Hindistan’ın İstanbulBaşkonsolosu Sayın Vanlalhuma’dan aldığımız davetle 18 Ocak günü Ruba, Suffa ve Hamidiye Vakıflarından teşkil edilmiş bir heyetle kendisini ziyarete gittik. Sayın Konsolos son derece sıcak ve misafirperver bir insan.
Tanıştıktan sonra bize ilk olarak, ne gibi faaliyetlerde bulunduğumuzu, Türkiye-Hindistan arasındaki ilişkilerin arttırılması bağlamında faaliyetlerde bulunup bulunmadığımızı sordu. Biz de; yakın zamanda Hindistan’da (Risale-i Nur) Kitap fuarı düzenleneceğini, Hindistan’da faaliyet gösteren birçok vakıf mensubunu olduğunu kendisine anlattık.
Sohbet esnasında Sayın Başkonsolos bizlere özellikle şu hususu belirtmek istedi: “Hindistan Anayasası, Hindistan’da yaşayan bütün topluluklara (Hindu, Sih, Hristiyan, Müslüman vb.) eşit mesafededir. Hiçbir topluluğun diğer bir topluluğa karşı üstünlüğü anayamızca kabul edilmemektedir. Hindistan’da yaşayan bu topluluklar arasında hiçbir sorun olmadığını elbette iddia etmiyoruz. Günümüz itibariyle birçok problem ve anlaşmazlıklar mevcuttur. Ancak bizler idareciler olarak her topluluğa eşit ve adil bir duruş sergiliyoruz. Bu bağlamda müslümanlara da son derece adil ve eşitlikçi bir tavrımız vardır. Hakkımızda varolan önyargılardan son derece rahatsızız. Sizlerden ricamız, bu hususu başkalarına da anlatmanızdır”
Sayın Konsolos son derece dindar bir Hristiyan. Bu münasebetle kendisine Hz.İbrahim’den, Müslüman ve Hristiyanların ortak Tevhid inançlarından bahisler açtık. Bediüzzaman Said Nursi’nin Hristiyanları da kucaklayan bir fikir genişliğine sahip olduğundan, eserlerinden bahsettik. Kendisine İngilizce Risale-i Nurlar hediye ettik.
Sohbet esnasında Şemsettin Türkan; bir defasında Hristiyan dostlarıyla konuşurken, Hz.İbrahim(A.S.)’den bahis açıldığını, Risale-i Nur’daki Hz.İbrahim(A.S.) ile ilgili bahisleri anlatınca, dostlarının son derece etkilendiğini ve Pazar Ayinindeki Hutbeyi kendisinin vermesini rica ettiklerini tebessümle anlattı.
Hindistan, bir milyar ikiyüz milyonluk nüfusuyla devasa, son dönemlerde de Hizmetin gelişmekte olduğu bir ülke. Ülkedeki müslüman nüfus sayısı yaklaşık yüzelli milyon ki bu sayı dünyada müslüman nüfus olarak üçüncü büyük nüfustur. Yapmış olduğumuz bu ziyaretle, ilerde yapılacak faaliyetlere suhuletler sağlamayı, iki ülke halkının her anlamda yakınlaşmasına, önyargıların izale edilmesine hizmet etmeyi amaçladık.
“And from amongst you there must be a party who will call people to all that is good and will enjoin the doing of all that is right and will forbid the doing of all that is wrong. It is they who will attain true success. Do not be like those who fell into factions and became opposed to one another after Clear Signs had come to them. A mighty chastisement awaits them.”[aal-Imraan: 104-105 ]
Last week we started the serialization of the great sermon of Damascus by Badiuzzan Said Nursi and hope to continue this week, in sha Allah.
“Furthermore, from the blessed time of the Prophet (PBUH) up to the present, not a single event in history has shown us a Muslim who has embraced another religion, whether old or new, in preference to Islam, as a result of reasoned argument and conclusive evidence. If the uneducated embrace another religion without evidence in blind imitation, it has no bearing on this matter. And to be without religion is yet another question. However, history shows us that followers of other religions, and even the English and pre-Revolution Russians, who displayed the greatest bigotry in religion, are gradually approaching and entering Islam on the strength of reasoned argument and cogent proofs, sometimes in groups.
