Fesad-ı Ümmet Zamanında Sünneti Seniyyeyi İfa Eden Nur Talebelerinin Yüz Şehidin Ecrini Sevabını Kazanmasından Biraz Bahsedeceğiz.

Muhterem Kardeşim;

Sünnet-i Seniyyeye ittiba bizim düsturlarımızdandır. Elinizde bulunması gereken “Ey Ehl-i İman! Muhakemat-ı Kuraniye’nin mizanları ve sünnet-i Seniyyenin terazileri ile a’mal ve hatıratını tart! “ başlıklı 29 maddelik ve 8 sayfalık toplamamızda  her hal-ü kârda Sünnet- Seniyenin kurtarıcı bir kal’a olduğu dersi veriliyor.”kal’ayı metin “ tabiri kullanıyor. Kim küçük de olsa bir adaba ait sünneti  işlerse, o kal’anın içinde olacağı için “En müthiş düşmanı olan şeytanların dahi yanaşamayıp bir halt edemiyecekleri “ garantisi veriliyor. Lem’alarda geçen o cümleyi aynen alıyorum:

“Ehli hakkın  öyle bir kal’ası var ki, orda tahassun ettikleri vakit, o müthiş düşmanlar yanaşamazlar,bir halt edemezler…O kal’a-i metin, o hısnı hasin ise, Şeriati Muhammediye  a.s.m  ve sünneti Ahmediyedir a.s.m. 13 Lem’a:71.

Demek ki bildiğimiz herhangi bir sünnete ittiba bizleri  şeytanın şerrinden muhafaza ediyor.  Acaba mevzu bahis sünnet nedir?  Adab ve müstehab sünnetler, küçüklüğüyle her Nur Talebesine,  fesad-ı ümmet zamanında verileceği vaat edilen yüz şehidin ecrini sevabını kazanacak mı? Yoksa bazılarının vehmettiği gibi o mükafat yalnız mümtaz bir ferde mi aittir? Herkes istifade edemez mi?  Veya bir mektupta mevzu olduğu gibi  Sünnet-i Seniyeye temessükte yüz şehidin ecrini sevabını alabilir. Evet,  en küçük adabına müraat etmek takvayı ihsas ediyor. Fakat bir insan ki en küçük adabına müraat ederken en  mühimlerini yani esasat-ı Sünnet-i Seniyeyi  ihmal ediyorsa bu insan nasıl yüz şehidin ecrini sevabını alabilir?  Hem bazı insan var ki: Sünneti seniye içinde farz ve vâcip olanlar, yani sünnete temessük ederek kurtulurken, küçük âdabına müraat edip eğer büyükleri ihmal ediyorsa kurtulamayacağı âşikârdır. “Yâni sünneti seniyenin en küçük âdabı… en büyükleri ihsas ve ifham ediyor.” Yâni büyükleri yapmayan küçükleri yapmak bu ecir ve sevaba nâil olmazmı? Şimdi bunlara Üstadımızın lisani ile cevap vereceğiz. Sevap dağıtmak iyi ki biz insanlara kalmamış! Bakınız şefkatlı Üstadımız ne diyor? Sünnetin Bilhassa küçük âdâblarına ittiba’i nazara vererek, insanın terakkiyatı neticesinde mazhar olduğu mukâfata mazhar olduğunu nasıl izah ediyor. Onun içn yalınız Üstadımızı dinleyelim

“ Hususan fesad-ı ümmet zamanında, sünneti seniyenin küçük bir adabına müraat etmek, ehemmiyetli bit takvayı ve kuvvetli bir imanı ihsas ediyor. Doğrudan doğruya sünnete ittiba etmek, Resül-i Ekrem Aleyhissalatüm vesselamı hatıra getiriyor. O ihtardan o hatıra, bir huzuru İlahi hatırasına inkilab eder. Hatta en küçük bir muamelede, hatta yemek içme ve yatmak âdabında Sünnet-i Seniyeye müraat ettiği dakikada, o âdi müamele ve fıtri amel sevaplı bir ibadet ve şer-i bir ibadet oluyor. Çünkü o âdi hareketiyle Resül-i Ekrem aleyhissalatü vesselam’a ittibaını düşüniyor ve şeriatın bir edebi olduğunu tasavvur eder ve şeriat sahibi olduğu tasavvur eder ve şeriat sahibi  hatırına gelir. Ve ondan şâri-i hakiki olan Cenab-ı Hakka kalbi müteveccih olur, bir nevi huzur ve ibadet kazanır. İşte, bu sırra binaen, Sünnet-i Seniyyeye ittibâı kendine âdet eden, âdâtını ibadete çevirir, bütün ömrünü semeredar ve sevabdar yapabilir. 11 Lem’a: 41

