Soru - Cevap

İslam’ın terör dini olmadığını Kur’an’dan delil getirerek ispat eder misiniz?

Yorum yapın

Kur’an, terörü lanetlemiş, anarşiyi ve fitneyi en dehşetli bir olay olarak nitelemiştir. İslamiyet, her türlü terör, zulüm ve ihaneti yasaklar; her türlü anarşiye, bozgunculuğa şiddetle karşı çıkar. İslamiyet, zarara zararla karşılık vermez. İslam dini, adaleti tesis etmek, azgın nefislerin tahakküm ve istibdadını kırmak ve insan vicdanını itidal haline getirmek için taraf-ı ilahiden gönderilmiştir. Bu nedenle İslam bu konuda çok hassastır. Öyle ki, Kur’an, haksız olarak bir cana kıymayı, kan akıtmayı bütün insanlık alemine karşı işlenmiş en dehşetli bir cinayet olarak nitelendirmektedir.

Nitekim, Cenab-ı Hak : “Kim ki, bir cana karşılık veya yeryüzünde bozgunculuk çıkarmaya karşılık (ceza) olmaksızın (haksız yere) bir cana kıyarsa BÜTÜN İNSANLARI ÖLDÜRMÜŞ GİBİ OLUR. Her kim de bir hayatı kurtarırsa BÜTÜN İNSANLIĞI KURTARMIŞ GİBİ OLUR” (Mâide Sûresi, 32)buyurmaktadır.

Kur’an, terör ile birlikte her türlü fitne ve fesadı da lanetlemiştir. Kur’an-ı Kerim, fitne çıkartan, toplum hayatında fitneye vesile olan ve yönetime geçtiği zaman fitne tohumları ekenlerin ifsat ve şerlerine dikkati çekmiş, bozgunculuğun dehşetini, fitnenin vahametini açık bir biçimde ortaya koymuştur : “ O yeryüzünde iş başına geçti mi, orada fesat çıkarmaya, ekini ve zürriyeti kökünden kurutmaya koşar. Allah fesadı sevmez” (Bakara Sûresi 2/205)

Kur’an, fitneyi yasaklamıştır. Bir Ayet-i Kerimede Cenab-ı Hak :“Fitne, zulüm ve baskı adam öldürmekten daha korkunçtur” (Bakara Sûresi, 217 ) buyurmaktadır.

Kur’an’ın bu gibi ayetlerinden tam istifade eden bir Müslüman’ın ruhunda düşmanlık, kin, vahşet yoktur. En büyük düşmanıyla bir nevi kardeşliği vardır.Mümin, “Yaratılanı hoş gördük, Yaratandan ötürü” hakikatini kabullenir. Mümin, muhabbet fedaisidir.Husumete vakti yoktur. . Cenab-ı Hak, Kur’an-ı Kerim de, bir kısım insanların zararlarının diğer bir kısım insanlar tarafından engellenmesi neticesinde mabetlerinin zararlardan korunduğunu ifade ederek, inanların dikkatlerini zararların önlenmesine çekmektedir: “…. Çünkü, Allah insanları birbirlerine karşı savunmasız bıraksaydı, şüphesiz o zaman, içlerinde Allah’ın isminin çokça anıldığı manastırlar, kiliseler, havralar ve mescitler (çoktan) yıkılıp gitmiş olurdu” (Hac Sûresi, 40).

Hz. Muhammed (s.a.v), rahmet ve şefkat peygamberidir. Kur’an-ı Kerimde Cenab-ı Hak : “(Resulüm!) Biz seni ancak alemlere rahmet olarak gönderdik” (Enbiya Sûresi,107 ) buyurmaktadır.

Hz. Peygamber, güzel ahlakın bütün kısımlarını hayatında en güzel bir şekilde fiilen sergilemiş, hayatı boyunca ashabını fitneden sakındırmıştır. Fevkalade bir ciddiyet ve hassasiyet ile fitneden kaçınmayı emretmiştir:

“Fitneden kaçının ! Çünkü o esnada dil, kılıç darbesi gibidir.” (İbn-i Mace, Fiten,24 )

“Şurası muhakkak ki, bir fitne, bir ayrılık ve bir ihtilaf olacak.Bu durum gelince Uhud’a kılıcınla git! Kırılıncaya kadar onu taşa çal. Sonra evinde otur. Hatta sana günahkar bir el veya ölüm gelinceye kadar (evinden çıkma)” (İbn-i Mace, Fiten, 24)

“Kıyametten hemen önce karanlık gecelerin parçaları gibi fitneler var. Kişi o fitnelerde mümin olarak sabaha erer, akşama kafir olur ; mümin olarak akşama erer, sabaha kafir çıkar. O fitnede oturan, ayakta durandan hayırlıdır. yürüyen koşandan hayırlıdır. Öyleyse yaylarınızı kırın, kirişlerinizi parçalayın, kılıçlarınızı da taşa vurun. Sizden birinin evine girerlerse Hz. Adem’in iki oğlundan hayırlısı olsun(ölen olsun, öldüren değil ) ( Ebu Davut, Fiten 2, Tirmizi, Fiten 33)

Sorularlaislamiyet

Yazılar

Seher Vaktinde Sessiz Haykırışlar!

