Eskilerimiz Regaib gecesine “Regaib Gecesi” yahut “Mübarek Gece” derlerdi…

Bu kelime “reğa-be” kökünden olduğu için “rağbet etmek, istemek, arzulamak, bir şeye meyletmek ve onu elde etmek için çaba göstermek” anlamına gelirdi… 

Regaib Gecesi “istek gecesi”, kulluk arzı, dua ve ibadet ışığında arınma gecesiydi…

Kelime mânası olarak da manevi iklim kokan bir geceye, siz “kandil” dediğinizde tüm mânevi iklimi gider, yerine titrek ışığıyla anlamsız bir “kandil” gelir.  

Kelime ve cümleler ifade ettikleriyle değerlenir.

Meselâ, “Esselamüaleyküm verahmetullah” dediğiniz anda, yalnız bir cümle söylemiş olmuyorsunuz, bir cümle ile bir iman âbidesi de inşa etmiş oluyorsunuz.

Çünkü selâmın içinde rahmet, bereket, inayet gibi ulvi kavramlar ve barış, dostluk, kardeşlik, hoşgörü gibi mesajlar var.

Peki, “günaydın-tünaydın”da ne var? “Malûmu ilân”dan, yani bilineni tekrarlamadan başka bir şey yok. Farkında mısınız bilmiyorum, ama kelimelerle birlikte kavramlarımız altüst oldu:

“Allah’a ısmarladık” yerine, “esen kal”, hattâ “baybay”…

“Allah selamet versin” yerine, “güle güle”…

“Allah rahmet eylesin” yerine, “başın sağ olsun”…

“Nur içinde yatsın” yerine “ışıklar içinde yatsın”…

“Ramazan bayramı” yerine “şeker bayramı”…

 “Mübarek olsun” yerine, “kutlu olsun”…

“Fatiha” yerine “saygı duruşu”…

“Mübarek aylar” yerine “3 aylar”!.. 

“3” yalnızca bir sayıdır. “Mübarek” ise “verimli, bereketli, kutlu, uğurlu, hürmetli, beğenilen, sevilen” anlamında mânevi bir dünya! Ayrıca bir Ramazan müjdesi ve Kur’an güzellemesi…

Gele gele, nihayet, şaşkınlığımızı ifade etmek için kullandığımız “Allah Allah”, “Lailahe illallah”, “fesübhanallah” yerine, İngiliz ağzıyla “vaaavvv”, “vuuuv” şaşkınlığına kadar geldik! Maksat toplumun maneviyatla bağlarını koparmak olduktan sonra, uydur uydur söyle! 

Uydurdular, söylediler, yazdılar, çizdiler; biz de tartışmasız kabullendik. “Alt tarafı birkaç kelime” dedik, kendini “kelime”lerle inşa eden kavramları ıskaladık! 

Kavramlarla birliktetefekkürümüz gitti, firasetimiz gitti, nezaketimiz gitti, nezahetimiz gitti, nefasetimiz gitti; kuruduk! Bu gidişlerden “mübarek geceler” de nasibini aldı: Durup dururken “kandil” oluverdiler.

Bu “galat-ı meşhur”un (yaygın yanlışın) revaç bulmasının (yayılmasının) sebebi, elektrikten önce cami minarelerinin kandillerle aydınlatılmasıdır…

Eskiden mübarek gecelerde minareler kandillerle ışıklandırılırdı. Bu yüzden mübarek gecelere “kandil gecesi” denmeye başlandı. Ama yaygın değildi. Şurlu Müslümanlar “Mübarek Gece” demekte ısrarlı olmuşlardı.

Cumhuriyet döneminde bu yanlış, pek çok “bilinçli yanlış”la birlikte ısrarla vurgulandı. Sonunda yapıştı kaldı. Şuur âbidesi saydığımız “dindar Müslümanlar” bile artık “kandil” diyor. 

Vaizlerimiz kürsülerden “kandil” üzerinden vaaz veriyor…

Kandil kadar imanımız kaldığı için mi, yoksa koskoca İslâm dünyası git gide kandil ışığına benzemeye başladığı için mi?

Titrek ve etkisiz: Hafif bir rüzgâra karşı bile dayanıksız!

