Kütahya’da, il merkezi, Tavşanlı ve Simav ilçelerinde, hayatlarını yatağa bağımlı sürdüren yaklaşık 300 kişiye, Türkiye Beyazay Derneği ve Çare Derneği iş birliğiyle yürütülen çalışma kapsamında onların manevi bakımdan rahatlatılması amacıyla “Hastalar Risalesi” kitapçıkları dağıtılacak.
Türkiye Beyazay Derneği Kütahya Şubeleri Onursal Başkanı Ali Rıza Soyaslan, derneğin Tavşanlı Şubesi’nde düzenlenen basın toplantısında, Said Nursi’nin Kur’an-ı Kerim’den esinlenerek yazdığı “Hastalar Risalesi” eserinin, ruh ve beden ilişkisine dayalı, yardımcı ve iyileştirici teknikler içerdiğini söyledi.
Bu eseri okuyan hasta ve yakınlarının manevi bakımdan rahatlayacağına inandıklarını belirten Soyaslan, şöyle konuştu:
“Kütahya, Tavşanlı ve Simav’da bulunan yatalak engelli kardeşlerimize, hasta ve engelli bakıcı anne ve babalara 300 adet Hastalar Risalesi kitapçığı dağıtacağız. Engellilerimizi manevi devalar hazinesi Hastalar Risalesi ile buluşturma projemize sponsor olarak 300 kitapçık temin eden Çare Derneği Kütahya Temsilcisi Recep Bilge ve yönetim kurulu üyelerine teşekkür ederiz. Hasta ve engelli kardeşlerimizle bakıcılarına verebileceğimiz en büyük hediye, onları maneviyatla buluşturmak olacaktır.”
Soyaslan, projeye destek vermek isteyenlerin, kitapçıktan temin edip derneğe teslim edebileceğini sözlerine ekledi.
Daha sonra, 300 kitapçık, Bilge tarafından Soyaslan ve Türkiye Beyazay Derneği Tavşanlı Şube Başkanı Fatih Paşal’a teslim edildi.
Azerbaycan’daki Türk okullarında 10 yıl eşiyle birlikte görev yapan Kemal öğretmen, hastalığının son evresinde. Ona en büyük vefayı ise kayınvalidesi Reyhan Yeşilyurt sergiliyor. Girdiği ağır kemoterapi seanslarından sonra kokuya çok hassas olan Kemal öğretmenin hassasiyetlerine dikkat eden Reyhan Hanım, damadı için pişirdiği yemeklerin kokusu rahatsız eder düşüncesiyle yemeği başka evde pişiriyor.
Kemal öğretmen de hastalığı süresince en büyük destekçisi olan kayınvalidesi için ‘öz annem gibi’ ifadesini kullanıyor. Öyle ki “Dünyanın en iyi annesi kayınvalidem Reyhan Hanım’dır.” diyor. Amansız bir hastalığın son evresini yaşarken damadını el üstünde tutan Reyhan Hanım, onu diğer beş çocuğundan hiç ayırmıyor. Damadına karşı özverisini ise şu sözlerle anlatıyor: “Akşam yemeğini hazırlarken kızımın sevdiği çorbayı yapıyorsam, damadımın da sevdiği pilavı yapıyorum. Bir diğerinin ise sevdiği tatlıyı yapıyorum. Ben hiç bunu dile getirmek bile istemiyorum. Çünkü o benim oğlum gibi.”
Azerbaycan’dan ayrıldıktan sonra Türkiye’deki tedavisinde dostları yalnız bırakmamış onları. “Bugün bile her sabah en erken çalan telefon Azerbaycan’dandır.” diyorlar. 5 ameliyat geçiren, vücudundan 67 parça tümör alınan Kemal öğretmen, kök hücre tedavisi için Avrupa ve Amerika’ya gitmiş. Ancak olumlu bir sonuç alamamış. Şimdi kemoterapi aldığı hastanede de doktorlar, “İşe yaramayan ilaçları yine veriyoruz. Hastalık son evresinde. Yine de Allah’tan ümit kesilmez. Üç ay yaşar dediğimiz insan 3 yıl yaşıyor.” ifadeleriyle hastalık sürecini özetlemiş. Büyük bir sabır dönemine giren aile bir araya gelerek, “Bu hastalık kimseden değil, Allah’tan geldi. El ele verip bunun üstesinden geleceğiz.” demiş.
Azeri öğrencilerinin ‘Kemal Muallim’ dedikleri öğretmen, Bediüzzaman Said Nursi’nin “Hastalar Risalesi” adlı eserinden aldığı güçle, hayata tutunmaya devam ediyor. Doktorları yüzüne karşı “Sen bitmişsin arkadaş!” dese bile hastalığın ve tedavinin tüm sancılı sürecini sabırla karşılıyor: “Ben hastalığımı öğrendiğimde hiç üzülmedim. Şöyle düşündüm: Demek ki Allah beni muhatap alıyor. Beni kim bilir hangi makama hazırlıyor ki bu hastalığı bana veriyor.” Kemal Muallim, ‘İman, her şeyi güzel ve cana yakın gösteren nurani bir gözlüktür.’ düsturunu hatırlatıyor ve Hastalar Risalesi’nde geçen ‘Hastalık ilahi bir hediyedir.’ cümlesini aklından çıkarmadığını söylüyor.