Görüyorsunuz, Üstadımız küçük adabı nazara veriyor. Bazı kardeşlerimiz ise Üstadın verdiği bu dersi gölgeler gibi büyüklerini işlemeyen küçüğünü işlerse, sanki hiç sünnet işlememiş olacağını düşünebiliyor. Bir Nur talebesinin küçük sünnetlere  riayet ederek büyüklerini yapmaması da düşünülemez. Çünki Nur talebesinin düsturlarında Sünnet-i Seniyeye ittiba vardır.  Mektubun başında da bunu zikrettik. İşte küçük bir âdâb veya âdi bir harekette Rasul-ü Ekrem (a.s.v.) ı düşünüyorsa, yüz şehid sevabı alır. Küçük âdâba bu kadar büyük  sevabı çok görmeyelim. Sünnetlere riayet eden çok azdır.  Üstadımız:

Rasül-ü Ekrem Aleyhissalatü Vesselam ferman etmiş: “Fesad-ı ümmetim zamanında kim benim sünnetime temessük etse, yüz şehidin ecrini sevabını kazanabilir.” 11.Lem’a 49

Bu hadisi nakletmek suretiyle bilhassa Nur talebelerine büyük müjde vermiştir. Bildiğimiz ve en küçük sandığımız hareketlerin azîm mükâfatı bizi sünnete daha çok riayet ettirecektir, İnşâallah…

Başka insaflı kardeşimiz de , vesvese ve evhamı def için ( Garanti Belgesi ) ser-levhalı ve yine şefkatli Üstadımızdan bir nakil yaparak, bizleri Sünnete  ittibaa teşvik etmektedir. İşte Garanti Belgesi…

“Nur Şakirtlerinin gayet ağır müşkilatlar içinde kemal-i metanet ve hizmet ve irtibatlarıyla o zatın (a.s.m.) Sünnet-i Seniyyesine ittiba etmek ne kadar kârlı olduğunu ve bir Sünnete bu zamanda ittibada yüz şehidi ecrini kazandığını bildiren…” 11.Şua:276

Şimdi de hiç duymadığımız ve tatbik edeni de görmediğimiz için tamamen yabancısı olduğumuz bir sünneti seniyye olan(İ’caz ve kabul-ü şer’i) yi bize misal vererek, bu kimsenin bilmediği sünneti dahi işlemenin vereceği  azîm ve yüksek netâici izah eden  üstadımızı dinleyelim:

“Ey nefis az bir ömürde hadsız amal-ı uhrevî istersen ve her bir dakika ömrünü bir ümür kadar faideli görmek istersen ve âdetini ibadete ve gafletini huzura kalbetmeyi seversen. Sünnet-i seniyyeye ittiba et. Çünkü bir muamele-i şeriyyeyi tatbik-i hareket, bir nevi huzur veriyor. Bir nevi ibadet oluyor. Uhrevi çok meyveler veriyor. Mesela bir şeyi satın aldın. İcab ve kabul-i şer’iyyeyi tatbik ettiğin dakikada, o adi alış-verişin bir ibadet hükmünü alır. O tahatturu hükmü şer’i bir tasavvuru vahy verir. O dahi , Şârii düşünmekle bir teveccühü İlahî verir. O dahi bir huzur verir. Demek Sünneti Seniyyeyi tatbik-i amel etmekle bu fani ömür, baki meyveler verecek ve bir hayat-ı ebediyeye medar olacak olan faideler elde edilir.” Bununla ilgili Ayetin fermanının tercümesini dinle. “şeriat ve sünneti seniyenin ahkâmları içinde cilveleri intişar eden Esma-i hüsnanın her bir isminin feyzi tecellisine bir mazhar-ı câmi’olmağa çalış…”24 Söz: 362.

Evet sünnet-i seniyyeyi hayatımızla tatbike çalışmaya başlarken ötekilerini öğrenmeye başlarken, bildiğimiz kısmını tatbikten başlayıp devam etmeliyiz.

