Kıymetli Kardeşlerim,
Risale-i Nur’ları İspanyolca’ya tercümesini yaptığım müddetçe yaşadıklarımı, basit kelimelerle anlatmam adeta imkansız. Tercüme işine ilk olarak, kardeşlerime yardımcı olmak amacıyla sıradan bir uğraş gibi başladım. Fakat çevirileri tamamladıkça, bu işe çok daha fazla vakit ayırmanın lazım olduğunu hakkalyakin hissettim.
Birçok kardeşime de söylediğim gibi; bu çok büyük bir vazife ve böylesine bir onuru hakedip etmediğimden emin değilim. Bediüzzaman’ın sözlerini tercüme etmek muazzam bir iş. Sadece edebi zorluklardan değil, aynı zamanda, günümüzde okuduğumuz bu eserlerin, yıllar önce yaşamış ve ve kendi zamanının çok ötesinde olan bir kişi tarafından yazılmış olması hasebiyle de muazzam bir iş.
Risale-i Nur’lar okunurken, Üstad’ın maruz bırakıldığı ağır şartlar ve hizmet-i imaniye esnasındaki zor koşullar nazara alınmalı. O zaman bütün külliyat ayrı bir mana kazanıyor. Günümüzde bilgiyi yaymak o kadar kolay ki, bunun için bir tuşa basmak yeterli oluyor, fakat Üstad ve onun sadık talebeleri için bu çok zordu.
Böylesine onurlu bir hizmetin parçası olmanın sorumluluğu altında eziliyorum. Bu çok büyük bir mesuliyet, çünkü biliyorum ki, anadili ispanyolca olan kişiler Risale-i Nur’u benim gözümden ve benim kelimelerimle okuyacak. İnşallah, Allah bana bu işi doğru bir şekilde yapmam için bana yardım eder, amin.
Şu ana kadar bazı kitapların tercümesini bitirmiş durumdayım, fakat özellikle enson 21.lema, ihlas risalesinin çevirisini yaparken çok garip bir durumla karşılaştım. Cümleleri monitörde ingilizcesinden okurken, ellerim klavyede ispanyolca olarak yazıyordum. Yazarken klavyedeki harflere bakmadığım için, sadece yazıyı okuyordum. Ancak birden farkettim ki, herzamankinden çok daha hızlı yazıyorum ve sanki birisi cümleleri bana söylüyor, ben de yazıyorum. Artık okuma, tercüme etme, yazma, kontrol etme süreci geride kalmıştı. Sübhanallah, ben sadece yazıyordum. Hatta yazdığım cümleleri Üstad’ın söylediğini duyuyordum. Müthiş bir şaşkınlık içerisindeydim ki, bir süre durmak zorunda kaldım. Bir klavyeme baktım bir de monitöre, sonra da etrafıma baktım. Bu yaşadığımın ne olduğunu tam olarak bilmiyorum. Sadece ne hissettiğimi biliyorum.
Tercümelere şevkle devam ediyorum ve en büyük arzum ise benim de öğrenmekte olduğum bu nurları, bütün insanların da anlaması ve sevmesi. Allah bu nurlu yoldaki herkesi, bilhassa 10 yıl önce ilk olarak “La ilaha ila-llah, Muhammadan rasul Allah” diyerek islamiyeti kalbime getirenleri muhafaza buyursun, amin
Allah’ emanet olunuz…
Lorena ( Vacide Abla )
Arjantin