Adem “Yokluk. Olmama. Bulunmama.” “Vücut” varlık, “adem” ise yokluk mânâsına geliyor. Yokluk diye ayrı ve müstakil bir şey yok bu âlemde. Zaten öyle bir şey olsaydı, o da bir başka tür varlık olurdu. Her varlığın terki bir yokluğu netice veriyor. Sıhhatin bozulmasına hastalık, doğru olmayana yalan, dürüstlüğün terkine sahtekârlık, imandan mahrum kalmaya küfür, tevhitten sapmaya şirk deniliyor. Yok iken var olan insanoğlu, kendisini bu varlık nimetine kavuşturan Rabb’inin de var olduğunu anlamış ve böylece, “iman varlığı”na erişmiştir.
Kur’an-ı Kerim’den öğrendiğimize göre, bütün şer ve çirkinliklerin, bir başka ifadeyle “bütün adem alemlerinin” başını şeytan çekiyor. Hz. Âdem’in (a.s.) yaratılışı tamamlandığında, melaikelere emir verilmişti; “Adem’e secde edin,” diye. Bu emri, bütün melekler severek yerine getirdiler; şeytan ise secde etmedi. Böylece adem alemlerinin de temeli atılmış oluyordu. Secde etmek “vücut” idi, yani ortaya bir hadise çıkıyordu, bir iş yapılıyordu. Etmemek ise “adem”, yani işi yapmama, kabulsüzlük, itaatsizlik… Tevazu “vücut” alemindendir ve insana bir kemal kazandırır. Kibir ise kendinde bir üstünlük vehmetmektir. İşte şeytan kibirlenmekle bu “ademe” yapıştı.
İlâhî lütuf, ihsan ve rızaya ermek vücut alemindendir; bunlardan mahrumiyet ise adem alemlerinden. Şeytan, bu adem alemlerine talip oldu ve kovuldu. Bu da ayrı bir “adem” idi. Zira, huzurda bulanmak “vücut”tur; kovulmak ise “adem”. Nur Külliyatından bir cümle: “Bütün kusurlar ademden ve kabiliyetsizlikten ve tahribden ve vazife yapmamaktan -ki birer ademdirler- ve vücudî olmayan ademî fiillerden geliyor.” (Şualar)
Ademî fiil denilince, yokluğa dayanan, yahut sonu yokluğa çıkan işleri anlıyoruz. Adem-i itimat, “itimatsızlık” demek oluyor; adem-i kifayet ise “yeterli olmama.” Meselâ, namaz kılmak vücudî bir fiildir, kılmamak ise ademî fiil. Namaz kılmamak diye müstakil bir iş yoktur; ama insan namaz kılma fiilini terk ettiğinde bu ademî fiil kendiliğinden ortaya çıkmış olur. Görmek vücut alemindendir, körlük ise adem. Birisini kör eden insan, adem alemleri hesabına çalışmış demektir. Hayat sahibi olmak bir kemaldir ve vücut alemindendir. Cansız olmak ise bir noksanlıktır ve ademe dayanır. Hidayet vücut alemindendir, dalalet ise adem aleminden. İman ve hidayet ile kalp gözü açılır ve insan sonsuz bir varlığa kavuşur. Küfür, imanın yokluğu, dalâlet ise hidayetten mahrumiyettir. Aynı şekilde, ilim “vücuttur”, cehalet ise “adem.” Cehalet ilmin yokluğudur. İlim, yaratılan her varlıkta tecelli eder. Ama cehilde bir tecelli yoktur. Cehalet, ilimden uzak kalan insanın düştüğü bir yokluk karanlığıdır. Tevhit, yani Allah’ı bir bilmek vücut alemindendir. Bir insan tevhit hakikatini kabul etmekle ortaya müspet bir inanç koymuş oluyor. Ama şirk ademdir. Allah’ın, şeriki olmadığından ona koşulan şirk de boşlukta kalır, adem aleminden çıkamaz. Şu var ki, hakikati olmayan bu yanlış inanca birtakım kimseler sahip çıkabilirler. O “müşriklerin vücudu” vardır, ama “şirkin vücudu” yoktur. Doğru söylemek vücut alemindendir, yalan söylemek ise ademî bir fiil. Misalleri çoğaltabiliriz.
Ademin kaynaklarından birisi:
Kabiliyetsizlik. Yumurtada kuzu olma kabiliyeti yoktur. Ve bu ademin neticesi de bir başka ademdir: Yumurtadan kuzu çıkmaması. Bir diğer kaynak:
Tahrip. Meselâ, insanların ahlâkını tahrip eden yayınlar, adem hesabına çalışırlar. Bu ademin adı, ahlâksızlıktır. Ahlâk vücuttur, bundan mahrumiyet ise adem. Ademin başka bir kaynağı: Vazife yapmamak. İş görmemek, tembelce yatıp ortaya bir şey koymamak “adem” hesabına geçer.