“Su içerken, 1- oturmak, 2- başı örtme, 3- kıbleye dönmek, 4- besmele çekmek, 5- 3 yudumda içmek, 6- nefesi suya vermemek için bardağı yana çekmek, 7- suyu emerek içmek, 8 Kapalı kabda, yanı suyu gürerek içmek, sonunda Elhamdülil-lah demek.

Allahümme veffikna li Sünneti seniyyeti Aleyhisselam Amin.

Abdülkadir Haktanır

www.NurNet.org

Cenab-ı Hakkın Kudretinin mucizesi, San’atının acâibi ve varlıklarının hulasası olarak yarattığı bu insanı erkek ve dişiden meydana getirmiş. Onu,  kâinat ağacının şuûrlu meyvesi yaparak, dünyayı onunla şenlendirip bütün mahlukatı onun emrine ve hizmetine vermiştir. Kendine muhatap olarak seçtiği o sevgili kulunu, yeryüzüne halife olarak göndermiştir. Evci-âlaya (en yüksek dereceye) yükseltmek için, ona verilen aklı yerinde kullanabilirse ne mutlu. Yaratıcısını memnun etmek ve Allah’ın Kuvvet ve Kudretini fark etmek için ona verilen acz ve fakrını, unutmayıp onlara değer verebilmesi onun için en büyük kârdır. İnsan, ona verilen o akıl nimetini, ancak Allah’ı memnun yolunda kafasına aldığı iyi bilgiler sayesinde onu kötüye kullanmaktan kurtulabilir . Çünkü o akıl vasıtası ile insan mahlukatın üstüne çıkarılmıştır ve o aklın ona yönelttiği soruları:

Sen nesin?

Nereden geldin?

Ne için geldin?

Seni buraya kim gönderdi?

En son nereye gideceksin? Sorularının cevabını bulabildi ise, imtihanların en büyüğünü vermiş olur. Böylece insanlığa layık bir kıymet kazanmış olur.

Bundan sonra, bu insan ona verilen o akıl vasıtasıyla, bu mu’cizevari makineye bir kullanma kılavuzu ve bir hayat programı olarak, Allah tarafından gönderilen insanların en şereflisi olan Peygamberimiz (a.s.m.) vasıtasıyla,  600 sahifelik bir kitap Kur’ân-ı Kerimi, kendi  hayatına bir kanun bir tarifname olarak kabul eder. Harfiyyen o kanunun emirlerine uyarak hayat sürer.

İşte bu insan kendisine verilen vücut makinesini mahvetmemek için, o emsaline rastlanmayan Kanunda gösterilen prensiplere uyarsa, hem dünya hayatını hem de âhiret hayatını cennet hayatına dönüştürme imkânı elde edebilir. Aksi takdirde nefsin ve şeytanın hile ve oyunlarına uyup kendine güvenerek, Allah’ın kanuna uymazsa, dünya hayatında ona verilen gençliği, yalancı fantezi şeylerle kendini aldatırsa genç yaşta acısını fark etmese bile, yaş ilerlerken önündeki ölüm endişesi, kalan günlerini yaşanmaz bir hale getireceği şüphesizdir. Yalınız bu zararla kalmaz, öteki  hayatta  o nazik vücudunu cehennem gibi sonu olmayan bir acı azap içerisinde yakmağa yönelik, acısı bitmeyen bir halde, ıstırabı tariften uzak bir hayat geçirmek onu bekler.

Acaba! Bu insan kendisini incelemek için niye aynaya bakmıyor?  Çünkü dikkatle baksa  görecek ki, Allah onu, milyonlarca mahluktan üstün bir seviye olan “Ahsen-i takvimde”  (En iyi bir surette)  yaratmış. Yine bu insan ona özel bir suret vereni bulmak için düşünmeli, ki Allahın “Musavvir” İsmini bulsun. Çünkü, kendi yüzündeki özel ve güzel mührünü düşünmeden kıymet ve değerini bilemiyor? Okumalı ki kendini fark edip, kıymet ve değerini anlasın. Çünkü, ustası bilinmeyen bir eser kıymetsiz kalır. Halbuki bu insan kendini inceleyerek bakabilse görecek ki:  Hz Adem a.s. dan  bugüne kadar hiç kimsenin yüz mührü biri diğerinin ayni değil. Hatta insanın parmak izleri dahi benzemiyor.

