Etiket arşivi: Cennet
Cennetin Dört Basamağı
Bir rivayette ‘Cennet, Bilal, Ali, Ammar ve Selman’a müştaktır’ diye buyrulmuştur. Bu isimler ile ‘şevk’ kavramı arasındaki ilişkiye dikkat çeken Muhyiddin İbn Arabî, eserinde şu görüşlere yer verir: ‘Cennetin iştiyak duyduğu bu zatların isimlerinin de şevk ve iştiyak manasını göstermesi gerçekten harika bir tevafuktur.’ Şöyleki:
Şevk (iştiyak) sevdiğine kavuşmaya onunla buluşmaya bir arzu ve bu arzudan doğan bir elemi (acıyı) ifade etmektedir. Bu mana sözkonusu isimlerde de geçerlidir. Mesela;
Bilal: kelime olarak ‘belle’ kökünden türemiştir. Manası, hastalıktan kurtulmaktır. ‘belle’r-recülü min meradıhi, ebelle min dâihi’, ‘Adam hastalığından (onun eleminden) kurtuldu’ demektir. Demek, cennet ancak Bilal’e kavuşmakla, ona duyduğu iştiyakın verdiği acıdan kurtulabilir.
Ammar: Tamir eden bir şeyi mamur hale getiren demektir. Buna göre Cennet, ancak Ammar’ın oraya teşrif etmesiyle gerçek anlamda mamur hale gelebilir.
Ali: Bu kelime yükseklik, yücelik ve ülviyeti ifade eder. Buna göre, Cennet, ancak Ali’nin oraya gitmesiyle gerçek kemaline ulaşır, âlî bir cennet hüviyetini kazanır ve huzura kavuşur.
(1) Hadisin ifadesini İbn Arabî bu şekilde yorumluyor. Kanaatime göre bu hadisi şu şekilde yorumlamak da mümkün: Cennete, iki basamaklı bir asansörle çıkılır. Basamaklardan biri yasaklardan korunmaya, diğeri ise emirleri yerine getirmeye bakar. Biri, noktalı hı ile tahliye etmeye (nefsi kötü şeylerden arındırmaya), diğeri noktasız hı ile tahliye etmeye (nefsi güzel şeylerle süslemeye) bakar.
Bu çerçevede konuyu değerlendirdiğimizde, diyebiliriz ki cennet ehli hal ve varlık dereceleri bakımından genel olarak sekiz cennet bölgesinde yaşayacak ve bu farklı dereceleri ise, şu dört isim temsil edecektir. Bu dört derece ise müspet ve menfi olmak üzere ikişer basamağa işaret etmektedir ki, bunlar sekiz adet cennete uygundur.
Birinci basamak: Bilal basamağıdır. Bu basamak, manevî küfür hastalığından kurtulup, imanla sağlığına kavuşmaktır. Cennet, günde beş defa ezan okuyarak, hem kendi nefsini, hem de diğer insanları Allah’ın birliğine, Hz. Muhammed’in (a.s.m) risaletine, namaza ve kurtuluşa çağıran ve böylece onları manevî hastalıklardan kurtulup, ebedî hayatta hayat bulmaya davet eden ve en ağır işkenceler altında bile ‘Ahad, Ahad’ (Allah birdir, Allah birdir) diyerek zalimlerin yüzüne haykıran Bilal gibi kalbî uyanık kimselere iştiyak duymaktadır.
İkinci basamak: Selman basamağıdır. Küfrün tortularını söküp atmak ve imanın güzellikleriyle ahlaklanmak, böylece kalb-i selime sahip olmak. Çünkü Daru’s-Selam’a ancak kalb-i selimle çıkılır. Buna göre, Cennet ancak ruh, kalb, akıl ve vicdanıyla kötülüklerden sıyrılmış, bütün hayatında Allah’ın kaza ve kaderine boyun eğmiş ‘kahrın da hoş, lütfun da hoş’ diyerek, iman gülünü itiraz dikenlerinden uzak tutmuş, her yönüyle İslam dinine teslim olmuş Selman gibi kimselere muştaktır.