Muşlu Salih Yüce’nin kanserle mücadelesi herkes için örnek. Umutsuzluk içinde kansere direnmeye çalışan biriyken iki yılda hastalığını yendi. Artık sadece kendisi için değil, tüm hastalar için koşturuyor. Onun bu ‘hayat dolu’ yolculuğunda manevi dinamiklerin önemi büyük.
“Kanser olduğumu öğrendiğim ilk günlerde Allah ile sürekli pazarlık yapıyordum! Ölmemek için yeni bir şans diliyordum… ‘Neden ben?’ diye isyan ediyordum, ta ki elime ‘Hastalar Risalesi‘ geçene kadar. İşte o zaman anladım ki Allah’ın en şanslı kuluyum ve O’nun sevdiği en iyi kullarından biriyim. Aslında hastalığım bana verilen bir ceza değil, en büyük ödüldü. O günlere dönüp baktığımda, kanserle mücadele etmeyi öğrenmek ve öğretmek için kansere yakalandım diyebiliyorum. Çünkü kanser bir ölüm hükmü değil, o andan itibaren hayatın daha değerli olacağını gösteren bir yaşam manifestosuydu.”
Bu sözler, 20 yaşında yumuşak doku kanseri tanısı konulan Muşlu Salih Yüce’ye (35) ait. Yaşadıkları, anlattıkları insanı sarsıyor. Kanserin eşittir ölüm olarak algılandığı bir zamandayız. Bu zorlu hastalığı, hayata dönüş manifestosu olarak algılayıp onunla mücadele etmek ancak Allah’ın ilmiyle mümkün. İşte Yüce’nin 10 yıldan fazladır süren hikayesi bunun en güzel örneği.
Dökülen saçlarımla fotoğraf çektirmediğime çok pişmanım
Hiç kolay değil, düşünün 20 yaşındasınız, geleceğe dair birçok planınız var. Arkadaşlarınız üniversite okuyor, kimi iş hayatına atılmış, o da askerliğini tamamlayacak, memleketine dönecek ve hayalindeki giyim mağazasını kurup iş hayatına atılacak. Kolunda çıkan bir şişlik gözlerine simsiyah bir perde inmesine yetiyor. Doktorlara inanmıyor, inanmak istemiyor… Yaratana isyan ediyor. “Neden ben. Neden sokaktaki bir insan değil de ben. Ben ne yaptım ki? Benim suçum neydi ki bu cezayı aldım! Şunu yaptım, bunu yaptım, şöyle davrandım, böyle davrandım, ama hiçbir sebep bulamıyorsun…” Bu kavga nereye kadar? Kaçış yolu olmadığına ikna olduğu o anda Salih’in ‘hayat dolu’ yolculuğu başlıyor.
Yüce, Bediüzzaman Said Nursi’nin “Hastalar Risalesi” adlı eserinden aldığı güç ve doktorlarının desteğiyle tedavi sürecinde kendine bir söz verir: “Eğer kanseri yenebilirsem bir hasta, bir baba ve birey olarak edindiğim tecrübeleri, toplumla ve hastalarla paylaşacağım. Kanserle mücadele konusunda Türkiye’de toplumsal bir eylem planı oluşturup uygulanması üzerine çalışacağım.”
Yaklaşık 2 yıl sonra kanseri yenen Salih Yüce’nin geldiği noktayı belki de en iyi şu cümlesi özetliyor: “Dökülen saçlarımın hatırası olarak bir fotoğraf çektirmediğime çok pişmanım.” O artık kanser hastalarına diyor ki: “Mutlaka bir fotoğraf çektirin. Çünkü iyileştiğinizde o kareye bakarak bugününüze daha çok şükredeceksiniz.”
İnsanın hayata kıl payı tutunduğu en zor zamanlarda, küçük bir desteğin bile hayati önemi var. Yüce de kanseri yendikten sonra köşesine çekilmez, diğer hastalara destek olmanın yollarını arar. Muş, Türkiye’nin doğusunda küçük bir şehir. Ekonomik göstergeler açısından diğer illerine oranla alt sıralarda yer alıyor. Salih Yüce, ilk olarak Muş’ta “Onkoloji Hastaları Yardımlaşma ve Sevgi Derneği“ni kurar. Ardından kansere karşı mücadelede özel olarak çocukları ve gençleri hedefleyen, onların sosyal ve kültürel yaşamlarını zenginleştirmeyi amaçlayan Genç Birikim Derneği’ni açar. Bu iki dernek vasıtasıyla 2004’ten bugüne kanserle mücadele konusunda çok sayıda çalışma gerçekleştirir.
