KAİNAT SENSİN {4}

17 şifreli hakikat-ı insanîye haritasının 5 ve 6. Şifresi;

5.MİR’AT

“Mahlukatı yarattım ki, bana bir âyine olsun ve o âyinede cemalimi göreyim.” [29]

“İnsanın hilkatinden maksad, mahfî hazine-i İlahiyeyi keşif ile göstermek ve Kadîr-i Ezelî’ye bir bürhan, bir delil, bir ma’kes-i nuranî olmakla cemal-i ezelînin tecellisi için şeffaf bir mir’at, bir âyine olmaktır.” [30]

“Senin hayatın ve ömrün, âyinedir. Senin dünyanın direği ve âyinesi ve merkezi, senin ömrün ve hayatındır.” [31]

“Evet herkes, kâinatı kendi âyinesiyle görür.” [32]

“İnsan maddî ve manevî herbir uzvunu Allah’ın emrettiği yere sarfetmekle hamdin şubelerinden olan şükr-ü örfîyi îfa ve şeriata imtisal ederse, insanın cevherinde vedîa bırakılan o örneklerin herbirisi, kendi âlemine bir pencere olur. İnsan o pencereden, o âleme bakar. Ve o âleme tecelli eden sıfatla, o âlemden tezahür eden isme bir mir’at ve bir âyine olur. O vakit insan ruhuyla, cismiyle âlem-i şehadet ve âlem-i gayba bir hülâsa olur. Ve her iki âleme tecelli eden, insana da tecelli eder.” [33]

“Zîhayattaki meşhur havâss-ı zahire ve bâtına duygularından başka, gayr-ı meş’ur saika ve şaika hisleriyle beraber dünyanın ekser enva’ıyla ihtisas ve ünsiyet ve mübadele ve tasarrufa sahib o zîşuur ve zîhayat manen o âlemlere misafir gittiği gibi, o âlemler dahi o zîşuurun mir’at-ı ruhuna misafir olup, irtisam ve temessül ile geliyorlar.” [34]

“Hâlık-ı Mevcudatın, bu kâinatı halketmesindeki en zâhir maksadı, beşerdir. Ve şu hikmetten anlaşılıyor ki; beşerin kalbi o meyveye bir çekirdektir. Ve o çekirdek olan kalb ise, elbette Sani-i Mahlukat’ın tecelliyatına en münevver bir mir’at olacaktır.” [35]

“Evet kalb, mir’at-ı Samed’dir. Kendinde sanem taşını kabul edemez. Şayet ederse, o taş ile kırılıp münkesir olacaktır.” [36]

6.SIFAT

“Ey kardeş bil ki! Hayat-ı insaniyenin vezaifinden birisi de budur ki: İnsan kendi sıfat ve şuûnunun cüz’î ölçücükleri ile; hem ebna-i nev’inin veya cinsinin de şuûnlarıyla kendi Fâtırının sıfat ve şuûnatını fehmetmesidir.” [37]

“Görüyoruz ki; herşey, küllî ve cüz’î bulunsun, büyük ve küçük olsun arştan ferşe, zerrattan seyyarata kadar her mevcud; mahsus bir zât ve muayyen bir suret ve mümtaz bir şahsiyet ve has sıfatlar ve hikmetli keyfiyetler ve maslahatlı cihazlar ile dünyaya gönderiliyor.

Hem sıfatların nevileri ve mertebeleri sayısınca imkânlar ve ihtimaller içinde şekilsiz ve mütereddid bulunan o masnua, o has ve muvafık, maslahatlı sıfatları yerleştirmek…. tahsis edici, tercih edici, tayin edici, ihdas edici bir Vâcib-ül Vücud’un vücub-u vücuduna ve hadsiz kudretine ve nihayetsiz hikmetine şehadet eder.” [38]

“Sen kendi havass-ı aşerene bak ki; nasıl mesmuat, mübsarat, müzevvekat ve saire âlemlerin elvanını ihata ettikleri gibi; irade, ilim, sem’ gibi cüz’î sıfat ve ahvalin i’tası ile de Cenab-ı Fâtır-ı Hakîm’in muhit sıfatlarını ve geniş şuunatını fehmetmeye müheyya ve müstaid olmuş.” [39]