Üçüncü basamak: Ammar basamağıdır. Bu basamak, insanın kendi hayatında, İslam bünyesini tahrip eden her türlü kötü virüslerden arındırıp, söz konusu bünyeyi tamir eden güzel ahlakla donanmaya açılan bir basamaktır. Allah’tan başka ilah olmadığını ifade eden ‘Lâ ilahe’deki ‘Lâ’ süpürgesiyle yoldaki küfür ve şirkin bütün pisliklerini süpürüp çöp tenekesine attıktan sonra, Allah’ın varlığını ve birliğini ilan eden ‘İlla Allah’daki ‘İlla’ asansörüyle tevhit sarayına çıkmaktır. İslam’ın ‘imansız ve müşrik olarak ölen kimsenin asla cennete giremeyeceğine’ dair hükmü, bu gerçeğin bir belgesidir. Demek ki, Cennet, hayatı boyunca müspet haraket eden, hem kendisi hem de başkası için tevhit ekseninde dünya ve ahiret hayatını tamir etmeye çalışan Ammar gibi insanlara müştaktır.
Dördüncü basamak: Ali basamağıdır. Bu basamak, âli cennetlere götüren ülvî bir derecedir. Nefsin bütün heva ve hevesinden, bütün süflî arzulardan uzaklaşıp, ruhun ulvî istek ve arzularını en yüksek derecede tatmin etmek, insanın ahsen-i takvimdeki âlî mahiyetini, Allah’ın rızasını kazandıran potada eritmek, bütün benliğiyle ulvîleşmeye bakar. İnsanları Hz. Peygamber’e (a.s.m) komşu yapan ve Cennet-i âliyede ikamet etmesini sağlayan en âli basamak budur.
Demek ki, cennete girmek için, manevi kirlerden kurtulup, kalb-i selime sahip olarak, içini ve dışını tamir ettikten sonra Allah’a dost olmayı ifade eden velayet yollarına girmek gerekir. Çünkü cennete ancak Allah’ın dostları girebilir. Peygamberlik dışında, Hz. Harun’un Hz. Musa’ya nispeti ne ise, Hz. Ali’nin Hz. Muhammed’e (a.s.m) nispeti de odur. Nitekim hadis-i şerifte de Hz. Peygamber (a.s.m): ‘Peygamberlik hariç, Harun’un Musa’ya olan nispeti ne ise senin de bana nispetin odur’ diye buyurmuştur. 1 bk. Tirmizî, Menakıb, 34; Mecmau’z-Zevaid, IX/344; İbn Arabî, Futuhat, I/317.
Niyazi Beki / Zafer Dergisi
Ahseni Takvimde Yaratılan İnsan (Şiir)
Bu insan kendi şerefıni bilmeli,
Mu’cize varlık olduğunu, görmeli,
İnsan insanlığın hakkını vermeli,
Sonra, şakirin zümresine girmeli.
Allah kâinatı süzerek insan yapmış,
İnsana “Ahseni takvim,”ismini takmış,
Çok safhadan geçirip, meydana atmış,
Allah’ına şükrünü unutma kardeş.
Sonsuz ni’metlere sahip olan insan,
Onun gibi bir mahluk yok, buna inan,
Senin en büyük hasletin olan iman,
Bunlar için, çok şükür de bulun kardeş.
Fezalarda yarışan, eşsiz bir mahluk,
Onu, çok cihazlarla süslemiş Haluk,
Onun sırtına yüklemiş, birçok hukuk,
Allah’ına şükürsüz, yaşama kardeş.
Neden görmezsin şerefli makamını,
Bilebilsen taşıdığın nişanını,
Sen dikkatli ol koru eşsiz şanını,
Yoksa, hesap gününde işin zor kardeş.
