“Bir yılbaşı daha geçti, neş’e ve sevinç ile.”(!)
Her sene miladî yılbaşının ardından bazı malum neşir organlarında, “akşamdan kalma” bir kafa ile yazıldığı intibaını veren ve yukarıdakine benzer bir cümle ile başlayan bol resimli “Yılbaşının ardından” haber ve röportajları ile ilgili başlıklar olurdu.
Allah’a isyan, insanî sorumlulukları yerine getirmemek, bazı gayrimüslim ülkelerin sefâhetinin taklitçiliği ve günah azgınlığı kokan o “yılbaşının ardından” haber ve röportajlarından tiksinti duyardım.
Her “miladî yılbaşı” sonrasında aynı tiksinti ve üzüntüleri duymamak için, o malum gazetelere hiç bakmamayı daha uygun görüyordum. Çünkü insan bazen “ibret alayım” derken günah da alır..
O gazeteler, aslında “miladî yılbaşı” gecelerinde bazı yerlerde olanlardan bahsediyorlardı. Onlara niçin böyle haberler ve röportajlar neşrettikleri sorulsa belki de, “yaptıklarının sadece “gazetecilik” olduğunu” söylerlerdi ve “bir haberin veya röportajın vukua gelmiş olana uygunluğu, sanki onlar için bir gazetede on binlerce kişiye hitap ederken uyulması gereken ahlâk prensibi olarak kâfiymiş gibi” yanlış bir hâli savunmaya çalıştıkları olurdu.
* * *
İnsanlığın ceddi ve ilk peygamber Hz. Âdem Aleyhisselam zamanından şimdiye kadar, inançları bakımından iyi veya kötü yaşamış insanlar olmuştur. İnsanların yapabilecekleri iyi işlerden az, kötü işlerden ise çok bahsetmenin; “daha ziyade bâtılı ve kötülükleri tasvirle uğraşmanın” fertler ve cemiyet için faydası yoktur!.. O cins neşriyata ibret nazarıyla bakıp zarar görmeyecek az nispetteki okuyucuların haricindeki büyük okuyucu kitlesinin “temyiz kabiliyeti” inkişaf etmemiş olduğundan, farkında olmadan manevî yaralar alırlar.
* * *
İnsanı “en mükemmel canlı varlık” olarak yaratan, onu bu dünyaya muvakkat bir ömür müddetinde yaşarken “aklıyla ve cüzî iradesiyle imtihan olması” için gönderen, onun vücudunu her türlü azaları, hücreleri, molekülleri ve atomları ile çalıştıran kim ise, “insanın bu dünyadaki hayatının asıl gayesi ve maksadı” da O’na aittir ve ancak “O” tesbit etmek salahiyetindedir!..
* * *
İnsanın bu dünyada bulunmasını ve yaşamasını netice veren müessir fiilin “etken mi, edilgen mi” olduğu çok mühim bir manâ inceliğidir: İnsan bu dünyaya kendi isteği, iradesi ve iktidarı ile “gelmemiş”; onu yaratan Allah tarafından “gönderilmiş”tir.
Allah, Kur’an-ı Kerîm’de Zâriyat Sûresi, 56. âyette bunu açıkça bildirmektedir:
وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْاِنْسَ اِلَّا لِيَعْبُدُونِ
(Mealen:) “Ben cinleri ve insanları, başka değil, sırf bana kulluk etsinler diye yarattım.”
Risale-i Nur Külliyâtı’nda “Şualar” adlı eserde, “Yedinci Şua” bu âyet ile başlamakta ve bu “âyet-i uzmâ (manâca çok büyük âyet) hakkında ilk cümleler olarak şöyle denilmektedir:
“…insanın bu dünyaya gönderilmesinin hikmeti ve gayesi Hâlık-ı Kâinatı tanımak ve O’na iman edip ibadet etmektir. Ve o insanın vazife-i fıtratı ve fariza-i zimmeti, mârifetullah ve iman-ı billâhtır ve iz’an ve yakîn ile vücudunu ve vahdetini tasdik etmektir.”