“Uluslararası Onkoloji Günleri” bunlardan ilki. Bu yıl 13-20 Mayıs arasında 5.’si gerçekleştirilecek olan etkinlik, çocukların ve gençlerin kansere karşı korunması üzerine yapılan en önemli uluslararası çalışmaların başında geliyor. Uluslararası alanda iyi örnekler ve deneyimlerin paylaşıldığı, kanserle mücadele alanındaki gelişmelerin tartışıldığı bir platform özelliği de taşıyor. Hastalıklarıyla gündeme gelen ünlü isimler de bu yılki organizasyonun katılımcıları arasında.
İkinci proje, “Mobil Mamografi Projesi‘. Son yıllarda Muş’ta ve yakın diğer illerde kanserli hasta sayısının artışı nedeniyle Salih Yüce, Japonya Büyükelçiliği Kalkınma Programı’na başvurur ve mobil kanser tarama aracı projesini hayata geçirir. Proje çerçevesinde içinde mamografi cihazı bulunan tam donanımlı bir araç oluşturulur. Şu anda araç bölgede yer alan 12 ilde meme kanseri taraması yapılıyor. Her yıl düzenli olarak 4 bin kadına tarama yapılacak ve 2 bin kadına meme kanseri konusunda eğitim verilecek.
Muş’taki umut dünyaya yayıldı
Salih Yüce, çabalarını uluslararası alana da taşır ve 2006 yılında Avrupa Kanser Hastaları Koalisyonu-European Cancer Patients Coalition’a (ECPC) üye olur. ECPC sayesinde Avrupa’da kanserle ilgili gelişmeleri ve çalışmaları yakından takip etme ve bunlara katılma imkanı bulur. Hastalarla düzenli olarak bir araya gelerek neler yapabileceklerini tartışır. Ulusal Kanser Haftası, Dünya Kanser Günü gibi özel günleri fırsat bilerek sorunlara yönelik çözüm önerileri sunar. Muş’ta Erken Tanı Merkezi’nin ve devlet hastanesine kemoterapi merkezinin kurulmasını sağlar.
Yüce şu anda, Kanserle Savaş Dairesi Başkanlığı ve Sağlıkta Umut Vakfı’nın destekleri ile 4 Şubat 2010 tarihinde kurulan “Kansere Karşı El Ele Federasyonu”nun Yönetim Kurulu Başkan Yardımcılığını yürütüyor ve sözlerini şöyle tamamlıyor: “Kanser olmasaydım bunları yapmayacaktım.”
İyi ki kanser oldum!
“Şimdi bana ‘dünyaya yeniden gelsen ve tekrar kanser olsan ne hissederdin’ diye sorsalar bugünkü kadar mutlu olurum diyorum. Çünkü hayatım olduğu gibi değişti. Önceki yaşantımda göremeyeceğim, yapamayacağım şeyleri yaşamaya ve görmeye başladım. Kansere yakalanmasaydım, mücadele etmeyi öğrenmeseydim Muş’tan çıkamayacaktım. Bu vesile ile ilk defa uçağa bindim, fırsatlardan haberdar oldum. Avrupa Birliği’ne kanserle ilgili ilk projeyi sundum, Avrupa Birliği gençlik programları aracılığı ile Avrupa’daki birçok ülkeye çalışma ziyaretleri, eğitimler ve değişim programları düzenledim, hastalığımla birlikte ben olmaktan çıkıp biz olduk. Çözüm için politikalar üretmeye başladık, evde saklanmak yerine etiketlenmeyi göze alarak sahaya çıktık ve şimdi kanser hastalarının da toplumun bir parçası olduğunu anlatmaya çalışıyoruz.
Bugün ülkemizde çok önemli bilim adamları var. Çalışmalarıyla göz dolduruyorlar. Dünyanın en gelişmiş ülkelerine de gitsem Türkiye’de gördüğüm tedavinin dışında bir tedavi görmem. Bilimsel olarak çok önemli bir yerde olmamıza rağmen biz hastalar sosyal olarak henüz sıfır noktasındayız. Kampanyalar yürütemiyoruz, hasta gruplarını oluşturamıyoruz ve kendimizi anlatmak için yeterince çaba göstermiyoruz. Bu yüzden biz tedavisi biten hastalar rol model olmalı ve bizden sonra gelen hastalara yol göstermeliyiz.”
Geçen mektuplarda arz eylediğimiz gibi, ta Rusya’ya ilk ayak bastığımız günden beri çok sür’atli, vüs’atli hizmetlerin şahidi oluyoruz.
Kitap basımı, yeni dersanelerin açılması, muhtelif insan tabakalarında ve muhtelif makamlarda Risale-i Nurun tanıtılması devam ediyor. Bu sene Rusya Müftülüğü tarafından düzenlenen iki büyük konferansta Risale-i Nur tanıtıldı.
Bunlardan biri, ‘Rusya’nın Manevî İntibahında Müslümanlar’ın Rolü‘ adı altında yazın Moskova’da meşhur Kosmos Oteli’nde tertiplendi. Bu konferansta dünyanın muhtelif ülkelerinden gelmiş iştirakçilerle tanıştık, kitap hediye ettik. Ayrıca dış salonda kitap satışı tertiplendi.
Bu konferansta birçok mühim kararlarla beraber devlet seviyesinde Rusya Federasyonu topraklarında İslam’ı tebliğin başlamasının 1400 sene-i devriyesini 2000 senesinin Nisan ayında büyük bir merasim şeklinde kutlanması kararı alındı.