[Proofs of this claim and powerful witnesses to it, are the following facts; that forty-five years after this claim was made, in spite of two appalling World Wars and the emergence of an extreme and absolute despotism small northern states like Sweden, Norway and Finland accepted and started to teach the Qur’an in their schools as a barrier to communism and irreligion. And certain important English orators are seen to be in favour of encouraging the English to accept the Qur’an. And America, which is now the most powerful state on earth, is seen to support the truths of religion with all its strength, and has decided that Asia and Africa shall find happiness, peace and reconciliation through Islam, and it patronizes and encourages the newly born Muslim states and tries to enter into alliance with them.]
If we were to display through our actions the perfections of the moral qualities of Islam and the truths of belief, without doubt, the followers of other religions would enter Islam in whole communities; rather, some entire regions and states, even, on the globe of the earth would take refuge in Islam.
Moreover, mankind has been awakened and aroused by the sciences of civilization, in particular; they have understood the true nature of humanity. Without any shadow of a doubt, they are not able to live without religion, aimlessly. They cannot. Even the most irreligious of them is compelled to take refuge in religion. For the only point of support for impotent mankind in the face of the innumerable disasters and the external and internal enemies that plague them, and the only point from which they may seek help and assistance in the face of the innumerable needs with which they are afflicted, and their desires that stretch to eternity, despite their utter want and poverty, is in recognizing the Maker of the world, in faith, and in believing and affirming the hereafter. There is no help for awakened mankind apart from this.
If the jewel of true religion is not present in the shell of the heart, material, moral, and spiritual calamities of untold magnitude will break loose over mankind and they will become the most unhappy, the most wretched of animals.
IN SHORT:
This century, man has been awakened by the warnings of war, science, and awesome events, and he has perceived the true nature of humanity and his own comprehensive disposition. Man has begun to understand that with his wonderful comprehensive abilities and disposition, he was not created only for this brief and troublesome worldly life; rather, that he is a candidate for eternity, for there are within him desires that extend that far. Everybody has begun to realize that this narrow and transient world is not sufficient and cannot meet man’s boundless hopes and desires.
If it is said to the imagination, which is one of the faculties and servants of humanity, “You will rule the world and live for a million years but in the end you will be dispatched to non-existence with no possibility of a return to life”, for sure, the imagination of one who has not lost his true humanity and who has been awakened, rather than being joyful and pleased, would weep longingly and with sighs and regrets at there being no eternal happiness. Thus, included in this point is the fact that in everyone’s heart an inclination has sprung up to search earnestly for a true religion. In the face of the sentence of death, before anything else man is searching. for a truth, contained only in true religion, so that he may save himself. The present state of the world testifies to this fact.
After forty-five years and the appearance of irreligion, regions and states on the globe of the earth have each begun to. perceive, like a human being, this intense need of mankind. Furthermore, at their beginning and end, the verses of the Qur’an refer man to his reason, saying, “Use your intelligence! Think! Consult your mind and your heart! Confer with them so that you might know this fact!”
For example, look at the beginning and end of verses such as those, they say, “Why do you not look? Why do you not take warnings? Look so that you may know the truth”. Take note of the way “Know!” is used. Many verses contain sentences that have the meaning of, “Why does mankind not know, why do they fall into compounded ignorance? Why do they not understand, and then sink into lunacy? Why do they not look, have they become blind so that they cannot see the Truth? Why does man not call to mind and ponder over his own life and the events in the world so that h e might find the straight path’? Why do they not think, deliberate and reason with the mind and so fall i nto misguidance? Oh men! Take a lesson! Take a warning from past ages and try to be saved from the moral and spiritual calamities of the future!” .These verses refer man to his intellect, they enjoin him to consult with his reason.
Oh my brothers in this Umayyad Mosque as well as those in the vast mosque of the world of Islam! You, too, take warning. Take warning from the dreadful events of the last forty-five years. Come right to your senses! Oh you who are wise and thoughtful and consider yourselves to be enlightened!
Conclusion
We Muslims, who are students of the Qur’an, follow proof; we approach the truths of belief through reason, though, and our hearts. We do not abandon proof in favour of blind obedience and imitation of the clergy like some adherents of other religions. Therefore, in the future, when the intellect, science and technology prevail, of a certainty, that will be the time the Qur’an will gain ascendancy, which relies on rational proofs and invites the intellect to confirm its pronounce
Moreover, the veils that eclipse the sun of Islam, hinder its emergence and prevent it illuminating mankind have begun to disperse. Those things that were hindering it have begun to fall back. The signs of the dawn appeared forty-five years ago.* The true dawn broke in 1371 /1951, or it will break. Even if that was the false dawn, in thirty or forty years time the true dawn will break….”