Bu ve benzeri Kur’an âyetlerinin ve hadislerin bildirdiklerine aykırı olarak, hadlerini aşmak suretiyle bilhassa yılbaşı gecelerinde hadlerini daha da aşarak:
“İnsan bu ölümlü dünyaya ancak bir defa gelir. İmkânları nispetinde ve kendini hiç bir kayda bağlı hissetmeden bu hayatı yaşamasını bilmelidir…” veya “Benim hayat görüşüm şöyledir…”, “Benim hayat felsefeme göre..” şeklindeki yanlış sözleri de sarf ederek yılbaşı gecelerinde çeşitli günahları işleyenler bu dünyada yaşamalarının gayesini, maksadını kendilerinin tesbit etmesi selâhiyetlerini nereden alıyorlar da böyle konuşuyorlar; hakikatte böyle bir hak ve selahiyetlerinin hiç olamayacağını, bilmiyorlar mı?
* * *
İnsanlar bu dünyaya “Allah’a kulluk imtihanından geçmeleri için Allah tarafından gönderilmektedirler”. İnsanların bu dünya hayatlarında “Allah’a kulluk imtihanlarındaki başarılarının” akıllarını iyi kullanarak, “bu dünyaya başıboş ve manâsız bir hayat sürmek için” gelmiş olamayacaklarına inanmaları, kendilerini ve bütün kâinatı yaratan Allah’ı -O’nun isim ve sıfatlarının tecellileri (akisleri) vasıtası ile- tanımaları, O’nun tüm kâinatı ve kainat içinde insanları niçin yaratıp dünyada geçici olarak yaşattığını, “göndermiş olduğu tahrif edilmemiş kitaplar, peygamberler ve peygamberlerin ilmî vârisleri” vasıtasıyla öğrenmeleri, o bildirilenlere uymak hususunda akıllarının ve iradelerinin işbirliğini sağlamaları suretiyle olacağı söylenebilir.
* * *
Evet, ehl-i gafletin de dediği gibi, “insan bu ölümlü dünyaya ancak bir defa gelir.” Fakat bu sebepten de -ikinci bir defa daha gelip, ilk gelişindeki hatalarını tamir ve telafi etmek imkânı olmadığı için- bu hayatı yaşamasını ve iyi değerlendirmesini bilmelidir!.. “Hakikaten yaşamak” ise, “hakikatle yaşamaktır”; bu dünyada insan olarak yaşamanın gayesini ve hakikatini öğrenip onu yaşamaktır. Aksi halde, son pişmanlık fayda vermeyecektir!.
** *
Şimdiye kadar bu ve emsali hakikatleri kabul ile ona göre yaşamamış “âkil-baliğ insanların büyük ekseriyetine” acaba normal bir mikroskopla görülebilmesi mümkün olmayan ve “koronavirüs” adı verilen çok küçük bir canlının “umumî musibet” olarak gönderilmesi ile acaba Allah tarafından ikazda mı bulunulmuştur ve o musibet dünya imtihanının icabı olduğu için mi yaklaşık iki yıl boyunca masumları ayırt etmeden,”tüm insanlara umumî olarak” gelmiştir?
* * *
Kur’an’da ve onun imanla ilgili âyetlerinin tefsir edildiği Risale-i Nur’da “musibetin masumları hariç tutmadan umumî olarak gelebileceğinden” bahsedilmektedir:
“Âyette vardır:(Mealen) “Öyle musibetten kaçınız ki, geldiği vakit zalimlere mahsus kalmaz, masumlar ve mazlumlar da içinde yanar.” Çünkü, musibet-i âmmeden (umumî musibetten) masumlar harika bir tarzda, selamette kalsalar, hikmet-i diniye bozulur. Çünkü din bir imtihan, bir tecrübedir. O vakit, Ebu Cehil gibi fenalar, aynen Ebû Bekir-i Sıddık Radıyallahu Anh gibi tasdik ederler. Onun için, musibet-i âmmede mâsumlar da belâ çekerler.”(Risale-i Nur Külliyâtı, Emirdağ Lâhikası)
Prof. Dr. Mustafa Nutku