“Senin hayatına verilen cüz’î ilim ve kudret ve irade gibi sıfat ve hallerinden küçük nümunelerini vâhid-i kıyasî ittihaz ile, Hâlık-ı Zülcelal’in sıfât-ı mutlakasını ve şuun-u mukaddesesini o ölçüler ile bilmektir. Meselâ sen cüz’î iktidarın ve cüz’î ilmin ve cüz’î iraden ile bu haneyi muntazam yaptığından, şu kasr-ı âlemin senin hanenden büyüklüğü derecesinde, şu âlemin ustasını o nisbette Kadîr, Alîm, Hakîm, Müdebbir bilmek lâzımdır.” [40]

“Ben kendime malik değilim. Benim malikim, ancak kerem sahibi Malik-ül Mülk-i Zülcelal’dir. Fakat ben kendimi malik tevehhüm ettim ki, malikimin hududsuz sıfatlarını o vehmî mukayese ile bileyim. Evet ben, o vehmî mukayesem vasıtasıyla, kendi mütenahî, mevhûm sıfatlarımla malikimin gayr-ı mütenahi sıfatlarını (bir derece) fehmettim.” [41]

“Ey kardeş bil ki! Sani-i Hakîm, insanı öyle bir keyfiyette yaratmıştır ki, eğer insan kendini mütalaa edebilse; o zaman, misli ve benzeri olmayan; hem zıdları ve vâhid-i kıyasîleri de bulunmayan gayr-ı mütenahî sıfat-ı mutlaka-yı İlahiyeleri tasdik etmesi ona kolay gelir.” [42]

ESRA ÖZEL

KAYNAKÇA;

Risale-i Nur Külliyatından….

[29] İşaratül İcaz – 17

[30] Mesnevî Nuriye – 185

[31] Lemalar – 114

[32] Lemalar – 190

[33] İşaratül İcaz – 17

[34] Sözler – 506

[35] Mesnevî-i Nurîye(Bd.) – 143

[36] Mesnevî-i Nurîye(Bd.) – 265

[37] Mesnevî-i Nurîye(Bd.) – 488

[38] Şualar – 142

[39] Mesnevî-i Nurîye(Bd.) – 464

[40] Sözler – 128

[41] Mesnevî-i Nurîye(Bd.) – 86

[42] Mesnevî-i Nurîye(Bd.) – 181

KAİNAT SENSİN {2}

17 şifreli hakikat-ı insanîye haritasının 1 ve 2. Şifresi;

1- HAYAT 

“Hayatım Rabbanî bir mektubdur; kardeşlerim olan zîşuur mahlukata kendini okutturur, yaratanı bildirir bir mütalaagâhtır. Hem Hâlıkımın kemalâtını teşhir eden bir ilânnameliktir.Hem hayatı yaratanın hayat ile ihsan ettiği kıymetdar hediyeler ve nişanlar ile bilerek süslenip her gün tekerrür eden resm-i küşadda mü’minane, şuurdarane, şâkirane, minnetdarane Padişah-ı Bîmisalinin nazarına arzetmektir. Hem hadsiz zîhayatların hâlıklarına vasıfane tahiyyatlarını ve şâkirane tesbihat hediyelerini anlamak, müşahede etmek ve şehadetle ilân etmektir.” [1]

“ ‘Mahiyet-i hayatım esma-i İlahiyenin definelerini açan anahtarların mahzeni ve nakışlarının bir küçük haritası ve cilvelerinin bir fihristesi ve kâinatın büyük hakikatlarına ince bir mikyas ve mizan ve Hayy-u Kayyum’un manidar ve kıymetdar isimlerini bilen, bildiren, fehmedip tefhim eden yazılmış bir kelime-i hikmettir’ anladım. Ve hayatın bu tarzdaki hakikatı bin derece kıymet kazanıyor ve bir saat devamı bir ömür kadar ehemmiyet alır.” [2]

“Mevcudat içinde en latif, en güzel, en câmi’ âyine-i Samediyet de hayattır. Güzelin âyinesi güzeldir. Güzelin mehasinlerini gösteren âyine güzelleşir. O âyinenin başına o güzelden ne gelse, güzel olduğu gibi; hayatın başına dahi ne gelse, hakikat noktasında güzeldir. Çünki güzel olan o esma-ül hüsnanın güzel nakışlarını gösterir.” [3] 

“Hayat birşeye girdiği vakit, o cesedi bir âlem hükmüne getirir; cüz’ ise küll gibi, cüz’îye dahi küllî gibi bir câmiiyet verir. Evet hayatın öyle bir câmiiyeti var; âdeta umum kâinata tecelli eden ekser esma-i hüsnayı kendinde gösteren bir câmi’ âyine-i ehadiyettir. Bir cisme hayat girdiği vakit, küçük bir âlem hükmüne getirir; âdeta kâinat şeceresinin bir nevi fihristesini taşıyan bir nevi çekirdeği hükmüne geçiyor.” [4]