We promised to conclude the article with a glimpse of the life and time of this great timeless scholar and reformer; Badiuzzaman Sa’id Nursi. Here is the fulfillment of the promise:
Bediuzzaman Said Nursi was born in 1876 in Eastern Turkey (the Village of Nurs) and died in 1960 in Urfa in Turkey. Readers may refer to his biography for details of his long and exemplary life, which spanned the last decades of the Ottoman Empire, its collapse after the First World War and the setting up of the Republic, then the twenty-five years of Republican Peoples’ Party rule, well-known for the measures taken against Islam, followed by the ten years of Democrat rule, when conditions eased a little for Bediuzzaman.
Bediuzzaman displayed an extraordinary intelligence and ability to learn from an early age, completing the normal course of Madrasa (religious school) education at the early age of fourteen, when he obtained his diploma. He became famous for both his prodigious memory and his unbeaten record in debating with other religious scholars.
He was a scholar of the highest standing having studied not only all the available traditional religious sciences, but also modern sciences of his time. The extraordinary intelligence and capability of learning that he showed at a very early age made him popular with his teachers, colleagues and the people. When he was sixteen years old, he silenced the distinguished scholars who had invited him to a debate (debate was then a popular practice among scholars). This later recurred several more times with various groups of scholars, and he thereby began to be called Bediuzzaman (Wonder of the Age). The time he spent in education paved the way in his mind for the thought that at a time when the world was entering a new and different age, where science and logic would prevail, the classical educational system of theology would not be sufficient to remove doubts concerning the Qur’an and Islam. He concluded that religious sciences should be taught at modern schools on the one hand, and modern sciences at religious schools on the other. “This way,” he said, “the people of the school will be protected from unbelief, and those of the madrasa from fanaticism.” After completing a lifetime of almost a century, with every minute spent in the service of faith, Bediuzzaman Said Nursi departed from this world on the morning of March 23, 1960, with complete honor, dignity and victory, leaving behind him the Risale-i Nur Collection that would illuminate this and the forthcoming centuries and a love that would be handed over from generation to generation until eternity.
Bediuzzaman’s life-time spanned the final decades of the Caliphate and Ottoman Empire, its collapse and dismemberment after the First World War, and, after its formation in 1923, the first thirty-seven years of the Republic, of which the years up to 1950 are famous for the government’s repressive anti-Islamic and anti-religious policies.
Until the years following the First World War, Bediuzzaman’s struggles in the cause of Islam had been active and in the public domain.
The time he spent in education paved the way in his mind for the thought that at a time when the world was entering a new and different age, where science and logic would prevail, the classical educational system of theology would not be sufficient to remove doubts concerning the Qur’an and Islam. He concluded that religious sciences should be taught at modern schools on the one hand, and modern sciences at religious schools on the other. “This way,” he said, “the people of the school will be protected from unbelief, and those of the madrasa from fanaticism.” After completing a lifetime of almost a century, with every minute spent in the service of faith, Bediuzzaman Said Nursi departed from this world on the morning of March 23, 1960, with complete honuor, dignity and victory, leaving behind him the Risale-i Nur Collection that would illuminate this and the forthcoming centuries and a love that would be handed over from generation to generation until eternity, in sha Allah!
ON BİR ayın sultanını ağırladığımız kutlu zaman diliminin yarısı bitti bile. Afrika’daki açlığın damgasını vurduğu bu günlerde israf kelimesi kendine gündemde yer aradı durdu. Kimi zaman buldu. Ama bunun hiç yeterli olmadığını anlamak için tek bir haber yetti de arttı bile. Manşeti şöyleydi bu haberin; “Günde 2 milyon ekmek çöpe atılıyor”..
Haberin devamını okumak için beklerken beynimde dönüp durdu bu cümleyi oluşturan kelimeler. Sadece bir gün.. Tam 2 milyon adet.. Ekmek ve çöp. Bir arada olmasının hiçbir açıklaması olmayan kelimelerden oluşmuş bir cümle bu. Önce bir günde böyle bir rekor rakama sahip olan yerin neresi olduğunu merak ettim. Allah biliyor, Amerika, Avrupa gibi bir coğrafyadan bir isim bekledim, umdum. Ancak ne yazık ki burası tam da benim yaşadığım yerdi, İstanbul. Bu şehir tarih boyunca ne kadar güzel sıfatlarla anılmıştı oysa. Hiç yakışmamıştı bu cümleye İslambol, hiç.