Sahip çık, mümtazu bi-misal şanına,
Sakın aldanma, nefisle şeytanına,
Ağır hesapların, toplanır yarına,
Uyan, yoksa pahalıya patlar kardeş,
Yakışırmı, hislerin mahkumu olmak?
Cennet gibi bir hayata tekme vurmak?
Sonsuz cehennem azabını haklamak?
Bu insan için ma’kul şey değil kardeş,
Nolur hakkını ver, sendeki şerefin,
Takip et yolunu, ecdad ve selefin,
Yoksa çok pişman ettirir, anı “defnin,”
O tatlı canın çıkmadan, uyan kardeş.
Ne sebep günaha girmek, varken sevap,
Unutma ki, hayattan verirsin hesap,
Günahkarları bekliyor, çetin azap,
Cennet varken, cehenneme koşma kardeş.
Ey mahlukatın en şereflisi insan!
Kur’an’ı dinle, insana o verir şan,
Yoksa, o son günde çok olursun pişman,
Günahtan korun, cenneti haket kardeş.
Abdülkadir HAKTANIR
www.NurNet.org
Rabbimden Dileğim
Allah’ım gönülden Sana yalvarıyoruz,
Günahımızın mağfiretini diliyoruz,
Senden bağışlayacağını umuyoruz,
Sana bir ak yüzle kavuşalım Allahım.
Bizi ölü zerrattan dirilten Rab Sensin,
Önümüze sonsuz nimetleri serensin,
Bizim perişan halimizi gören Sensin,
Dilimizi boşuna döndürme Allah’ım.
Senin aşkına tad almayanlar hatrına,
Bu masumin’i kat Nuru Kur’an saffına,
Gençleri lütfunle mazhar eyle affına,
Nurlu fidanlarımızı soldurma Rabbim.
Nahoş hallere nadimim, Sen kabul eyle,
Yaşat ihlası bize kalbi derun ile,
Koştur insanlığa hizmete bile bile,
Bizi Nurlardan mahrum bırakma Allah’ım.
Ya Rab bu güzelim vatanı Sen hıfz eyle,
Kur’an ve imanlı gençleri, ona zırh eyle,
Kötülerin şerrini bizlerden def eyle,
İki hayatta bizi sevindir Allah’ım.
Rüesanın başlarına akıl ve iz’an,
Kalplerine hakiki ve tükenmez iman,
Milletimizin derdini bilecek irfan,
İslamın ruhunu onlara, bildir Rabbim .
Rabbim! Kötü bir devirde yarattın bizi,
Düşman hazır pusuda, unuttursun Sizi,
Allahım onlardan koru gençlerimizi,
Nurlu gençlersiz bırakma bizi Sultanım.
Biz biliyoruz ki her şey Senin elinde,
Allah muhabbeti yer etsin günlümüzde,
İlerleyelim nimetlere karşı şükürde,
Bizi cehenneme odun yapma Allahım.
İnsana hak olan kullukta yükselt bizi,
Size karşı yapalım ibadetimizi,
Temennimiz görmek Nurlu cemalinizi,
Bizi cemalinden mahrum etme Allahım.
Abdülkadir Haktanır
www.NurNet.org
Balık
Delikanlı, babasının hızla kilo kaybettiğini farketmiş ve bu durumdan korkmaya başlamıştı. Yaşlı adam, onun için bir arkadaş gibiydi. Çeyrek asra yaklaşan beraberlikleri sırasında onu her zaman yanında bulmuş, bütün sırlarını ona açmış ve hiç kırmadan hizmetini görmüştü. Bu yüzden de evlenmeye yanaşmıyordu. Zaman ‘âhirzaman’ olduğu için, alacağı kız, belki de babasıyla geçinemezdi. Oysa ki hayatları, insanlardan çok uzak bir sahilde ve küçücük bir kulübede geçmesine rağmen, mükemmel sayılırdı. Hiçbir şeyin sıkıntısı duyulmuyordu. Denizden gelen kütük ve tahta parçaları, yakacak ihtiyaçlarını bol bol karşılıyordu. Bütün dağ ve tepeler, bahçeleriydi. Üç-beş tane koyunları vardı sağılan. Bir düzine kadar da tavukları… Bu yüzden, ne yağları eksikti sofralarında, ne de süzme peynirleri, yumurtaları.