Yorum yapın

Allah’ım! Zaman içerisinde ben nefsime uyup inhiraf etsem de, yani razı olduğun çizginin dışına çıksam da, nefsimi ibadetsizlik gibi bir talihsizliğe mahkum etsem de, bütün zaman ve mekanı kuşatacak şekilde şimdiden bağırıyorum:

“Ey Allahım! Bütün kainat şahid olsun ki Sen,sonsuz hamde, sonsuz övgüye, sonsuz şükre, sonsuz sevgiye ve sonsuz saygıya layıksın. Hem de bütün kainatın hamdine, hürmet ve muhabbetine layıksın.

N’olur güzel Allahım, inhirafımdan dolayı gazap edip te beni gözden çıkardıklarının içine atma.Şu andaki duygu ve düşüncelerime göre, şu seher vaktindeki yakarışlarıma göre bana muamele eyle ey merhametlilerin en merhametlisi!

Gelecekte ne olacağımı bilmiyorum.Bununla beraber bütün aleme ilan ediyorum, geçmişim ve geleceğim adına, manevi hayatım adına, bütün insanlık adına, bütün bir kainatla “Elhamdülillahi Rabbil alemin ve ettehıyyatü lillahi vassalavatü vettayyibatü, diyorum.

Sen bütün övgülere layıksın. Çünkü Sen alemlerin Rabbisin. Herkesin ve herşeyin elindeki servetin, şöhretin, marifet ve hünerlerin, meziyet ve başarıların asıl sahibiSensin. Dolayısıyla onların şükür ve teşekkürlerine layık olan da Sensin. Geçmişim ve geleceğim adına bu şehadetimi kabul eyle, bu yakinimi, bu imanımı koru Allahım!

Şimdiden itiraf ediyorum: Ben Senin yolundan sapsam da, Sen yine sonsuz hamde, şükre layıksın layıksınlayıksın! Benim sapmam Senin ibadete liyakatsizliğinden değil, benim Senin huzuruna kabul edilme liyakatimi kaybedişimdendir.Sen hep haklısın haklısınhaklısın.Sen yanlış iş yapmazsın. Beni, huzuruna kabul edilme liyakatini kaybetmiş zavallılardan eyleme!

Senden bir istirhamım var: N’olur Rabbim, beni, Kendinden, ibadetten, namazdan, hayır-hasenattan, dinine hizmetten uzaklaştırmakla cezalandırma.

Beni nefsime ve Senden başkasına bırakma, kötülüklerimi, iyiliklerle değiştir. Üzerimde hakkı olan herkesi ve her şeyi bağışla, ta ki kimsenin benden alacağı bir şey kalmasın.Üzerimde hakkı olanları öyle zenginleştir ki dünyada ve ahirette Senden başkasına muhtaç olmasınlar. Elimden ve dilimden hiç kimse zarar görmesin.

Allahım! Dünya, Senin masum ve mazlum kullarına eziyet eden zalimlerin despotların, diktatörlerin seslerinden, sözlerinden, hakaretlerinden, şiddetinden, yalanlarından, iftiralarından, fısk u fücur haberlerinden usandı. Bu zalimleri Sen, etkisiz ve yetkisiz hale getir. Masum ve mazlumları onların şerrinden koru ve kurtar.

SEN NE VAZGEÇİLMEZ BİR DOSTSUN ALLAHIM!

Dostlardan biri bir seher vaktinde seslenmiş:

-Sen ne vazgeçilmez bir dostsun Allahım! İnsanlık aleminde nice dostlar gördüm; ya onlar beni terk etti, ya da ben onları. Ama Seni terk edemiyorum, Seni unutamıyorum.

-Neden?

-Çünkü Sen beni hiç terk etmiyorsun, Sen hiç benden ilgini kesmiyorsun. Sen öyle vefalı, öyle sabırlı, öyle merhametli bir dostsun ki ben Senden küssem de Sen benden hiç küsmüyorsun. Ben Senden ayrılsam, Seni unutsam da, Sen beni hiç ama hiç unutmuyorsun! Beni, benden çok düşünüyorsun.

Beni yokluk karanlıklarından çıkarmışsın; varlık nuruna kavuşturmuşsun. Taş gibi cansız bir varlıketmemişsin, canlı bir varlık yapmışsın, hayvan etmemişsin. İnsan olarak yaratmışsın.İnsanlığımı kaybetmeyeyim diye de İslamiyet’i göndermişsin. Kainatı bana bir konak olarak hazırlamışsın. Sayısız nimetlerle soframı donatmışsın. Sevmeseydin bunları yapmazdın, yaratmazdın, sevmeseydin donatmazdın.