Sonra bunun kaynaksız bir haber olmasını umdum. Abartıldığını düşünmek istedim. Ama ne yazık ki kaynak da oldukça sağlamdı. “İstanbul Ekmek Fırıncıları, Sanatkarları ve Ekmek Satıcıları Esnaf Odası Başkanı Fahri Özer, sadece İstanbul’da günde yaklaşık 2 milyon ekmeğin çöpe atıldığını söyledi.” diyordu haberde. Benzer bir açıklamanın ve rakamın Kadir Topbaş tarafından da yapıldığını okudum sonra. Fahri Özer bu durumu ekmek gramajlarının yükseltilmesine bağlıyor ve şöyle diyordu; gramaj artınca bir ekmek 1,5 ekmek oldu dolayısıyla diğer yarısı ertesi güne kaldı. Ertesi güne kalan ekmeği bizim vatandaşımızın yüzde 90’ı tüketmez.
Gözlerimi gayrı ihtiyari gökyüzüne çevirdim, toplumda gördükleri kötüleşme karşısında eskilerin dillendirdiği meşhur söz geldi aklıma; “Taş yağacak başımıza”. Masmavi gökyüzüne bakarken içimden sadece şunu söyleyebildim; “Eğer bize azap edecek olursan biz bunu kesinlikle hak eden bir topluluğuz. İnşallah azmaları için mühlet verilenlerden olduğumuz için değildir bu dinginlik, inşallah katında bize rahmetini indirmen için şefaat edicilerimiz daha çok olduğu içindir…”
Satış noktalarında satılmayan ekmeklerin sadece yüzde 10’u galeta unu yapılıyor, geriye kalan yüzde 90’ı ise çöpe atılıyormuş. Çöpe atılmak için bekleyen dağ gibi ekmek yığıntılarını görseler, herkesin için parçalanır diyor yetkili. Keşke parçalansa. Keşke.
BM’ye göre bu rakam Türkiye geneli için günde 5 milyon ekmek. Bunun ülkeye sadece maddi zararı 8 trilyondan fazla. Rakamlar demişken, sadece Somali’de ölüm sınırında olan insan sayısı ise 1,2 milyon.
Haberin kenarında bir küçük fotoğraf var. Hiç dokunulmamış bütün bütün ekmekler, yarım olanlardan fazla bu karede. Bir çöp tenekesinin kenarındaki kaldırıma dizilmişler fotoğraf çekimi için. Damarlarımda kanımın donduğunu hissediyorum. İçimi haşyet kaplıyor, uzun zamandır hissetmediğim kadar hissediyorum Allahın celalini. Utanç duyuyorum, insanlık ailesinin bu fertleriyle aynı aileden olduğum için. Ve çöpe atılmak üzere toplanmış ekmek yığınlarını hayal ettikçe kendimi çok çaresiz hissediyorum.
Daha birkaç gün önce gördüğüm bir fotoğraf gelip duruyor gözümün önüne. Mülteci kampına henüz adım atıp, doktorun muayene etmesi için masaya yatırdığı oğlunu, doktor daha ona ulaşamadan kaybeden anne… Parmaklarıyla az önce ölen oğlunun gözkapaklarını kapatıyor. Öyle sessiz ki. Ne kadar acı olduğunu buradan anlayabilirsiniz, zira en derin acı en sessiz olanıdır..
İnsanların nasıl bu hale geldiğini anlamaya yetmiyor beynimin çapı. Zevke ve sefaya düşkünlüğüyle ünlü Doğu Roma, Bizans hatıralarında okusam veya Firavun ve Nemrut saraylarında günlük yaşamın anlatıldığı bir metinde, dese ki, sarayın ocaklarında pişirilen ekmekler hükümdar ve eşrafına sunulur, geriye ne kadar ekmek kalırsa kalsın onlar çöpe atılarak ertesi gün yeniden ekmek pişirilirdi. Bu hiç şaşırtıcı olmazdı.