Nikolay Kardeş!
“Şimdi burada hummalı bir şekilde tercüme, tashih ve dizgi işleri devam ediyor… Yakın zaman öncesi Kırım’dan Fahreddin kardeş buraya geldi.
Bir vesile ile Ulyanovsk şehrine, oradan da Başkırdistan’ın başkenti Ufa şehrine gitti. Kırım’da bahçeli bir evi dersaneye vermiş Neriman kardeş var…
Novgorod’da Rus Müslümanlar birkaç aydır dersane arıyorlardı. Şimdi bu Ramazan ayında Novgorod’un güzel bir yerinde iki odalı bir daire buldular. Petersburg’tan Resul ve Azerbeycan’dan yeni gelmiş Vugar kardeşler orada kalıyorlar. Rus Müslümanlar her gün dersaneye gelip ders dinliyor, hatta dersanenin zarurî işlerinde kardeşlere yardım ediyorlar.
Bir ders günü Nikolay isminde biri dersten sonra kardeşleri kucaklayarak, ‘Risale-i Nurun gelmesiyle Rusya kurtuldu. Bin sene çektiğimizin bin katını daha çeksek, bu netice için ucuzdur!‘ demiş. O kardeş, kendi iş yerinde ders koymuş. Onların kurdukları bir vakıf var. Esas çalışmalarından biri de hapishanelerde manevî terbiye işidir.
Şimdiye kadar Rusça risalelerden hapishanelere götürmüşler, şimdi ders de koyacaklar. Novgorod’da dersane açılan günün gecesi, Resul kardeşle oradaki Nikolay kardeş aynı rüyayı görmüşler. Görmüşler ki Deccal’a ölüm hükmü veriliyor.
“Sibirya’da da keyfiyetli hizmetler devam ediyor. Novosibirsk’te, Krasnoyarsk’da, Omsk’da, İrkutsk’da kardeşlerin gayretiyle çok inkişaflar var… Yekaterinburg’ta Behram Kardeş çok faal hizmetlere devam ediyor. Üniversitede Risale-i Nur tanıtılıyor, yakın şehirlerde dersler koyuluyor.
“Perm’de davet üzere kardeşler 40 dakika mesafedeki bir yatılı okula gidip 50-60 talebeye ders okumuşlar. Sonra okulun müdürü rica edip muntazam gelmelerini, hatta gerekirse arabayla aldıracaklarını söylemiş.
Bu arada ‘Nur-u Bedi İlim ve Kültür Vakfı‘ da kuruluyor. Dua edin, Cenab-ı Hak, devam, gayret, sebat ihsan etsin.
Rusya Nur Talebeleri
Rusya’da 170 Bin Kitap (Yıl 2000)
“Aziz ve Muhterem ağabeyler,
“Bu sene Cenab-ı Hakk’ın ihsan ettiği hizmet-i imaniyeden tahdis-i nimet nev’inden behsetmek istiyoruz. Kitap tab’ı, yeni dersaneler açılması, radyo ve hapishane hizmetleri ve Üniversite faaliyetleri devam ediyor. Bu yakınlarda 20 bin nüsha kitap daha basıldı. Şimdiye kadar Rusya’da Türkçe, İngilizce, Rusça olmak üzere 170 bin nüsha kitap tabedilmiş.
“Kur’an’ı inceleyerek ilmî bir tez çalışması ile doktora yapmış bir Rus Hanım, camiye gelerek İslam’ı kabul etmek istediğini bildirmiş. Ona biraz anlatıp, Risaleler’den birkaç kitap vermişler. O hanım ertesi sabah camiye gelerek ‘Ben Kur’an’ı tetkik edip ilmî bir rütbe aldım, fakat bu kitaplarla ben iman, Kur’an, İslam ne imiş, yeni anladım‘ diyerek heyecanla hayretini bildirmiş.
“Hapishanede Risale-i Nur’u tanıyıp hidayete eren Konstantin isimli bir Rus genci, başka bir hapishaneye naklolmuş. Orada risaleleri okuyarak başına cemaat toplamış. O hapishaneden ona İslamiyet’i ilk defa anlatan Novgorod Müslümanlar’ından birisine yazdığı mektupta, namaz hocası ve ne kadar mümkünse risale göndermesini rica ediyor ve diyor ki, ‘Rabbim kalb ve kulağı olan öyle insanlar yaratmış ki, onlar Risale-i Nur ve Bediüzzaman’ı kabule hazırdırlar.‘
“Moskova’da Rusya’nın en büyük kütüphanelerinden biri olan ‘Yabancı Diller Kütüphanesi’ ile anlaştık. Oraya Arapça ve İngilizce kitaplar konulacak.
“Ukrayna’nın en meşhur papazının torunu Risale-i Nur’la Müslüman olmuş.
Her gün Türkçe risalelerden ders okuyorlar. Onlar insanlara İslamiyet’i Risale-i Nur’la anlattıkları zaman dinleyenler hayretle, ‘Biz, Müslümanlar’ı elinde silah, merhametsiz birileri zannederdik. Bu ise bambaşka bir âlemdir.