Allah dostlarından birine sormuşlar:

-Allah’ın seni sevdiği nerden belli? O da Şöyle cevap vermiş:

-Allah beni sevmeseydi, hiç herkes uykuda iken beni huzuruna kabul eder miydi? Namaz kılma şerefini bana nasip eder miydi?

NEFS-İ EMMAREDEN GELEN SES, AKLIN VERDİĞİ CEVAP

Nefs-i emmareden sesler geldi:

-Neden günah işlemiyorsun? Kudretin var, kuvvetin var. Akıl cevap verdi:

-Evet, günah işleme kudretim var ama, yapmıyorum.

-Neden?

-Benim günahım başımdan aşkın, daha ne günah işleyeyim?

-Nedir o günahınız?

-Allah’ı hakkıyla takdir edemiyorum. Onu, Ona layık bir şekilde anamıyorum, Onunhakkı olan şükrü ve ibadeti hakkıyla Ona takdim edemiyorum. Bunlar günah olarak bana yetmez mi? Bunlar yetmiyormuş gibi bir de utanmadan kalkıp başka günahlar mı işleyeyim? İçki mi içeyim, kumar mı oynayayım, zina mı edeyim?

Peygamberimiz günde 70 kere, 100 kere tevbe istiğfar ediyordu. Günahkar mı idi ki tevbe ediyordu? Hayır haşa! Onun geçmiş ve gelecek günahları bağışlanmıştı. O masumdu. Peki öyleyse günde 70 kere, 100 kere tevbe-istiğfarı nedendi?Allah’a karşı fevkalade edebinden, fevkalade saygısından, sevgisinden, Allah’ı en iyi bilmesinden, tanımasından ve fevkalade takvasındandı. Ondan bu dersi alan ashabı da böyleydi. Suheyb hakkında şöyle buyurmuştu: “Suheyb ne güzel kuldur!Allah’tan korkmasaydı da yine Allah’a isyan etmezdi.” Neden? Edebi ve Allah sevgisi öylesine zirvedeydi ki isyana ve günaha yer ve zaman kalmıyordu.

KULUN AŞINA GELEBİLECEK EN BÜYÜK BELA

İsrailoğullarından biri, bir gün Hz. Musa’ya (as):

-Ey Musa! Bunca yıldır ben, senin davet ettiğin Allah’a isyan ediyorum o hala benim belamı vermedi, demiş. Allah (cc) da, Hz. Musa’ya (as) şu bilgiyi göndermiş:

-“Ey Musa! O zavallıya söyle; ben ona belaların en büyüğünü verdim ama haberi olmadı.

-Nedir o?

-Benimle olma ve bana ibadet etme şerefini onun elinden aldım. Bundan daha büyük bir bela olur mu?”

“Onu kaybeden neyi bulur?

Onu bulan neyi kaybeder?!”

Dünyevi musibetler rahmettir. Asıl musibet dine gelen musibettir. Karda ve tipide insan ölse şehid olur, cennete gider. Deprem gelse malımızı telef etse sadaka ve zekat yerine geçer. Ama insan namazsız ve imansız ölse cehenneme gider.

Şimdi burada bir soru akla gelebilir:

-Hocam, Allah bir insanı kendisine ibadet etme şerefinden yoksun bırakmışsa kul ne yapsın, neden suçlu olsun?

Cevap:

-Evet Allah’a ibadet etme şerefini kulun elinden alan Allah’tır, ama ibadetetmemeyi isteyen de ve ibadet etmeyen de kuldur. Kul istemiştir, Allah da vermiştir. Allah, hayır isteyene hayır, şer isteyene şer verir. Ama şer isteyenlerden ve şer işleri yapanlardan asla razı olmaz. Böylelerini de cezasız bırakmaz. Ya bu dünyada, ya da ahirette gerekeni yapar.

Allah bizi şer isteyenlerden ve şer işleyenlerden eylemesin. Şerre bulaşanlara da derhal tevbe-istiğfar fırsatı ve şerefi nasip eylesin. Dini ve dünyevi musibetlerden hepimizi korusun. Bizi, Kendinden uzaklaştırmakla ve namaz kılmama belasıyla cezalandırmasın. Namaz aşkından, secde nimet ve lezzetinden, İslam’ın şefkatinden, merhametinden, Peygamberimizin güzel ahlakından bizi mahrum eylemesin.

Dr. Vehbi Karakaş / RisaleAjans

Yazılar

Rüzgar Ekenler, Fırtına mı Biçiyor?

Yorum yapın

Batı dünyası teröre karşı duruyor.

Ama sadece kendi coğrafyasındaki teröre karşı duruyor.