Ekmeğin her zaman ana besin maddesi olduğu bir coğrafyada. Ekmeğin azizliği üzerinde büyük bir kültürel portföyü olan bir ülkede. İstanbul gibi bir mübarek İslam beldesinde. Ramazan-ı şerif gibi kutsal bir zaman diliminde. Ve 6 dakikada bir çocuk açlıktan ölürken hem de…
Bu bir üstünlük göstergesi mi, burjuvaizmin bir gerekliliği mi? Çok mu üstün oluyorsunuz bayatlamış ekmeği kendinize layık görmeyerek. Kendi elinizle, para karşılığı aldığınız ekmeği, hiç dokunmadan ertesi gün yenisini almak üzere çöpe fırlatıyorsunuz öyle mi? Bu ne nefistperestlik, bu ne enaniyet, bu ne insanlık dışı bir hareket. İki milyon ekmeğin, nimetin çöpe atıldığı bu şehirde, ertesi gün ne yiyeceğini düşünerek yarı aç yarı tok uyuyan iki milyon insan yok mudur? Sadece bir günlük ‘çöp ekmek’leri Somali’ye göndersek ölüm sınırındaki insanların hepsi kurtulur. Bu ne yaman bir hesap. Bu ne acı bir tablo.
İnsanın kalbinde Allah korkusu kalmayınca böyle oluyor demek ki. Ekmeğin kırıntısının bile zayi olmaması için teşvik olunan bir dinin mensupları bu hale gelebiliyor demek ki. Bayatlasa da ekmeğe aynı hürmeti gösterenler, basit insanlar yani, ağızlarının tadını hiç bilmiyor olsa gerek. Ertesi güne kalan ekmeği kızartmak, üzerine sos yapıp fırına sürmek, küçük parçalar halinde tereyağı ile kızartıp çorbalara eklemek, köftelerde vs kullanmak için dondurucuya koymaktan başlayan bir sürü bayat ekmeği değerlendirme tarifi hiç ama hiç ilgi alanlarına girmiyor ne yazık ki. Neden zahmet etsinler ki! En azından ne olursa olsun çöpe atmak eylemini işlemek istediklerinde ekmekleri bir plastik kaba koyup üzerine biraz süt veya etli yemeklerin sosundan gezdirip hayvanlara vermek “inceliğini” göstermeyi neden tercih etsinler ki. Çöpe basket atmak varken!
Bu ay ne kadar kutsalsa, bu nimet ne kadar kutsalsa, israf ne kadar haramsa ve ülkemizde aç yatmakla, ümmetimizde açlıktan ölmekle karşı karşıyaysa insanlar, çöpe ekmek atmanın günahı, vebali hayal bile edilemeyecek boyuttadır. Diliyorum Allah toplumumu bu günahın vebalinden merhametiyle arındırsın. Yoksa çok iyi biliyoruz ki, nimet şükür bulamazsa gider. Nimete yapılan hareket gayretullaha dokunur. Ve insanı en çabuk mazlumun ahı bulur.
Son olarak sözlerinden en güzelinden birkaç damla düşsün avucumuza ve kendimiz ve ümmetimiz için hidayet dileyelim, af dileyelim. Elimizde, dilimize, kalbimizle mücadele edelim. Umulur ki, kurtuluşa ereriz.
Allah’ın, üzerinizdeki nimetini ve “İşittik, itaat ettik” dediğinizde sizden aldığı ve kendisiyle sizi bağladığı ahdini hatırlayın. Allah’tan korkun, çünkü Allah kalplerin özünü çok iyi bilir. (5 – 7)
Allah’ın nimetlerine nankörlükle karşılık veren ve sonunda milletlerini helak yurduna konduranları görmedin mi? (14 – 28)
Sonra, yemin olsun ki, o gün (size verilen) her nimetten hesaba çekileceksiniz. (102 – 8)
O akşam Kurtköy Nur hizmetleri ile alakadar olan Kadir ağabey, beni aradı ve “Abi Siirt’e derse gideceğim, bana eşlik eder misin. Merak etme fazla durmayacağız, dersten sonra hemen döneceğiz” dedi.
Şaşırdım tabi. Şaka yapıyor olmalı diye geçirdim içimden ve gülerek, “tabi tabi neden olmasın. Hatta istersen ordan da Amerika’ya gidelim, oradan döneriz” deyince “şaka yapmıyorum, bana eşlik et, kendi gözlerinle gör” dedi.
“Fesubhanallah. Var bunda bir iş” deyip kabul ettim.Ve birlikte yola koyulduk. Geldiğimiz yer Kartal’ın Yakacık bölgesinde bir mahallenin camiisi.