Bazen karşı gelen anne babalara, ‘Bizim de emsallerimiz gibi sarhoş, ayyaş, narkoman olmamızı mı istiyorsunuz?‘ dedikleri zaman susuyorlar.”
Rusya Nur Talebeleri
‘Rus da Dinsiz Kalamaz’ (Yıl 2008)
Yıllar geçtikçe hizmetin alanı ve boyutu genişlediği gibi, seviyesi de yükseliyor. İşte buna şahit, elimizdeki en yakın tarihli Rusya mektubu (22 Şubat 2008). Sungur Ağabey, her zamanki gibi Üsküdar medresesinde koltuğuna oturmuş, dersten sonra bu mektubu okutup şevkle dinliyor.
Adetâ bütün zerratıyla, büyük bir zevk ve şevkle dinliyor. Mektubu okutmakla kalmıyor, aynı anda Rusya’ya bağlanıp canlı olarak, hizmet haberlerini mikrofonla topluluğa dinletiyor. Evet, yer Rusya’nın Batı’ya açılan kapısı Kaliningrad şehri. Şimdi orada hizmet yapan vakıf kardeşler Resul ve Âmin’e kulak veriyoruz:
“Rusya’nın Batı’ya açılan penceresi Kaliningrad’dan tüm ağabey ve kardeşlerimize binlerce selamlar!
“Üstad’ımızın bahsettiği Prens Bismark’ın memleketi, önceden Alman’lara ait olan Köningsberg 1946’da savaş tazminatı olarak Rusya’ya geçen ve Kaliningrad olarak isimlendirilen, Risale-i Nur’la şereflenen bir memlekettir.
“Önceki mektuplarda anlattığımız, dersane ve ev dersleriyle beraber Askeriyede, Polis Akademisinde, Kolejlerde, Üniversitelerde, ihtiyarlar evinde ve hatta kiliselerde derslerimiz var. Artık bir sene oldu, Kaliningrad Mimarlık Koleji’nde her hafta başka bir sınıfta Nur derslerimiz devam ediyor. Aynen dersanedeki gibi kitapları dağıtıp okuyoruz. Sonra ders soru-cevaplarla devam ediyor. Öğrencilerden altmışa yakın teşekkür mektubu aldık. Öğrencilerin bir kısmı telefon açıp dersaneye geliyorlar.
Hakikî saadeti, bu huzur verici kırmızı kitaplarda bulduklarını, Risale-i Nur’dan, hususan Gençlik Rehberi’nden çok etkilendiklerini söylüyorlar. Vitali (Şimdi Halit) isminde bir genç, ‘Hayatımda bir kitaba böyle bağlanmamıştım. Okudukça okuyasım geliyor. Ve bu kitapları okuyanlarla, Müslümanlarla görüşmek ve hep Allah’tan konuşmak istiyorum. Hep sizinle birlikte olmak istiyorum’ diye yazıyor.
“Kolej hizmetlerimize vesile olan Rusya Milletvekili Yojikov’la dersanede yapılan bir memur dersinde Üstad’ımızın Kastamonu Mektuplarından birisinde, ‘Üç dört aydır, dünyanın vaziyetinden ve harbinden hiçbir haberim yokken Avrupa’da, Rusya’daki çoluk çocuğa acıyarak tahattur ettim…’ ifadesini okuduğumuzda kendisi gözyaşlarını tutamayıp kolejde bu iman derslerini başlatan ve o gün orada ders anlatan siz-biz değil Üstad Said Nursî idi’ dedi.”
Aleksandr
“Kolejlerde olduğu gibi üniversitelerde de güzel hizmetler var. Rus genç Aleksandır isminde bir öğrenci, üniversite kütüphanesine vermiş olduğumuz Gençlik Rehberi’ni okuyup, bizi bulup akşam derse geldi. Bir iki dersten sonra elhamdülillah Aleksandır Ali İhsan oldu…
Maşaallah Nur’ları okumada ve hizmetlerde çok gayretli… Dua edin, İnşaallah çok gençlere vesile olur. Ailesine Müslüman olduğunu söylediği zaman tepki beklerken destek görmüş. Hatta ninesi Tabiat Risalesini okumuş ve hayatında okuduğu en doğru hakikat ve ve en kolay anladığı kitap olduğunu söylemiş. Şimdi tüm ailesi Risale-i Nur’la Müslüman bir aile haline geldi.
“Elhamdülillah bunun gibi birçok hizmetler var. Sizleri ve dualarınızı bekleriz.”
SOFİA’NIN naaşı onu sevenlerin kolları üzerinde kabristana götürüldü. Nikolay (Abdülkerim) yol buyunca düşündü. Hayat ne kadar kısa, dünya ne kadar geçici bir yerdi. Eğer üç ay önce tanışmış olmasalardı, belki de Sofia bugün bir ateist olarak ölecekti. Ne büyük bir inayetti. Dilinden şu cümleler dökülüverdi:
“Sen sevdiğin kimseyi hidayete erdiremezsin. Ancak Allah dilediğine hidayet verir. Doğru yolda olanları en iyi bilen de O’dur.” (Kasas Suresi, 56)
– Gerçekten kullarına yardım ve hidayet edecek yalnız O’ dur, diye içinden geçirdi. Kendisi de bir zamanlar komünist değil miydi? Eğer arkadaşı, bundan birkaç sene önce onu ele vermeseydi, hapishaneye düşmeyecek Kur’an’la buluşmayacak ve hayatını sorgulamayacaktı.