Dünyanın başka yerlerinde toplu katliamlar yaşansa bile Batı bunları, ya görmüyor veya görse de çok dert edinmiyor.

Ne yazık ki, fiili durum budur.

-Siz Irak’ta, yıllardan beri hangi ellerin attırdığı bir türlü öğrenilemeyen, sözde mezhep husumeti yüklü bombalarla ölen binlerce insanın kıyımını, insanlık adına dert edinmiş bir Batı gördünüz mü?

-Siz, Filistin’de, İsrail uçakları hastaneleri bombalandığında tepki veren bir Batı dünyası gördünüz mü? Aksine, hastanede bombayla ölmüş masumun kanını donduracak kadar duyarsızca, “İsrail’in savunma hakkı” mazeret ve meşruiyeti üretildi.

–İsrail bombalarının yerle bir ettiği okullarda ders gören çocuklar vahşice katledildiğinde, kılını kıpırdatan bir Batı gördünüz mü? Aksine, Birleşmiş Milletler’de bu cinayetlerin kınanması gündeme geldiğinde veto hakkı kullanılarak üstü örtülen cinayetlere adeta ortak olundu.

–Bir ağaç kesildiğinde çevrecilik diye ayağa kalktığı halde, Ortadoğu’nun binlerce yıllık, insanlığın ortak medeniyet eserleri bombalanıp yıkılırken, “ne oluyor” diyen bir Batı gördünüz mü?

-Seçilmiş yönetime karşı canlı yayın eşliğinde gerçekleşmiş bir darbeye, tepki koyan bir Batı dünyası gördünüz mü?

–Sabah namazı için sessiz sedasız bir mabede sığınmış binlerce insanın üstüne, nizami ordu güçleriyle katliam yaparak ölüm kusan bir darbe yönetimine, “sen ne yapıyorsun” diyebilen  “demokrat” bir Batı dünyası gördünüz mü?

Görmediniz ve göremiyorsunuz.

Çünkü terör eliyle işlenen bu cinayetler, kıta Avrupa’sında işlenmiyor. Batı dünyası, kendi topraklarında işlenmediği sürece, terörist cinayetlere, “bana dokunmayan yılan bin yaşasın” gözüyle baktı ve bakıyor.

Halbuki Batı dünyası, o “yılan”nın kendilerine dokunabileceğini, 11 Eylül 2001’de binlerce insanın hayatına mal olan İkiz Kuleler eylemi ile gördü ve yaşadı. “Nasıl olsa, benim ülkem uzak, terör bana uzanamaz” şeklindeki rehavetin hiçbir gerçekliği olmadığı bu örnekle görülmüştü. “Mesafe” kavramının, terörün yeteneklerini sınırlamadığı, 11 Eylül’de kanıtlandı.

Terörün sadece kan dökme eyleminden ibaret olmadığı, arkasında daha büyük ve derin amaçlar bulunduğu genellikle iddia edilir. Bu açıdan bakıldığında, 11 Eylül terörünün gerçek sebebinin ne olduğu, sadece fail ile mağdur tarafın bildiği bir sır özelliğini hala koruyor. Bu “sır”, bir noktadan sonra taşınamaz hale gelmiş olmalı ki, ABD Başkanının gözetimi altında gerçekleştirilen bir operasyonla örgüt liderinin cesedi okyanusa atılarak kapatılma yolu seçildi.

Batı dünyası, şimdi, adeta Paris matinesinde gösterime girmiş Ortadoğu yapımı, yeni bir terörün şokunu yaşıyor.

Düşünce özgürlüğünü, mizah ustası Carhlie Chaplin’nin maskaralığına indirgeyerek, iki milyar insanın kutsallarına hakareti meslek edinmiş Charlei Hebdo adlı derginin on iki çalışanının hayatına mal olan ve cüretkar bir organize ile gerçekleştirilen terör eylemi, şimdi nasıl açıklanacak? Herkes öfkeli, fakat bir o kadar çaresiz görünüyor.

– Profesyonelce icra edilmiş bu eylem, acaba Avrupa’da ayağa kalkmış İslamafobi kampanyasının husumet değirmenine tahrik suyu taşımak için mi yapıldı?

-Yoksa karşımızda, İslam’ın etkinliğinden kaygılanan  güçler tarafından, “Batı’nın İslamlaşmasına Karşı Vatansever Avrupalılar Birliği” (PEDİGA) adıyla kurulduğu söylenen ve Avrupa’daki Müslüman göçmenleri, geldikleri yerlere geri gönderme amaçlı oluşuma direnmek için kurulmuş alternatif bir örgüt mü var?