“Bu hayatın gayesi ve neticesi hayat-ı ebediye olduğu gibi bir meyvesi de, hayatı veren Zât-ı Hayy ve Muhyî’ye karşı şükür ve ibadet ve hamd ve muhabbettir ki; bu şükür ve muhabbet ve hamd ve ibadet ise; hayatın meyvesi olduğu gibi, kâinatın gayesidir. Ve bundan anla ki; bu hayatın gayesini “rahatça yaşamak ve gafletli lezzetlenmek ve heveskârane nimetlenmektir” diyenler, gayet çirkin bir cehaletle; münkirane, belki de kâfirane, bu pek çok kıymetdar olan hayat nimetini ve şuur hediyesini ve akıl ihsanını istihfaf ve tahkir edip, dehşetli bir küfran-ı nimet ederler.” [5] 

“Bu kâinatın en mühim neticesi ve mayesi ve hikmet-i hilkati hayattır; elbette o hakikat-ı âliye, bu fâni, kısacık, noksan, elemli hayat-ı dünyeviyeye münhasır değildir. Belki hayatın yirmidokuz hâssasıyla mahiyetinin azameti anlaşılan şecere-i hayatın gayesi, neticesi ve o şecerenin azametine lâyık meyvesi, hayat-ı ebediyedir ve hayat-ı uhreviyedir; taşıyla ve ağacıyla, toprağıyla hayatdar olan dâr-ı saadetteki hayattır.” [6]

“İnsanlardan hayatın sırrını anlayanlar ve hayatını sû’-i istimal etmeyenler, dâr-ı bekada ve Cennet-i bâkiyede, hayat-ı bâkiyeye mazhar olacaklardır.” [7]

2.HİSSİYAT

“İnsanda binlerle hissiyat var. İnsanın fıtratındaki şiddetli merak ve hararetli muhabbet ve dehşetli hırs ve inadlı taleb ve hâkeza şedid hissiyatlar, umûr-u uhreviyeyi kazanmak için verilmiştir.” [8]

“Şu âlem-i ekberi, mülk şeklinde inşa etmekle beraber; şu insanı dahi öyle bir surette halketmiştir ve ona öyle cihazat ve âletler ve havâs ve hissiyatlar ve bilhâssa nefs, heva ve ihtiyaç ve iştiha ve hırs ve dava vermiştir ki; o geniş mülkünde, bütün mülke muhtaç bir memluk hükmüne getirmiştir.” [9]

“Hem kemal-i intizam ile bu kadar hassas duyguları ve hissiyatları ve gayet muntazam bu manevî latifeleri ve bâtınî hâsseleri bu cismimde dercetmekle beraber, gayet san’atlı bu cihazatı ve cevarihi ve hayat-ı insaniyece gayet lüzumlu ve mükemmel bu kadar a’zâ ve âletleri bu vücudumda kemal-i hikmetle yaratmış. Tâ ki, nimetlerinin bütün nevilerini ve umum çeşitlerini bana tattırsın ve ihsas etsin ve hadsiz tecelliyat-ı esmasının ayrı ayrı zuhurlarını o duygular ve hissiyatla ve hassasiyetle bana bildirsin, zevkettirsin.” [10]

“Hem insanın bütün cihazatları ve hissiyatları, sırr-ı vahdetle, gayet yüksek bir kıymet alırlar ve şirk ve küfür ile gayet derecede sukut ederler.” [11]

“Hissiyat-ı insaniye ruh derecesine çıktığı vakit, o hazır zaman genişlenir. Başkalarına nisbeten mazi ve müstakbel olan vakitler, ona nisbeten hazır hükmündedir.” [12]

ESRA ÖZEL

KAYNAKÇA;

Risale-i Nur Külliyatından….

[1] Şualar – 71

[2] Şualar – 71

[3] Lemalar – 216

[4] Lemalar – 337

[5] Lemalar – 330

[6] Lemalar – 333

[7] Lemalar – 334

[8] Mektubat – 33

[9] Mektubat – 233

[10] Şualar – 67

[11] Şualar – 16

[12] Mektubat – 51

KAİNAT SENSİN {1}

Ey âlem-i asgar olan insan-ı kainat !

