip, işittiklerini o hazinenin zevaid ve teferruatı zanneder. O vakit hakaikın müvazenesi bozulur.

 

Tenasüb de gider. Çok hakikatın rengi değişir. Hakikatın hakikî rengini görmek için tevilâta ve tekellüfata muztar kalır. Hattâ bazan inkâr ve ta’tile kadar giderler.[3]

 

Burayıda tahlil edecek olursak: o gayretli, çalışkan, inci arayan dalgıçların mücevheratların envaı olan bir yere dalmalarında dalgıçların herbiri çeşit çeşit cevherler dolu olan bir hazinenin parçasını bulup tüm hazineyi bu nevdendir deyip düşünmesi diğer dalgıçların bulduklarını bunun yanında teferruattır düşüncesine kapılır.

 

“Gözleri Kapalı olduğundan” ibaresi ise: hakikaten çok yerinde bir tabirdir ki: göz kapalı ise el ve kulağa itibar edilir. Okuduklarını sadece proje olarak kabul eder hayata tatbik edemez. Çünkü gözleri kapalı olduğu için okuduklarını alem-i şehadete geçiremeyip filan abi felan abi dediki demişki gibi tabirlerle hizmetine veya anlayışına yön verir.

 

İnsanların verdiği hüsn-ü zanla verdiği sun’i makamlar neticesinde o makamda bulunan tekellüfe girer. Tekellüf nedir dersek: Kendi isteğiyle külfete girmek, bir zorluğa katlanmak. * Gösterişe kapılmak. Özenmek. * Yapmacık hâl ve hareket. Zoraki hareket. Gibi manalara gelmektedir.

 

Maneviyatla iştigal eden kimseler tekellüfe saparak sevdiği kabullenmediği halde sevmiş kabullenmiş görünür. Müşevveşiyet-i ahvale sebep olan şeylerden en şedidi budur yani Sun’iliktir. Abicilik, hocacılık, müdebbirlik, vakıflık… gibi toplumun her yerinde bunlar vardır. Dahili bir hastalıktır ki bilinmez veya bunu taşıyanlar bilmez. İkaz edenleri de hizmeti anlamamışsın, hizmet budur diye cevap verir.

 

Bu putlar kırılmalı!

Allah basiretimizi kapatmasın. Basiretsizlik zor iş

 

Muhammed Numan ÖZEL

www.NurNet.org

 

[1] Muhakemat ( 10 )

[2] Albert Einstein

[3] Sözler ( 439 )