Can yakıcı olayların yaşanmaya başladığı böyle bir dönemde, daha ağırlarını yaşamamak için, güvenlik içinde bir arada yaşamayı sağlayacak ortak insanlık dili ve tavrı oluşturmak kaçınılmazdır. Sadece kendimizi değil, dünyada refah ve güvenliğe muhtaç yüz milyonlarca insanın bulunduğunu düşünmenin vaktidir. Aksi takdirde, ekilmiş rüzgarların fırtınasını biçmekten kimse yakasını kurtaramayacaktır.Bencilliğin sırça köşkü, artık kimse için güven vaadetmiyor. Hebdo terörü, acil bir uyarı sinyali kabul edilmelidir.

Hep “iki  vechi” yani yüzü olduğunu, Bediüzzaman Said Nursi’den öğrendiğimiz Avrupa’nın pozitif yüzünde, halen insani damarı sahiplenen sessiz bir potansiyel, her şeye rağmen var. Hatta bu kesim, ayrımcılık ve ırkçılığa karşı yapılan gösterilerde Müslümanların yanında yer alacak kadar, insaf ve inisyatif gösteriyor. Bu durum, barış dili kullanarak, insanlık ailesinde medeniyetler arası dayanışmayı gerçekleştirmede paha biçilmez bir imkandır. Bu vesileyle şu husus özellikle ifade edilmelidir: Bediüzzaman’ın “Medenîlere galebe çalmak ikna iledir, söz anlamayan vahşîler gibi icbar ile değildir” şeklindeki, şiddeti dışlayan asırlık sözü, günümüzde İslam’ın imajını lekelemeye yönelik terör hareketleri bakımından olduğu kadar, nefret ve ayrımcılık soluyan çevreler bakımından da, çok daha anlamlı hale gelmiştir.

Ne var ki, Avrupa’nın “diğer yüzü”nde yer alan PEGİDA’nın ayrımcı nefret dili var. “Göçmenlerin sosyal refahımızdan yararlanmasını durdurun” diye yönetimlere çağrıda bulunan bu dil, hem adil değil, hem gerçekçi değil. Zira, 1960’lı yıllarda iş gücü ihtiyacı sebebiyle başta Türkiye olmak üzere,  büyük çoğunluğu İslam ülkelerinden gelen insanlar, Avrupa’yı işgale gelmediler. Davet üzerine gidip, emeklerini ve en değerli gençlik yıllarını Avrupa’ya harcadılar. Çalışma hayatındaki dürüstlükleri kadar, inanç ve kimliklerini korumadaki hassasiyetleri en büyük özellikleri oldu. İkinci Dünya Savaşı sonrasında yeniden yapılanan Avrupa’nın sanayi ve refahının temelinde, bu insanların büyük katkısı ve alın teri var. Şimdi dördüncü nesil, özellikle Almanya’da ve diğer Avrupa ülkelerinde kurdukları on binlerce işletme ile yüzbinlerce insanı istihdam ediyor. Alman Başbakanı, “İslam Almanya’ya aittir, göçmenler bu ülkenin şansıdır” sözünü boşuna söylemiyor.

Terörün sıradanlaştığı ve vahşi bir araç haline getirildiği günümüzde, terörü besleyen ret, inkar ve ayrımcılık diline artık doymuş olmalıyız. İnsanlığın, maddi ve manevi kaynaklarıyla barış içinde, paylaşımcı bir şuurla birarada yaşamasını öngören, politik maslahatçılığı aşmış,  ayağı sağlam basan, muktedir bir sağduyuya ihtiyaç var. “Yeni Dünya Düzeni” başka yerde değil, bu çerçevede aranmalıdır. Yoksa, nefret ve çatışmanın terör üreten dili öne çıkarsa, kimse güvende olmayacak.

Safa Mürsel / Risalehaber

Yazılar

Merhum Bayram Yüksel Ağabeyin Hatıralarından

Yorum yapın

Vefatının 18. yılında Bayram Yüksel Ağabeyimizi Rahmetle anmak vesilesi ile; bazı hatıralarını sizinle paylaşacağız… 1931 – 1997

      1-Üstad hazretleri (Mevlüdi nebevi gecesi hariç) diğer leyle-i mübarek’eleri ihya ettirirdi uyutmazdı. Uyuyanlara ibrikle su dökerek uyandırırdı. Ayrıca Ramazanın on beşinci gecesinden sonra. Uyumazdı. Üstad Hazretleri, kendi de mübarek gecelerde ve Ramazanın son on beş gününün gecelerinde uyumazdı.

      2- Bir ders esnasında 17. lem’a daki notalar bahsi okunurken,Üstad Hazretlerinin hazır olduğu bir derste Ağabeylerden biri “Ey gafil Said” ibaresini okuyunca, Üstad Hazretleri,”Keçeli beni itham etmeye hakkınız yok.” Dedi. O ibare yerine “Ey gafil nefsim! Veya ey gafil filan! “ (Okuyan kendi ismini söylesin) ma’nasında sözler söyledi.