Haksızlığı görmese gerçek adaleti aramayacaktı. Önce İncil’le sonra gerçek hakikat Kur’an’la şereflenmeyecekti.
Evet, Abdülkerim ve arkadaşları, Kur’an’ın sayesinde hapisten kurtulmuştu. Dinini öğrenmek için büyük bir şevkle çalıştı. Eski yaşamının bütün karanlıklarını yeni diniyle nurlandırmaya başlamıştı.
Bir bir gözünün önünden geçti bu süreçte yaşadıkları. Abdülveli Özbekistan’a gitmişti. Bu arada diğer arkadaşları kendilerine yeni bir ev, yeni bir hayat kurmuşlardı. Abdülkerim bir manav dükkânı açıp kendine temiz bir yol çizmişti.
Abdülveli’nin dönmesiyle İslam’ın şartlarını ve o çok değer verdikleri Nur Risaleleriyle tanışmışlardı. Böylece eski yaşamıyla beraber Nikolay gitmiş, yerine hizmet dolu bir yaşamla Abdülkerim gelmişti. Nikolay’a Abdülkerim ismini Abdülveli vermişti.
Cuma namazı için gittikleri Petersburg’da Ruslan Cemalov yani Resul ile karşılaşmış, bu hizmet adamıyla birlikte birçok kişiye yardım eli uzatmışlardı.
Abdülkerim liderlik vasfıyla bu yolda da hizmet etmişti. Silahlı arkadaşlarına Resul’ün de yardımıyla Risale dersleri yapmış bir kısmının nurlanmasına vesile olmuştu. Hapishanedeki arkadaşlarını unutmamış, o koyu komünistlerin hayatını değiştirmişti. Onların en muhtaç oldukları meseleleri en iyi bilen, bir zamanlar bu azılı katil ve canilerin önderi olan Abdülkerim idi. Rusça’ya çevrilen Risaleleri her birine dağıtıp, onlarla hapishanede Risale dersleri yapmıştı.
Ne gariptir ki Sofia ile tanışmalarına sebep olan hikâye, hapishane müdürünün, yaptıkları dersleri bir kasete kaydedip yayınlamayı teklif etmesiyle başlamıştı.
Hapishaneden yola çıktıklarında Resul de Abdülkerim de radyoevinde karşılaştıkları Sofia’nın Müslüman olacağını, Nur davasına hizmet edeceğini nereden bilebilirlerdi?
Bir ateist olan Sofia, okunan Risale’lerle can bulmuştu. O değil miydi Yirminci Mektup’ta geçen o vurucu cümlelerin zihninde dönüp durmasına şaşıran. O değil miydi hastaneye yattığında, en yakınları bile yokken yanında, Abdülkerim ve Resul’ün gelmesiyle düşman bildiklerine dost olan.
Sofia tümör teşhisiyle hastaneye yattığında Abdülkerim ve Resul’ün ziyaretiyle yaşama yeniden başlamıştı. Hastalar Risalesi’ni defalarca okumuş ve mucizevî bir şekilde iyileşmişti. Geri kalan ya samını Risale-i Nur hizmetine adamaya karar vermişti.
Sesine hayran olunan, Rusça’yı en güzel ve düzgün bir diksiyonla konuşmasıyla meşhur olan Sofia, şimdi aynı meziyetlerini kullanarak, Risale-i Nur’un büyük kitlelere de ulaşmasını sağlamıştı.
Ömrünün son aylarında, yıllara tekabül edebilecek bir hizmet gerçekleştirmişti. Ve şimdi ebedî saadete doğru yol almıştı.
O büyük kalabalığın içinde sadece üç Müslüman vardı. Sofia, Resul ve Abdülkerim… Cenaze namazını kılmak üzere Resul ve Abdülkerim öne geçti. Biri imam, diğeri cemaat oldu. Vasiyetteki gibi Resul cenaze namazını kıldırdı. Kalabalık bir grup arkada bu manzarayı seyrediyordu. Ardından defin işlemi başladı. Resul Yasin-i Şerifi okudu, Abdülkerim de Sofia’nın hidayetine sebep olan Yirminci Mektup’u okumaya başladı.
O sırada Sofia’nın oğlu Resul’ün yanına yaklaşarak:
– Annem sizin için küçük bir kâğıda bir şeyler yazdı.
– Tamam, verin bakayım.
– Hayır. Burada değil, evde vermemi söyledi. Eve gitmeliyiz. Resul, merak etti. Eve vardıklarında vasiyet kâğıdında şu notun
yazılı olduğunu gördü:
– Cenazemin defninden sonra eve gelinecek. Moskova’dan gelen bütün sanatçı dostlarıma evde ikram edilecek ve Resul onlara Risale-i Nur’dan ders okuyacak.