17 şifre ile hakikati tesbit edilen,

Tılsım-ı muğlakı çözümleyen,

Mir’ât-ı Esmâ’da derecât kat’eden,

Haritanın ta kendisi iken, her menzilin içine giren, her menzil de içinden geçen,

Hem kendine âyine, hem her âyinede kendini müşahede eden, 

Enfüsünde yol alıp rüsuhiyet peyda eden,

Tenevvür ettikçe velâyete vûkufiyet kesbeden,

Herbir kuvvenin fiile inkılabıyla nuraniyet ve kudsiyet kazanıp cüz’iyyet ve süfliyetten tecerrüd eden…

Cism-i maddî gılafından sıyrılıp, ruhuna giydirdiği libas ile zerafet ve letafete numûne-i imtisal olan, 

Beşeriyetten insaniyete teâli eden, kainatın en müntehab meyvesi ve çekirdeğisin…

Evet sen ey kendini insan bilen insan!

Kendi âlemini mütalaa ile seyr-i enfüsîde yol almalısın…

Almalısın ki; iman-ı tahkikîye, hâzır yanındaki ayinende eshel bir tarzda vasıl olasın.

Kendini okuduğun kadar, kendine okuduğun kadar beşeriyetin müşevveşliğinden ve hâssasından tecerrüd edip insaniyetin ulviyet ve kudsiyetine yol bulasın…

İnsan isen anlarsın ki; insaniyete elyâk vezâif ile iştigal ettikçe kuvveden fiile inkişafında ve beşeriyetten insaniyete inbisatında;  imana medar esrara ve envara erişecek bir kıvam alırsın..

Bilkuvveden bilfiile inkişaf etmedikçe tefessühün kaçınılmaz, alây-ı illiyine yaraşır ruhun esfel-i safilin zulümatından halâskar olmaz, olamaz…

Şimdi enfüse doğru yola koyulalım ve alelinfirad şifreleri yoklayalım ve kâinat ben miyim? Yoksa kâinat mı ben? seyahat-ı fikriye ve kalbîye ile enfüsî alemimizde seyeran ve cevelân edelim…

Tefekkür ve tahayyür sahrasında, alemindeki müddeharatında matuf şifreleri feth ede ede intibah hasıl olur…

İntibaha gelen ruh-u insan, kendi âlemini mütalaadan peyda eden inbisat ve itminan ile sırr-ı akrabiyete nailiyetin derecesince Rabbini tarif ve tavsife urûc eder…

Zira “kendini bilen Rabbini bilir” çok musîb…

Gelgelelim insaniyet haritasında müddehar edilen şifrelerin zikrine;

لَٓا اِلٰهَ اِلَّا  اللّٰهُ الْوَاجِبُ الْوُجُودِ الْوَاحِدُ الْاَحَدُ بِلِسَانِ الْحَق۪يقَةِ اْلاِنْسَانِيَّةِ بِكَلِمَاتِ حَيَاتِهَا (1) وَ حِسِّيَّاتِهَا (2) وَ سَجِيَّاتِهَا (3) وَ مِقْيَاسِيَّتِهَا (4) وَ مِرْاٰتِيَّتِهَا (5) وَ بِكَلِمَاتِ صِفَاتِهَا (6) وَ اَخْلَاقِهَا (7) وَ خِلَافَتِهَا (8) وَ فِهْرِسْتِيَّتِهَا (9) وَ اَنَانِيَّتِهَا (10) وَ بِكَلِمَاتِ مَخْلُوقِيَّتِهَا الْجَامِعَةِ (11) وَ عُبُودِيَّتِهَا الْمُتَنَوِّعَةِ (12) وَ اِحْتِيَاجَاتِهَا الْكَث۪يرَةِ (13) وَ فَقْرِهَا (14) وَ عَجْزِهَا (15) وَ نَقْصِهَا الْغَيْرِ الْمَحْدُودَةِ (16) وَ اِسْتِعْدَادَاتِهَا الْغَئْرِ الْمَحْصُورَةِ (17)

(Hülasat-ül Hülasanın 17.Mertebesi olan 17 şifreli hakikat-ı insaniye lisanıyle şehadet)

İşte bu tadat edilen her bir şifrenin açılımıyla imanımız kuvvet bulup tahkikleşecek, kökleşecek, gayr-ı mahdud duygularımız adedince ellerimiz;

Ve o eller ile hem dar-ı dünyada, hem dar-ı ahiretteki mat’umat sofrası genişleyecek, menbaından akıp gelen füyûzattan hisseyab olacağız.