     3- Bir gün, Üstad Hazretleri, “Kardeşim bu zaman çok acayip olmuş, elini versen kolunu alır, kolunu versen vücudunu alır. Zaruri rızkı bulsanız kifayet ediniz.” Diyerek bizlere buyurdular ki, “Siz hayatı içtimaiye girmek mecbur kalırsanız, ancak çobanlığa izin veriyorum!” Dedi.

      4- Bingöl Milletvekili (Said) Üstadın yanına geliyor ve Ankara’dan çok sıkıldığını söylüyor. Üstad Hazretleri, “yok yok! Ankara’nın her mahallesinde, her semtinde bir dershane olacak!” diyor. “Ankara’da en kara bir halet hissettim, fakat sonra Ankara nurlandı.” Diyor.

5- Mustafa Birlik Ağabey, Üstad Hazretlerine, “Zekât yerine Risale-i Nur Kitaplarından dağıta bilirmiyim?” diye sorunca,Üstad Hazretleri, “olur!” dedi.

     6- Üstad Hazretleri, “ Tembellik, hastalık ve yorgunluk nefsin desisesidir!” diyor ve hiç sevmiyordu!

     7- Üstad Hazretleri, “Gavsi A’zam Allahtan hizmet için ömür rica etmiş. Bende Risale-i Nur matbaalarda bitinceye kadar Allahtan ömür istiyorum.” Dedi.

     8- Öğlene kadar ders yaptığımız oldu. Fakat bu Arapça Mesnevi’yi okuma zamana mahsus idi. Sâir zamanlarda, birer ikişer sahife olarak, sabah dersinde okurduk.

     9- Üstad Hazretleri, “Evlatlarım evlatlarım, Risale-i Nur dinsizlerin, Komünistlerin Masonların belini kırmıştır. Merak etmeyiniz! Risale-i Nur daima galiptir. Yeter ki siz Risale-i Nura sadik kalın!” Diyordu.

     10- Üstad Hazretleri, “Eğer mümkün olsaydı, Risale-i Nurun  bir sahifesinin yazılması için on altın verecektim.” Dedi.

     11- Yine Üstad Hazretleri, “Acaba Risale-i Nur dairesine girip de, bütün bütün daireden atılan var mı?” Diyor. Sonra ben hiç hatırlamıyorum.” Diyordu.

     12- Üstad Hazretleri, “Birbirinize haksız yere seksen sopa vursanız, buradaki  netice-i azîme için burayı bırakıp bir yere gitmeyeceksiniz!” diyordu.

     13- Üstad Hazretleri, “Dünyanın şaşaalı bir devri gelecek inşâallah. Ben görmeyeceğim, ben kabrimde seyredeceğim. Mustafa Sungurda bana ders okuyacak.”diyordu.

     14- Üstad Hazretleri, Emirdağında iken Ziya Arun Ağabey  ayrılıyor. “Üstad Hazretleri keşke ben gelinceye kadar tutsa idiniz!” (Ziya Ağabeyin Meczübane hareketinden, Bayram ağabey de onun gitmesini arzu ediyor. Bayram Ağabey onun bavulunu taşıyor o kolu bir hafta ağırıyor.) Üstad Hazretleri, “Ziya duamda birinci tabakada iken şimdi yedinci tabakaya zor kabul ediyorum.” Dedi. Yine, Üstad Hazretleri, “Ziya hayatı içtimaiyenin boşluğunu bildi, tımarhaneye kapandı. Şimdi orada imamlık yapıyor, hizmet ediyor.” Dedi. Haşiye: (Ziya Ağabeyde irsî bir meczûbiyet vardı!)

     15- Üstad Hazretleri, Ben kızdığım zaman kalben değil, sûreten hiddetleniyorum.” derdi.

     16- Bir gün Ceylan, Tahiri, Sungur Ağabeyler, Bayram Ağabeyin bulunduğu bir derste “Üstad Hazretleri: Siz zannediyor musunuz ki biz beş altı kişilik bir ders yapıyoruz. Biz bu dersimizde Anadolu’daki binler cemaatlerin arasına girip ders yapıyoruz.” dedi.

     17- Üstad Hazretleri, “Nasıl ki Cuma akşamları camilerde tecdid-i iman yapılıyor. Bizde Risale-i Nur okuyarak tecdidi iman yapıyoruz.” diyordu.

     18- Üstad Hazretlerinin en çok kızdığı, islamiyet’e zarar veren İngilizler ve Fransızlar idi. Ağabeylere diyordu ki: “Fransız ve İngilizler, Sidreye uçaklarını gönderip bombarduman yapsalar beş para ehemmiyet vermeyeceğim. Sizde ehemmiyet vermeyin. “Zübeyir yap bir kahve, diyeceğım!”

     19- Üstad hazretleri, Tarihçe-i Hayat on ordu yirmi mecmua kadar hizmet edecek!” diyordu.