“Bu balık, mutlaka Cennet’ten gelmiş!.” derdi.
Hastalığı ilerlediğinde, yaşlı adam yemek yiyemez oldu. İki kaşık çorba bile içemiyordu. Aradan bir hafta geçtiğinde, ağzından bir kelime kaçırıverdi: Lüfer!
Delikanlı, hiçbir şey olmasa bile, babasının sadece bu balığı yiyebileceğine, hatta aldığı ilk lokmada şifa bulacağına inanmıştı. Ama onun bu isteği karşısında duyduğu sevinç, biraz sonra bir kâbusa dönüştü. Çünkü sık sık olta attığı halde, en son lüferini aylar öncesinde yakalamıştı. Evlerine bir saat uzak olan köyde de, “balık tutmak” diye bir âdet yoktu. Delikanlı, babasının birkaç lokmayla doyacağını bildiği için, en küçük lüfere bile razıydı. Onun yatağını pencere önüne çekerek kayalıklara geldi. Yaşlı adam onu uzaktan görür ve fazla meraklanmazdı. Oltasını atarken:
“Yâ Rabbi!.. diye dua etti. Bugüne kadar babamı kırmadım. Ve benden ne istediyse hemen yaptım. Ama benim sözüm denize geçmez. Onun istediği şey, senin hazinende elbette vardır. Ve o şey, belki de babamın son yemeğidir.”
Denizin hafif bir poyrazla ürperen açıklarındaki martılar, ard arda yaptığı dalışları ve çığlık çığlığa bağırışlarıyla bir balık akınını haber vermesine rağmen, oltaya bir tek’i bile gelmedi.
Güneş batmak üzereyken, delikanlı kayalıktan ayrıldı. Ayakları geri geri gidiyordu âdeta. Kulübeye yaklaştığında, çimenlerin arasında bir hareket fark etti. Ve ona doğru yavaş yavaş sokuldu. Aman Allah’ım!.. Ayaklarının dibinde, canlı bir lüfer vardı. Orta boyda, kıpır kıpır bir lüfer. Genç adam, rüya gördüğünü sandı ilk önce. Bitmesinden korkup, kımıldamadı. Ama hemen sonra kendine geldi. Sağa sola bakındı. Ortalıkta hiç kimsecikler yoktu. Deniz ise, aşağıda köpürüp duruyordu. Yukarıdaki martıların sesini duyduğunda, başını kaldırıp onlara baktı. Lüferi denizden çıkartan martı, diğerlerinin hücumuyla balığı düşürmüştü.
Delikanlı, anne ve babasından aldığı terbiyeyle, Allah’a her fırsatta şükrederdi. Ama bu sefer, iki damla gözyaşıyla yetindi. Tek bildiği şey, yerdeki balıktan da fazla titrediğiydi. Onu yavaşça alarak kovaya koydu. Kulübeye girdiğinde, babası uyanmıştı. Üstelik de renk gelmişti yüzüne. Oğluna gülümseyip:
“Rüyamda yine anneni gördüm! dedi. Her zamanki gibi Cennette idi. Ve bana güzel bir yemek yapıyordu.” Delikanlı, kovadaki balığı mukaddes bir emanet gibi çıkartırken:
“Annemin seçtiği yemek, lüfer olmalı!. dedi. Onu kızartmam için bana attı.
Cüneyd Suavi / Zafer Dergisi