Yavuz Bahadıroğlu – yeniakit.com

Cemreler arka arkaya düşüyor…

Birinci cemre havaya, ikinci cemre suya, üçüncü cemre toprağa…

Keşke bir dördüncüsü olsa da yüreğe düşse…

Yüreklerimiz havayla, suyla, toprakla birlikte ısınmaya başlasa, birbirimize karşı…

Belki o zaman fark ederdik, aramızdaki “fark”ların aslında “renkler”imiz olduğunu…

Farklarımızın, “Ne kadar fark, o kadar gökkuşağı” anlamı içerdiğini ve ruhumuzu zenginleştirdiğini…

Belki o zaman idrak ederdik, her şeye rağmen hayatın güzelliklerle dolu bulunduğunu ve tüm güzelliklerin insana “ikram” edildiğini…

Değişen mevsimlerin içinde saklı farklılıklarla hayatın daha yaşanabilir hale geldiğini, bu anlamda her mevsimin kendi sırrını içinde sakladığını ve vakti geldiğinde hayata kattığını…

Zıtların bir birleriyle “kaim” olduğunu; kış olmadan yazın, yaz olmadan baharın, gece olmadan gündüzün, yaşlılık olmadan gençliğin değerinin bilinemeyeceğini…

Zıtlıkların tamamlayıcı mahiyetlerini, farkı fark ettirici özelliklerini…

***

Bir karar vermek lâzım: Ya iktidar olamamış siyasetçilerin “iktidarsızlık” sendromunu olumsuzluğa dönüştüren “Batsın bu dünya” modundaki yaklaşımlarıyla, günlük gazete ve bildik televizyonların şamatacı karamsarlıklarını esas alıp dünyamızı karartacağız ya da her oluşta saklı güzelliği görme kararlılığı içinde hayata “mü’mince” bakıp hayatın “tefekkür” ve “tezekkür” boyutunda yakalamamız mukadder olan ihtişamın “İlahî ikram” boyutunu keşfederek “hamd” kapısından Allah’a ulaşacağız.

Seçim bize bırakılmış…

Birinci hayat tarzının insanın ufkunu kararttığını, hayata olumsuz bakmanın güzellikleri ıskalattığını ve insanı hayattan keyif alamaz hale getirdiğini, bunun ise hem başarısızlığı körüklediğini, hem de dünya cehenneminde yandıktan başka, ahret cehennemini de inşa ettiğini bilmekte fayda var.

Peygamber Efendimiz, her türlü olumsuzluğun içinden güzellik çıkarabilen ve mevcut tüm güzellikleri yakalayabilen bir örnektir. Düşünün ki, çürümüş, kokuşmuş ölü bir köpeğin bile güzel yönüne dikkat çekmiş, “Dişleri ne güzel” buyurmuştu.

Köpeğin dişleri gerçekten güzeldi: Ama köpeğin kokuşmuşluğuna, çürümüşlüğüne dikkat kesildikleri için, güzel dişlerini ıskalamışlardı.

***

Dünya da öyledir sevgili dostlarım; insanların bozmadığı yerler hâlâ güzeldir…

Bakın hâlâ cemreler düşüyor… Mevsimler değişiyor… Geceler gündüze dönüşüyor… Güneş doğarken ayrı, batarken ayrı renk cümbüşünün tablolarını çiziyor… Mehtap ve gökkuşağı hâlâ çıkıyor… Yıldızlar hâlâ dünyanın en güzel bestesinin İlâhî nağamatına (nağmelerine) uyup zikrediyor… Yağmurun seyrine doyum olmuyor… Karın keyfi her yaşta yaşanabiliyor.

Cemreler de bir biri ardına düşmeye başladı ya, kısa bir süre sonra toprak canlanmaya, ağaçların damarlarına su yürümeye, bitkilerin içinde “gül ateşi” tutuşmaya başlayacak.

Bahar gelecek ve hayat alabildiğine renklenecek.

Bu rengârenkliği, bu cümbüşü fark etmemek, küfran-ı nimet (sözlüğe bakabilirsiniz) olmaz mı?

Hayat siyasetten, ticaretten, kavgadan, savaştan, terörden, krizden ve referandumdan ibaret değil!..

Hayat aynı zamanda doyumsuz bir güzelliktir ve hâlâ çok güzeldir!