Bazıları ahmaklık yapıp 1.300.000 çeşit mahlukun üstünde bir meziyette yaratıldığını görmeden, Allah’ına lazım olan teşekkürü yapmadan, kendisinden daha güzel birini görünce, bak Allah adâletsizlik yapıp, ötekini güzel yaratırken, beni çirkin yaratmış diyebiliyor. Halbuki Allah o efendiyi de hayvan değil insan yaratmış, onu sayılamayacak kadar çok çeşit hislerle duygularla teçhiz ederek, milyarlar insandan farklı ona bir sima verdiğini görmeden aşağıya bakıp kendinden daha çirkinini  görüp düşünmeden öyle diyebiliyor.

Bu insan kendi Yaratıcısını bulup ona inanmak için, yalınız yüzündeki farklı simayı görüp onu düşünebilse yeter. Ancak insana verilen o farklı sima sayesinde miras ve nikâh meseleleri devam edebiliyor. Hiç karıştırmadan, bu kız kardeşim, bu hanımım, bu halam, bu teyzem, bu yengem v.s  diyebiliyor. Yalınız bu hadise için bile Allah’ımıza  gece gündüz şükretsek azdır. Bize verilen göz, kulak, burun gibi azaların yerleri öteki insanlarla ayni yerde ve benzer bir şekilde olduğu halde, insanlar benzemiyor. Azalar ayni yerde olması da, Allah kendi işine kimseyi karıştırmayıp, fiilinde muhtar olduğunu gösteriyor. Hatta milyarlarca insanın o ufacık yüzüne farklı mührü koyabilmek, ancak ve ancak Allah’ın işidir deyip, hayretinden secdeye varması gerekmezmi? Bununla beraber insan gururundan gözleri devamlı yukarı baktığından, kendisinden daha güzel, daha akıllı veya daha zengin birini görünce şikâyete başlıyor.

Yine çok mühim bir hadiseden bahsedeceğim: Bu insanlar düşünmeli ki, erkek ve dişiden nesli devam eden bu çiftlerin, erkek ve dişi eşit sayıda yaratılmamasının dengesini acaba elinde kim tutuyor? Herhangi kıtada %80 kız  % 20 erkek olmuyor ve aksine de % 80 erkek ve % 20 kız da olmuyor.  Baba erkek istiyor kız oluyor. Anne kız istiyor hiç olmuyor. Birine 5 oğlan ötekine 1 kız verirken. Yine de çok mühim olan bu denge devam ediyor. Aklını yerinde kullananların nazarında, Allah her şeyi hikmetle yaratan bir Azamet-i Zişân olduğunu anlar ve asla şüphe etmeden  ona inanır. Bununla beraber, aklını kullanmayanlar maalesef, bu akıl almaz dengeyi  bütün bu hikmetli hadiseleri akılsız, kör, sağır tabiata ve tesadüfe  verebiliyorlar.

Abdulkadir Haktanır

www.NurNet.org

Yermeye değil her haliyle övmeye değer, şerefli ve necip bir milletin evladıyız. Mademki öyleyiz ve bütün dünya bizi öyle biliyor. Öyle ise ne pahasına olursa olsun tekrar o şerefe sahip olmak için gayret sarf etmemiz icab ediyor. Yoksa gizli düşmanlarımız sefaletten kurtulmayalım diye uğraşıyorlar, yalınız manen değil maddeten de yerimizde sayıp terakki etmeyelim diye gece gündüz uğraşıyorlar. İlk önce imansız bırakmak için, çok türlü entrikalarla gayelerine ulaşmak maksadıyla halkımızı gayesiz bırakmak emelindedirler. Ondan sonra günlük zaruri ihtiyacımızdan başka hiçbir şey düşünmemek için ellerinden geleni yapıyorlar.

