İman, ne büyük güç ki, insanı eder insan,
Yok! Yetmez o kadar belki sultanlara sultan,
İmandır ki mümine hareket verir her an,
Ancak o güç insanı yarın ettirmez pişman.
Çünkü o cevher sende yapacak inkilâbât,
Sonra harekâtında akacak bal gibi tat,
Çünkü beşerin dertlerine o olur derman.
İmanda derecât mütefâvit olur ama,
En makbûl yarış onda olur, sen geri kalma,
Sarıl o habl-ül-metîne sakın elden salma,
Yoksa sonunda yaşayacaksın acı hüsran.
İmandır ki meşru huzûzâta yan baktırır,
Gelir gün ki açlıktan karnına taş bağlatır,
Eşini doyurmak için kendini kandırır,
Kâmil imanı yaşayana kalınır hayran.
Ey Allah’ını sevindirmeye koşuşan zat,
Ahrette seni bekliyor çok yüce bir taht,
Vazifeni yaptıktan sonra endişeni at,
Dinini yaşadıysan asla olmazsın pişman.
Evet Mümine va’d edilmiş cennet-i âlâ,
O dur ki, insanı koşturur bâlâdan bâlâ,
Buna karşı gafletle hiç yaşanır mı hâlâ?
Kurtulan odur ki imanı filen yaşayan.
İmanlı imansız olanın haline ağlar,
O gülemez çünkü ateşe koşuşanlar var,
Gün ve gece günahlar peşine koşuşanlar,
Bilmezler amma onlardır her şeye karışan.
Ey âlem-i ervahtan gelen yolcu ilerle,
Hedefi sağlam sayısı az olan velilerle,
İman esaslarında şüphe etmeyenlerle,
Sana hareket verir sendeki kavi iman.
Abdülkadir Haktanır
www.NurNet.Org / www.AlbNur.com