Ölürken de hizmeti düşünen bu kadının kısa zamanda kazandığı bu şuura bir kere daha hayran kaldılar.
Eve gelenlere ikram yapıldıktan sonra Resul Yirminci Mektup’tan ders yapmaya başladı.
“Evet, şu perişan dünyada, âvâre nev-i beşer içinde, semeresiz bir hayatta, sahipsiz, hamisiz bir surette, âciz, miskin bir insan, bütün dünyanın sultanı da olsa kaç para eder? İşte bu âvâre nev-i beşer içinde, bu perişan, fâni dünyada, insan sahi bini tanımazsa, mâlikini bulmazsa, ne kadar biçare sergerdan olduğunu herkes anlar. Eğer sahibini bulsa, mâlikini tamsa, o vakit rahmetine iltica eder, kudretine istinad eder. O vahşetgâh dünya, bir tenezzühgâha döner ve bir ticaretgâh olur.”
Misafirler, Resul konuşmaya başlarken Sofia’nın ne kadar iyi bir insan olduğundan, meziyetlerinden bahsedeceğini düşünüyorlardı. Fakat Resul kitaptan ölüm ve hayatla ilgili bir şeyler okuyor ve izah etmeye çalışıyordu. Okunanlar dinleyenlerin daha önce duymadıkları tarzda ifadelerdi. Bu sözler, ölenden çok yaşayanlara hitap ediyor ve bu dünyadan ayrılanlar için daha güzel bir yer hazırlandığı na dair müjdeler veriyordu. Ölümü güzel gösteriyordu. Resul’u daha dikkatli bir şekilde dinlemeye başladılar.
“Yuhyi” Yani, hayatı veren O’dur. Ve hayatı rızıkla idame eden de Odur. Ve levazımat-ı hayatı da ihzar eden yine Odur. Ve hayatın âli gayeleri Ona aittir ve mühim neticeleri Ona bakar: yüzde doksan dokuz meyvesi Onun’dur. İşte şu kelime, şöyle fâni ve âciz beşere nida eder, müjde verir ve der:
Ey insan! Hayatın ağır tekâlifini omuzuna alıp zahmet çekme. Hayatın fenasını düşünüp hüzne düşme. Yalnız dünyevi, ehemmiyetsiz meyvelerini görüp, dünyaya gelişinden pişmanlık gösterme. Belki, o sefine-i vücudundaki hayat makinesi, Hayy-ı Kayyûm’a aittir. Masarif ve levazımatını O tedarik eder Ve o hayatın pek kesretli gayeleri ve neticeleri var ve Ona aittir. Sen o gemide bir dümenci neferisin. Vazifeni güzel gör, ücretini al, keyfine bak. O hayat sefinesi ne kadar kıymettar olduğunu ve ne kadar güzel faideler verdiğini ve o sefine sahibi Zât’ın ne kadar Kerîm ve Rahîm olduğunu düşün, mesrur ol ve şükret. Ve anla ki, vazifeni istikametle yaptığın vakit, o sefinenin verdiği bütün netâic, bir cihetle senin defter-i a’mâline geçer, sana bir hayat-ı bakiyeyi temin eder, seni ebedî ihya eder.
Sofia’yı sevenler dinledikleri sözlerden daha önce bilmedikleri ve düşünmedikleri şeyler duyuyorlardı. Cümleler onların duygularına, iç dünyalarına hitap ediyordu. Yaratıcı hakkındaki fikirleri farklı bir boyut kazanıyordu. Yaşamın zannettikleri gibi keşmekeş ve zalim olmadığı; Allah’ın her bir canlının yaşamına Rahmetiyle ve Keremiyle sahip çıktığı anlatılıyordu.
Resul okumaya devam etti:
“Yumit” Yani, mevti veren O’dur. Yani, hayat vazifesinden terhis eder, fâni dünyadan yerini tebdil eder, külfet-i hizmetten âzâd eder. Yani, hayat-ı fâniyeden, seni hayat-ı bakiyeye alır. İşte şu kelime, şöylece fâni cin ve inse bağırır, der ki:
Sizlere müjde! Mevt idam değil, hiçlik değil, fena değil, inkıraz değil, sönmek değil, firak-ı ebedî değil, adem değil, tesadüf değil, fâilsiz bir in’idam değil. Belki, bir Fâil-i Hakîm-i Rahîm tarafından bir terhistir, bir tebdil-i mekândır. Saadet-i ebediye tarafına, vatan-ı aslîlerine bir sevkıyattır. Yüzde doksan dokuz ahbabın mecmaı olan âlem-i berzaha bir visal kapısıdır.
Dinleyenlerin ölüm hakkındaki düşünceleri de derinden sarsıldı. Bir yokluğa gidiş olarak düşündükleri ölümün, aslında daha güzel bir hayata geçiş olduğundan bahsediyordu.
Bu da onları ölümden sonraki hayat hakkında bir daha düşünmeye sevk etmişti.