Biz bu yazılarımızla bazı hakikatleri açıklamaya çalışırken, Allah’ın kanunu olan dini ölçülere ters düşmeden mantıki ölçüleri elden bırakmamaya gayret ediyoruz. Bugün vatandaşımızın ana problemi, sağlam bir amaçtan uzak bir gaye sahibi olmamasıdır. Bu problemi çözmesi için de, vatandaşımın ilk önce kitap okuma meraklısı olması lazımdır. Bu yolda ilerlerken  yalnız  sınıf geçme peşinde değil, her şeyi değerlendirebilmek için, din ile dünyası hakkında sağlam  bilgi sahibi olması icap eder. Çünkü dinimiz insana ilmi tahsil müddetini beşikten mezara kadar uzun bir müddet içerisinde tayin etmiştir. Halbuki, memleketimizde, kariyer sahibi olma peşinde koşan bazı ehli dünyanın dışında, kitap okuma meraklıları, yok denecek kadar azınlıktalar. Bana inanmazsanız, bakın  kaç Müslüman’ın evinde kütüphane var. Kitap okumaya merakları yok ki kitap alıp kütüphane kursunlar.

Öyle ya: Hiç muayenehane açmadan herhangi kimseyi tedavi etmeden ben doktorum diyen beyefendi, doktor olduğunu hiç kimseye yutturamazken. hiç kimsenin saçını kesip sakalını tıraş etmeyen kimsenin de berberlik iddiasında bulunması, boşa gider. Aynen bunlar gibi, memleketimizde beş vakitte ezan okunurken bizimki hiç kılını kıpırdatmazsa? Veya başka, dini vecibelerden herhangi bir alamet kendisinde görünmezse, bu vatandaş dinden ne kadar nasiplenmiş siz söyleyin. Hatta, bazıları dıştan gelen fikirlerin tesiri altında bırakıldığı için, en ufak bir şüphe götürmeyen imanın ana prensiplerinden bazısını inkâr edebiliyor.

Şimdi, şehit dedelerin torunları olan bir kısım vatandaşlarım, ne kadar zararda olduklarını sizin anlayışınıza havale ediyorum. Bahsini ettiğim kimseler, az olmakla beraber, onlardaki bazı hallerden ben çok rahatsız oluyorum. Çünkü gönül isterdi ki onlar da ötekiler gibi, içlerinden gelen vicdani ses ve arzularını yerine getirmek için çaba sarf etsinler. Sağdan soldan sık sık aldığım müjdeli haber gibi, onlar da öyle sevinçli haberlerle beni sevindirsinler. Her ne kadar yalan dünyaya çeken şebekeler onları çekmeye son hızıyla çalışıyorlarsa da; aklını kullanan tahsilli, tahsilsiz, memur ve işçilerimiz her gün küme küme içlerinden gelen sese kulak vererek, zaruri ihtiyaçları olan hak  dinlerine sarılıyorlar.

İşçilerini dindar görmek isteyen patronda çalışanlar şöyle dursun, dininden nasibini almayan patronda çalışan bacılarımın da, patronuna posta koyup, beni cinsime layık ve yakışır kıyafet ile kabul edersen çalışırım yoksa çıkar giderim diyenler ise, ya mesleğinin erbabı olduğu için, patronu işten atamıyor. Veya şartları kabul etmeye mecbur oluyor. Veya çıkıp gittiği başka yerde fazla ücretle ve daha rahat iş bulduklarının güzel haberlerini her gün işitiyoruz. Bu kardeşlerim Fatih devrindeki kızları çok geride bırakıyorlar. Bunlar “Batırılan geminin mallarıdır” kendini kurtarmayı başarana ne mutlu, tebrikler onlara.

Abdülkadir Haktanır

www.NurNet.org

Burada İslam kültürü ile mükemmel yetişebilen anne babanın evlatlarına karşı nasıl davranıp onları nasıl terbiye edeceklerinden bahsedeceğiz. Anne babanın evlatlarına karşı sözlerinin ve işlerinin tesiri, o âile reislerinin Allah’tan korkup takva ile yaşamalarına bağlıdır. Anne ile babanın helal lokma ve Allah korkusu ile yaşama hususunda dikkat etmeleri derecesine göre, çocuğun bütün hayatında mükemmel netice beklenebilir ve evlattan beklenen o netice alınabilir. İslam’ı yaşamakta titizlik gösterenlerin evlatları, nasıl dine daha fazla sahip çıkacaklarını daha iyi anlamak için canlı bir numune olarak Bediüzzaman Hazretlerini verelim.