Yavuz Bahadıroğlu – Yeni Akit

Kur’an-ı Kerim’de geçen Hz. Yusuf kıssası, her çağın insanı için bir ibret levhasıdır. Bu özelliği sebebiyle Kur’an’da “Ahsenül Kasas” (en güzel kıssa) olarak zikredilir. Yusuf Suresi’nin başından 102. ayete kadar olan bölümde anlatılan bu kıssa, Yusuf’un başından geçenlere ilişkindir.

Özetlemek gerekirse, çok yakışıklı olan Yusuf’u, kıskanan kardeşleri, ondan kurtulmaya karar verip av bahanesiyle götürdükleri ıssız bir dağ başında bir kuyuya atarlar. Üstünden çıkardıkları gömleğini de avladıkları bir hayvanın kanına bulayıp babaları Hz. Yakub’a gösterirler: “Kardeşimiz Yusuf’u kurtlar parçaladı.”

Kuyudaki Yusuf’un imdat çığlıklarını kimse duymaz, zira çevrede kimse yoktur. Ama her zaman, her yerde biri vardı: O Allah’tır. “Onun izni ve haberi olmadan sarı yaprak bile yere düşmez!”

O umutsuzluk deminde dahi yan gelip yatmaz. Teslim olmaz. Tırmanmaya çalışır. Elleri parçalanana kadar uğraşır. Bir taraftan da dua eder.

Derken, bir kervan yaklaşır kuyuya. Kervandakilerin Yusuf’tan, Yusuf’un kervandan haberi yoktur. Ama “Allah her şeyden haberdardır! Aşılmaz tek irade O’nun iradesi, şaşmaz tek hesap O’nun hesabıdır!”

İhtiyaçlar kuyu başında kesişir. Susayan kervancılar kuyuya bir kova sarkıtırlar. Amaçları Yusuf’u kurtarmak değil, kuyudan su çekip susuzluklarını gidermektir. Hz. Yusuf kuyuya sarkıtılan kovaya tutunur ve yukarı çekilir. 

Mısır’a götürüp köle niyetine satılır. Bir iftiraya uğrayıp, yedi yıl zindanda yatar. Nihayet nice “olmaz”lar olur ve Hz. Yusuf, Mısır’ın “ikinci adamı” konumuna gelir.

Bu kıssayı, çekemedikleri için gemiden denize attıkları Hz. Yunus ve Nemrut ateşinden sağ selamet çıkan Hz. İbrahim kıssalarıyla birlikte bir kere daha değerlendirmeye çalışır mısınız lütfen?

Kıssalarda verilen mesaj aynıdır. Mehmed Âkif Ersoy, Allah’ın bu mesajını şöyle şiirleştirmiştir:

“Allah’a dayan sa’ye sarıl hikmete râm ol,

Yol varsa budur bilmiyorum başka çıkar yol.” 

*

Bazen insanın yüreği yorulur. Bazen “şak” diye ortadan yarılır da tüm dinamikleriniz içinize çöker, tüm umutlarınızı yitirirsiniz…

Varlığınızın enkazı altında kalmış gibi hissedersiniz kendinizi…

Umduğunuz dağlara kar yağmış, size dostça, kardeşçe uzandığını sandığınız eller, sizi ya karanlık bir kuyuya ya da fırtınalı bir denize fırlatmıştır.

Dertlenmeyin!.. Yakınmayın!.. Ve asla pes etmeyin!..

Bilin ki, o an, Yusuf’laşma. Yunus’laşma ve İbrahim’leşme anıdır!

*

Bir üniversitede verdiğim konferans sonrasında, öğrencilerden biri şöyle bir sual sordu: 

“Roman yazmak için öncelikle ne lâzım?” 

Tek kelimelik bir cevap verdim: 

“Önce sabır lâzım!”

Hayat, her anı sabırla örülen bir sanattır!

Tabii sabrınıza imanınızı, ilminizi, irfanınızı, bilginizi, becerinizi, birikiminizi, kültürünüzü, idrakinizi, ferasetinizi, basiretinizi, nezaketinizi, nezafetinizi, nezahetinizi, zarafetinizi ve nihayet yüreğinizi de katmalısınız.

“Sabırla koruk helva olur” sözü boşuna söylenmemiş…

Yavuz Bahadıroğlu – Yeni Akit