Durum böyle olunca dayanamayıp “hani siirte gidecektik.” deyince, o da “hele sabret abi” diye cevap verdi. İçimden “galiba bu camiden oraya ışınlanacağız” diye geçirdim.
Akşam ezanı okunmaya başladı. Biz de o arada cami cemaatinden birkaç kişi ile tanışmak istedik. Konuşmalarından doğulu oldukları anlaşılınca memleketlerini sorduğum herkes ağız birliği yapmış gibi “Siirt” diyorlardı. Şaşırdım. Kime sorsam aynı cevabı alıyorum.
Namazı kıldık. Ve caminin çayhanesine geçtik. Bir de baktım sandalyelere oturmuş 20 civarında çocuk. Hepsi güzelce oturmuşlar bizi bekliyorlar (onların bir kısmını camide görmüştüm zaten). Biz de onların karşısına oturduk ve Kadir ağabeyin onlara ilk sorusu şu oldu. “Siirtli olanlar parmak kaldırsın”. İnanmayacaksınız ama 17 çocuktan biri hariç hepsi el kaldırdı. Meğersem burası Siirt’lilerin mahallesiymiş. O zaman jetonum düştü tabi.
İstanbul’u İstanbul olarak kabul etmek doğru değil aslında. Çünkü orası Türkiye’nin takendisi. Her şehirden gelenler koloni halinde bir arada oturuyorlar. O nedenle her il için bir iki mahalle mutlaka var İstanbul’da. Karadeniz mahallelerini bilmeyen yoktur.
İşte Kartal’a bağlı Siirt mahallesi de bunlardan biriydi. Akşam namazını kılmak için camisine girdiğimizde, hepsi kürtçe konuşan, kıyafetleri tamamen doğuya uygun olarak giyinmiş, “aranızda kimler Siirtli” diye soracak olursanız hepsin el kaldırdığını görebileceğiniz ilginç bir tablo ile karşılaşırsınız. Şâfi mezhebine göre namaz ve tesbihat yapılıyor. Kendinizi Adeta doğuda bir kenar mahalle camiinde zannedersiniz.
Caminin çayhanesindeyiz. Saat akşam 21.10 ve ders başlatalı iki hafta olmasına rağmen, derste tam 17 çocuk var. Kurtköy hizmetleri ile alakadar olan Kadir ağabey her hafta aynı gün Kurtköy’den Siirt mahallesine gelerek, bu çocuklara nurları ulaştırmaya başlamış. O akşam Asây-ı Mûsa’dan bir ders yapılıyor. Çocuklar da pür dikkat dinliyorlar ağabeylerini.
Hatta geçen hafta yapılan ders ile ilgili sorulan sorulara, okullardaki gibi parmak kaldırarak cevap veriyorlar. Kadir abi de Çikolata ile onları ödüllendiriyor. Maşallah daha ilk haftadan itibaren 15-20 çocuk toplanmaya başlamış. Dua edin. Bu bir çekirdek olsun ve Siirt mahallesinde de çocuklarla başlayarak babalarına da ulaşmayı nasip etsin.
İstanbul’un Fethi, 29 Mayıs 1453’te, şehri günlerdir kuşatan Osmanlı ordusunun, şimdi İstanbul olarak bilinen, o zamanki adıyla Konstantinopolis (Constantinople) şehrini Sultan II. Mehmed Han’ın komutanlığında fethetmesidir.
Bu fetihten sonra Osmanlı Devleti İmparatorluk olmuş, henüz 21 yaşında olan Sultan II. Mehmed, fatih unvanını da alarak Fatih Sultan Mehmed olarak anılmaya başlanmıştır. Tarihteki en önemli devletlerden olan Doğu Roma İmparatorluğu böylelikle sona ermiştir.
İstanbul Fetih edildikten sonra Orta Çağ kapanmış ve 1789 Fransız ihtilali’ne kadar sürecek olan Yeni Çağ başlamıştır.
Tarih: 2 Nisan – 29 Mayıs 1453
Yer: İstanbul (Bizans dönemi ismi: Constantinople)
Sonuç: Osmanlı’lar İstanbul’u ele geçirdi, Bizans İmparatorluğu yıkıldı. II. Mehmed, Fatih (fetheden) ilan edildi.
Bizans İmparatorluğu kumandanı: XI Konstantin
Osmanlı kumandanı: Fatih Sultan Mehmed (İkinci Mehmet)