Çünkü tadat ettiğimiz her bir şifrenin inkişafı ile afakta ve kesrette tatmadığımızı, enfüste ve vahdette tadacağız…

Afakta;

“fikir yoluyla sıfât ve esma-i İlahiyeyi ilmelyakîn ile iz’an etmek için akıl çok çabalıyor, sonra tam görür.” [1]

Fakat enfüste;

“Hakikat-ı insaniyeye baktığı vakit, o câmi’ mikyasta, o küçük haritacıkta, o doğru nümunecikte, o hassas mizancıkta, o enaniyet hassasiyetinde öyle kat’î ve şuhudî ve iz’anî bir vicdan, bir itminan, bir iman ile o sıfât ve esmayı tasdik eder. Hem çok kolay, hem hazır yanındaki âyinesinde, hiç uzun bir seyahat-ı fikriyeye muhtaç olmadan iman-ı tahkikîyi kazanır.” [2]

Çünkü enfüste bizzat hisseder, zevkedersin, farkeder, yaşarsın, tadar, lezzet alırsın, yanar, elem çekersin, telezzüz, tekeyyüf ve teneffüs edersin, bizâtihî ruhunda, kalbinde, nefsinde ve sair cihazatında müşahede edersin…

Kalıbın ile kesret tabakatında da dolaşsan, kalbin ile umman-ı vahdette olup her daim kendini mütalaa ile sigaya çekersin…

İşte bu şifreler  ruhunda inbisat, kalbinde inkişafa medar oldukça siretin güzelleşir, nezihleşir, letafet kesbeder, tenevvür edersin.

“اِنَّ اللّٰهَ خَلَقَ اْلاِنْسَانَ عَلٰى صُورَةِ الرَّحْمٰنِ “ sırrındaki murad tahakkuk eder…

Enfüste her an ve zaman vaki olan bu 17 cihette terakki ve teâli ettikçe kesret daireleri vahdette temerküz edip bir Rabb’i Vahid’e hadim olmaklığın şeref ve liyakatına yükseliyorsun.

Aksi halde enfüsün cevelân sahası olan bu 17 cihette derinleşmedikçe erbab tevehhüm edilen esbab ile yaralanıyor, hadisat ve vukuat sahnelerinde manevî cerihalara ve mukavemetsûz rahnelere maruz kalıyorsun.

Amma insan; kendini mütalaa ettikçe mevzubahis edilen bu 17 şifrenin açılımı ile imanın şeksiz ve şüphesiz mertebesine ulaşır, iman-ı tahkikide yakîn hasıl eder…

Sırr-ı akrebiyete vüsul ile veraset-i nübüvvete bakan velayet yolunda çok perdelerden geçip meratib kat’eder. 

“Bir saat tefekkür, bazen bir sene ibadetten daha hayırlıdır” hükmünü ifa ve icra eder.

Dercâna mütefekkirâne teveccüh ettikçe kuvvet-i iman nisbetinde vicdanî firdevslerin kapıları açılır…

Akılda işarât, idrakta tuluât, kalbte sunûhat, letaifte ilhamat, ruhta inbisat, ef’alde nakş-ı enva’ı ibadât inkişafa başlar.  Nur-u iman sayesinde maziye hulûl, istikbale nüfuz hakikatı zuhur eder. İşte o zaman da zuhurata tebaiyet mukadderatın olur.

Bütün zerratın “Mevla görelim neyler, neylerse güzel eyler” der, rahat eder. 

İşte bütün mesele kendini okumakta, kendine okumakta…

Sır cevherinde saklı, 

Çünkü KÂİNAT SENSİN ..!

NOT 1: {Bir sonraki yazı serisinde mevzubahis olan  17 şifrenin her birisinin tek tek üzerinde durulup, RİSALE-İ NUR KÜLLİYATINDAN açılımını okuyacağız} 

NOT 2: {Bütün şifreler paylaşılıp okunduktan sonra tekrar bu yazıya dönüp okumanızı tavsiye ederim!}

Cenab-ı Hâk her bir şifrenin hakkıyla inkişafına ve inkişafından meydana gelen intibah-ı ruhîye ve kalbîye medar hakikata eriştirsin. En büyük şeref olan abd ünvanına liyakat ihsan etsin. Enfüsî alemimizde hakikatın ziyasıyla yol almayı, aydınlanmayı ve nurlanmayı nasib etsin. Muhit bir Nur’a inkılab edinceye kadar yaşatsın. 

Amin Allahümme Amin.

 ESRA ÖZEL          

KAYNAKÇA;

[1] EMİRDAĞ LAHİKASI 1 – 146

[2] EMİRDAĞ LAHİKASI 1 – 146