      20- Üstad Hazretleri, beş saat geçmeyince yemek yemez, iki saat geçmeyince de su içmezdi. Çamaşırını sık sık değiştirirdi. Yıkamak için aldığımızda gül gibi kokunca, ancak kirli olduğunu anlıyorduk!

     21- Üstad Hazretleri, ben koreye giderken: “Tam, tam, inkârı uluhiyete karşı gitmek lazımdır. Ben ya seni ya ceylanı gönderiyordum. Orada kafana göre bir arkadaş edin. Nefis ve şeytan’ın seni sıkıştırdığında: Beni hatıla. Korktuğun zaman da beni hatırla! Senin lisan-ı halın, lisan-ı kalından daha ziyade tesir edecektir.” diyordu.

      22- Kore’de bir gün, Bayram ağabeye de radyo yayını için, Türkiyedeki vatandaşların için  bir diyeceğin varmı?” diye soruyorlar?  Oda Üstadım Bediüzzaman Hazretlerine selam ederim, Ellerinden öperim.” Demiş. Bu sırada Üstad mahkemeden çıkınca, radyoyu açtırır ve o anda yayında olan Bayram Ağabeyin konuşmasını dinler.

     23- Üstad Hazretleri, İsparta için “Bu mübarek şehri ihya etmek için, her gün cennet’ten altı damla bu göle, (Gölcüğ’e) damlıyor. Demiş. (Terzi mehmed’den)bu haber.

     24- Hava assubayları üstadı ziyate gelirken jip devriliyor! Üstad onlara ziyaretinizin makbuliyetine işarettir.” Buyururlar.

     25- Üstad Hazretleri birbirine dil ile gıyabı dualara ehemmiyet veriyordu. Sabah namazından  bir saat evvel  başladığı duada beş metre uzunluğunda (ve bir metre genişliğinde) kâğıda yazılı şecerede bulunan isimlere bağışlıyordu. Üstad Hazretleri, mübarek zatların hepsine dua ediyordu. Buyururlardı ki: Nasıl zarfın üzere isim yazılınca mektüp adrese kolay gider; aynen öylede birbirinize ismen dua ederseniz, o zarftaki gibi olur ve yerine gider.” derdi.

Abdülkadir Haktanır

www.NurNet.org

Hizmet Haberleri

Anh Nguyen; “Risale-i Nurlar, İslamı Anlamak İçin Geniş Bir Yol Açtı!”

Yorum yapın

Vietnam’dan bir hidayet öyküsü… Kardeşimizin adı Anh Nguyen. Finans sektöründe çalışıyor. Sidney’de çalışırken, Melbourn’da bulunan eşinden bir telefon alır. “Aradığımız şeyi buldum. Hemen Melbourn’a gelmelisin” der. Kendi tabiriyle, hep hayalini kurduğu işte çalışıyordu. Ama eşinin heyecanlı sesinden anlar ki, kendilerine sadece helâl ve haramlardan ibaret olarak anlatılan İslâmı, daha iyi anlamalarına ve yaşamalarına yardımcı olacak bir şey bulmuştur. İşinden istifa edip Melbourn’a gelir. Eşiyle beraber katıldığı sohbette her sorusuna sadırdan değil, satırdan cevap verilir. Çok etkilenir, işte aradığı şey budur: Risale-i Nur…

İslâmı nasıl tanıdınız?

İslâmı, üniversitedeyken tanıdım. Lisans öğrencisiyken, Hıristiyan bir grup sayesinde ‘tanrı’ fikriyle tanıştım. Kiliseye gitmeye başladım ve ‘tanrı’ konulu bir çok müzakereye katıldım. Bu arada, üniversitedeki Müslüman öğrencilerle de tanıştım ve onlarla gezmeye başladım. Onlarla konuşuyor ve tanrıyla alâkalı bir sürü soru soruyordum. Bir gün birisi, sorularının cevaplarını bulmak istiyorsan Kur’ân oku, dedi ve bana Kur’ân verdi. Okumaya başladım.

Kur’ân okuma sürecinizden bahseder misiniz?

Kur’ân’ın tercümesini anlamak zor olduğu için, biraz zorlandım. Ama şunu diyebilirim ki, Allah bana karşı çok merhametliydi. Kur’ân’dan önce İncil okuduğum için biraz bilgim vardı. Önce kısa surelerden başlayıp, uzuna doğru gitmem konusunda tavsiyeler aldım. Üniversite arkadaşlarımdan çok destek gördüm. Ne zaman istesem onları arayabiliyordum. Memnuniyetle benimle buluşuyorlar, sorularımı cevaplıyorlardı.

Müslüman olmaya nasıl karar verdiniz?