Bediüzzaman Hazretlerinin kısa zamanda bu kadar bilgilere nasıl sahip olduğunu öğrenmek için, oranın hocaları bir gün karar verip Bediüzzaman hazretlerinin baba evine gitmişler. Evde babası Sofu Mirza Efendi yokmuş. Annesi Nuriye Hanım misafirleri kabul edip, dışarıda ağaçlar altında hocaların oturmaları için bir şeyler serdirip hocaları oralarda oturtmuş. O esnada hocalar annesine: Valide, siz bu evladı nasıl büyüttünüz ki bu kadar kısa zamanda bu kadar terakki etti? Bediüzzaman Hazretlerinin validesi de cevaben demiş ki: Ben evladım Saidi hiçbir defa abdestsiz emzirmedim. buna şunu da ilave edeyim ki, temiz olduğum zaman Teheccüd namazımı da Allah’ıma şükür terk etmedim. Biraz sonra babası Sofu Mirza Efendi  öküzlerle tarladan gelirken,  öküzler el alemin tarlalarından otlamamaları için  öküzlerin ağızlarına sepetçikler takmış olduğunu hocalar görünce Bediüzzamanın kısa zamanda terakkisinin sırrını  anlamışlar.

Işık karanlığın derecesine göre kendini gösterdiği için, biraz da dine lakayt kalıp helal mı haram mı bakmadan yutup, maddecilikte boğulanların evlatlarına bakalım. Onlar geleceği nerede gördüklerini ve neye ehemmiyet verip evlatlarını nasıl yetiştirdiklerine bir göz atalım.

-Bu efendilere Allah kıymeti takdir edilemeyecek kadar büyük olan evlat ihsan ettiğinin farkında olmayıp, onu tabii bir olay olarak değerlendirirler. Hatta babanın evlada ilk vazifesi olan Allahın memnun olacağı bir isim takma hadisesine de ehemmiyet vermeyip kendi keyfine göre isim takar, onun o ismi anne baba tarafından çocuğa öyle olması için  dua mahiyetinde olduğunu kendileri bilmedikleri gibi bilenlerden de öğrenmeye de ihtiyaç duymazlar. Onlar  çocuğun istikbalini yalınız bu kısa dünya hayatında gördükleri için, maddi eğitime çok önem verirler. Daha okul çağına gelmeden, çocuğu ana okuluna gönderirler, geçimlerinden ayırarak okula ve servise para verirler. Evlatlarının yaşı ilerledikçe, kaliteli tahsil görmesi için pahalı olduğuna bakmadan, özel ve güzel bir koleje kaydederler. Hele çocuk okulu başarabildi ise, o anne babanın sevincinden ve gururundan geçilmez. Sonra kurslarda, özel profesörlerin  yanlarında hazırlayıp  kaliteli bir meslek veya herkesin kazanamayacağı bir fakülteyi kazandırmaya çalışırlar. Bu saydığım ilerlemelere biz de taraftarız, fakat bu çocuklarda, dine sahip çıkan Müslüman’ın yavrusunda olduğu gibi, maneviyat olmadığı için, bu anne babanın dert ve  sıkıntıları  bundan sonra başlıyor.

Çünkü, gençlerde akıl değil; duygular hakim olduğu için,  herhangi bir fakültede tahsile başlayan bu çocuğun günah ve sevaptan haberi olmadığı için, ders çalışmaları konusunda anne babanın tavsiyelerine pek kulak vermez, okulda dersten fazla kız arkadaşlarıyla konuşma gülüşme ve şehevi duygularını tatmine çalışırlar, onlarla gayri meşru hayat geçirmeye başlarlar veya evlenmek maksadıyla hayat arkadaşı olacak birini kendine seçerler. Biri diğerine söz verip düğüne kadar nikahsız bir hayatla okullarını bitirmeye çalışırlar, okulları bittikten sonra düğünü yaparlar, anne ve babalarından uzak, yalınız menfaatlerini düşünen, egoist bir hayat yaşamaya başlarlar.

Bunları insanlığa düşmanlığımdan değil acıdığımdan sayıyorum, kendi derdimi anlatıyorum.  Yoksa  biz başka kimseye düşmanlıktan fazla, varsa içimizdeki düşmanlığa düşmanız. Muhabbete, sevmeye, sevgiye, kendimizi feda edecek derecesinde, kalpten bağlanırız. Çünkü biz Allah’ın bütün yaratıklarını, bilhassa en şerefli mahluk olan insanı çok seviyoruz, din düşmanlarını ve Allah’ın yokluğunu ispat etmeye çalışanlar müstesna.

Abdülkadir Haktanır

www.NurNet.org