Yani, ticaret ve memuriyet için, mühim vazifelerle bu dâr-ı imtihan olan dünyaya gönderilen insanlar, ticaretlerini yapıp, vazifelerini bitirip ve hizmetlerini itmam ettikten sonra, yine onları gönderen Hâlık-ı Zülcelâllerine dönecekler ve Mevlâ-yı Kerîmlerine kavuşacaklar. Yani, bu dâr-ı fâniden gidip dâr-ı bakide huzur-u Kibriyâya müşerref olacaklar. Yani, esbab dağdağasından ve vesâitin karanlık perdelerinden kurtulup, Rabb-i Rahimlerine, makarr-ı saltanat-ı ebedîsinde perdesiz kavuşacaklar. Doğrudan doğruya, herkes, kendi Halikı ve Mabudu ve Rabbi ve Seyyidi ve Mâliki kim olduğunu bilecek ve bulacaklar.
Bu arada misafirlerden İslamiyet’le alakalı peş peşe sorular gelmeye başladı. Yaratıcı ve ahiret hayatıyla ilgili Resul’e pek çok soru yöneltildi. Sohbetin sırasında “Biz İslamiyet’i çok yanlış biliyorduk!” diye itiraflarda bulundular. Evet, Sofia hayatında olduğu gibi, ölümünde de hizmet etmişti…
“İşte, şu kelime, bütün müjdelerin fevkinde şöyle müjde eder ve der ki: Ey insan! Bilir misin nereye gidiyorsun ve nereye sevk olunuyorsun?
Otuz İkinci Sözün âhirinde denildiği gibi, dünyanın bin sene mes’udâne hayatı, bir saat hayatına mukabil gelmeyen Cennet hayatının; ve o Cennet hayatının dahi bin senesi, bir saat rüyet-i cemâline mukabil gelmeyen bir Cemîl-i Zülcelâlin daire-i rahmetine ve mertebe-i huzuruna gidiyorsun. Müptelâ ve meftun ve müştak olduğunuz mecazî mahbuplarda ve bütün mevcudat-ı dünyeviyedeki hüsün ve cemâl, Onun cilve-i cemâlinin ve hüsn-ü esmasının bir nevi gölgesi; ve bütün Cennet, bütün letâfetiyle, bir cilve-i rahmeti; ve bütün iştiyaklar ve muhabbetler ve incizaplar ve cazibeler, bir lem’a-i muhabbeti olan bir Mâbud-u Lemyezelin, bir Mahbub-u Lâyezâlin daire-i huzuruna gidiyorsunuz. Ve ziyafetgâh-ı ebedîsi olan Cennete çağırılıyorsunuz. Öyle ise, kabir kapısına ağlayarak değil, gülerek giriniz.”
Bu cümlelerle Sofia, sanki onlarla konuşuyor ve onlara üzülmemelerini, kendisinin çok güzel bir âleme gittiğini, mutlu olduğunu söylüyordu.
“Hem şu kelime şöyle müjde veriyor, diyor ki: Ey insan! Fenaya, ademe, hiçliğe, zulümata, nisyana, çürümeye, dağılmaya ve kesrette boğulmaya gittiğinizi tevehhüm edip düşünmeyiniz. Siz fenaya değil, bekaya gidiyorsunuz.
Ademe değil, vücud-u daimîye sevk olunuyorsunuz. Zulümata değil, âlem-i nura giriyorsunuz. Sahip ve Mâlik-i Hakikînin tarafına gidiyorsunuz. Ve Sultan-ı Ezelînin payitahtına dönüyorsunuz. Kesrette boğulmaya değil, vahdet dairesinde teneffüs edeceksiniz. Firaka değil, visale müteveccihsiniz.”
Son Söz Yıkılan Mezar!
KADIN SAFLIĞININ sembolü olarak aldığı Meryem ismiyle yeni hayata başlayan Sofia Valentinova, Rusya toprağına bir Meryem olarak düşer. Kıbleye yönelmiş mezarıyla bütün batıl inançlara sırtını dönerek. Kabri bir şiar-i İslam haline gelir. Novgorod mezarlığına her yolu düşene sanki “Dur yolcu geçme!” diye seslenir gibidir. Adeta kendi milletine yarım kalan tebliğini, yattığı yerden sürdürmektedir.
Fakat, çok fazla geçmeden bundan rahatsız olan Rus yetkililer mezar taşını kırıp yok ederek tebliğini susturmak isterler. Artık o da Üstad’ı gibi bir, “Yıkılmış Mezar“dır. Bu haliyle bile gönül verdiği Üstad’ına ne kadar da benzemektedir…
Bir insanın fikir ve inancını zorla yok edeceğini sananlar yine aldanacaklar. ‘Ölümüm hayatımdan ziyade dine hizmet edecek‘ diyen Üstad gibi, Sofia da bir çekirdek olarak Rus toprağına düştü. Ama inanıyoruz ki, o binler Meryem olarak dirilecektir.. Ve yine inanıyoruz ki, onun gibilerin mazlumiyeti, İstikbal semavatı ve zemin-i Rusya’yı İslam’ın beyaz eline teslim etmeye sebep olacaktır….