Bu, kolay bir karar değildi. Fakat, ‘aman Allah’ım, bütün hayatımı değiştirecek’ diye düşündüğüm bir şey de değildi. Okudum, araştırdım ve Allah kim, anlamaya çalıştım. Bir gün artık zamanın geldiğini hissettim ve Müslüman oldum. Onun için bunun fıtrî olduğunu düşünüyorum. Gayet yerinde bir adımdı. Doğru zamanda doğru yerdeydim.

Aileniz ve arkadaşlarınız Müslüman olmanıza nasıl tepki verdiler?

Tepkileri pek olumlu değildi. Ailem hâlâ, Müslüman olmamın hayatımdaki en yanlış karar olduğunu düşünüyor. Daha doğrusunu söylemek gerekirse; aileme göre Müslüman olmam hariç, mükemmel bir çocuğum. Aslında, ailemle daha da yakınlaşmaya başladım ve hayata bakış açım konusunda kendimi daha olgun hissediyorum. Onlar da benim kim olduğumu görüyorlar ve rahatlamaya başladılar. Ama başlangıçta pek de hoş karşıladıkları söylenemez.

Risale-i Nurla nasıl tanıştınız? İslâmla ilgili düşüncelerinize Risale-i Nur’un katkısı ne oldu?

Arkadaşlarıma her zaman, İslâm’da benim için iki kurtuluş olduğunu söylerim. Birincisi, Müslüman olmamdı. İlk zamanlar, arkadaşlarım bana İslâmla ilgili birçok bilgi verdiler. Bunların hepsi İslâmî kurallarla ilgiliydi. İslâmda ne kadar çok kural var, diye düşünüyordum ve ben, İslâmın amelî tarafını benimsemeye henüz hazır değildim. Bütün bu kurallara uymak yeni Müslüman olmuş biri için çok zordu. Bir süre etrafımdaki Müslümanların uygulamalarını gözlemledim ve herşeyi sorguladım. Allah’ın varlığını değil ama ibadetleri sorguluyordum. Müslüman olmanın çok zor olduğunu düşündüm ve vazgeçmek üzereydim. Ailem Müslüman değildi ve örtünürsem iyi bir iş bulamam, diye düşünüyordum ki bu benim için çok önemliydi. İşte böyle bir zamanda Risale-i Nurla tanıştım. Risale-i Nur aradığımız her şeydi. Biz, yani eşim ve ben, körü körüne bir inançtan ziyade, anlayarak uygulayabileceğimiz bir İslâmî form arıyorduk. İşte, Risale-i Nur ikinci kurtuluştu benim için. Beni tekrar İslâma döndürdü. Öncekinden farklı olarak, İslâmı benimsememe ve gerçekten onun bir parçası olmama vesile oldu.

Risale-i Nurdan önce, İslâmı doğru anlayamamıştım, herkes bana bakacak ve Müslüman olduğum için tuhaf olduğumu düşünecek diye Müslüman olduğumu kimseye söylemiyordum. Risaleler vasıtasıyla kim olduğumu anladım. Nurlar, İslâmı anlamak için geniş bir yol açtı bana. Artık bir Müslüman olarak rahat ve kim olduğumla mutluyum.

Sizce Risale-i Nur’un en önemli özelliği nedir?

Zor bir soru. Çünkü, Risale-i Nur çok geniş kapsamlı. Sanırım, beni tatmin eden şey izahların akla uygun oluşu ile şefkat ve iman anlayışı. Çok geniş bir bakış açısı. Bu nedenle hayatla ilgili her soruya cevap verebilir.

Risale-i Nur okumak neden önemli sizce?

Çünkü Risale-i Nur, bu zamandaki en emniyetli ve umumî yol. Risale-i Nurda, tarikat mesleği ve Risale-i Nur’un karşılaştırması yapılıyor. Kalp ve hayal yolu bu zamanda çok tehlikeli olabilir. Çünkü pek çok karışık fikirler ve tartışmalar var. Eğer sadece bir yola güvenirsen (akıl veya kalp), tehlikeli olabilir. Risale-i Nur en geniş yol. Hakikat yolu. Sizi bu dünyada imanla donatıyor. Böylece, dünyayı ve tabiatı anlıyorsunuz ve sizi toplumunuzun ve dünyanın aktif bir üyesi yapıyor. Çünkü Müslümanlar dünyanın ışığı olmalı. Risale-i Nur, bunu gerçekleştirmemiz için bizi donatıyor.

Risale-i Nur, İslâm inancının ve İslâmî yaşayışın, bu zamandaki en temel meselelerine dokunuyor. Bizler bu gün özgüveni olan Müslümanlarız. Eğer bu bilgilere ve özgüvene sahip olmasaydık aşırı uçlardaki İslâmî gruplar gibi olurduk. İşte Risale-i Nur bize pozitif yolu gösteriyor.

Nisa Okur / Yeni Asya

Dünyanız Nurlansın.

Exit mobile version