Bediüzzaman hazretleri, Asa-yı Musa adlı eserinde, “bütün vücud âlemlerinin ‘Elhamdülillah Elhamdülillah’ ve bütün adem âlemlerinin de ’Sübhanallah Sübhanallah’ ”dediğini kaydeder Allah’ın cemal, kemal ve rahmetini gösteren bütün tecelliler karşısında kul, Rabb’ine hamd eder, “Elhamdülillah” der. Yani bütün medih ve senaların ancak Allah’a mahsus olduğunu beyan eder. Allah’ı noksan sıfatlardan tenzih ederken de “Sübhanallah” der. Demek oluyor ki, hayır, ihsan, güzellik, kemal, hayat, görme, işitme gibi bütün vücut alemleri, insanı hamd etmeğe götürürken, noksanlık, bilgisizlik, çirkinlik, görmeme, işitmeme, hayattan mahrum olma gibi bütün adem alemleri de insana Sübhanallah dedirtir, yani Allah bütün bu ve benzeri noksanlıklardan münezzehtir, mukaddestir.
Peygamberler ve onların yolundan gidenler hep vücut alemleri namına çalışmışlardır. Günümüz tabiriyle onlar hep “yapıcı” olmuşlardır; “yıkıcı” değil. Zira, tamir vücuttur, tahrip ise adem. Onlar, insanların ruh binalarını, “iman, takva, salih amel ve güzel ahlâk” üzerine kurmak istemişler, şeytanlar ve onların temsilcileri ise küfür, günah, isyan ve ahlaksızlık yolunu tutarak adem alemlerinde faaliyet göstermişlerdir. Bu ikinci güruhun akıbeti de aynı eserde şöyle dile getirilir: “O dehşetli Cehennem fabrikası, sair vazifeleri içinde, âlem-i vücud kâinatını âlem-i adem pisliklerinden temizlettiriyor.” (Asa-yı Musa)
Cehennemde küfür yoktur, zira oraya girenler artık bütün iman hakikatlerine inanmışlardır. Kabri görmüşler, orada azap meleklerini tanımışlar, dirilmeyi yaşamışlar, mahşerde Rablerinin huzurunda hesap vermişler ve işte şimdi bu hesaptan müflis olarak ayrıldıktan sonra azap diyarına girmişlerdir. Cehennemde şirk de yanmış, kavrulmuş ve yerini tevhide bırakmıştır. Artık Cehennemin her ferdi çok iyi bilmektedir ki, Allah’tan başka Mabud, Ondan başka Halık ve Malik yoktur.
Kur’an-ı Kerimde, cehennemin yakıtının “insanlar ile taşlar” olduğu haber verilir. (Tahrim,6; Bakara,24) Bu taşları, tefsir alimlerimiz “putlar” diye açıklamışlardır. Orada insanlarla taptıkları putlar, birlikte yanacaklardır. Taşın azap çekmeyeceği açıktır; ama müşriklerle putların birlikte yanmaları da tevhit namına, hoş bir manzaradır.
Cehennem, günah ve isyanları da kavurmuş, sahibini bunlardan temiz hale getirmiştir. O dehşetli azapla günahlardan temizlenen müminler daha sonra cennete varacaklardır. Ama küfür üzere ölenler için bu kapı ebediyen kapalı. Onlar, günah ve isyandan şu manada temiz kalırlar:
Cehennemde artık günah işleme söz konusu değildir. Orada herkes itaat üzeredir. Ama bu vakti geçmiş itaat, sahibini cennete götürmeye yetmeyecektir. … Ahiret ülkesi, iman ve itaat edenlerin mükafat beldesidir; etmeyenlerin de ceza menzili. Cennet vücut alemlerinin, cehennem ise adem alemlerinin mahsulleriyle dolup taşacaktır. Cennet ehli, “cemal, rahmet, ihsan ve kerem” tecellileriyle mest olacaklar, Cehennem ehli ise Allah’ın kahrını, izzet celalini en kâmil mânâsıyla idrak edeceklerdir. Demek oluyor ki, ahiret ülkesinde herkes mümin ve herkes ariftir. Ayna oldukları İlâhî isimler faklı olmak üzere…
Doğduğunda kulaklarına ezan ve kamet okunur, öldüğünde cenazene ne ezan ne de kamet okunur.
Hayat ise: Ezan ve cenaze namazın arasındaki vakit kadardır. Ne kadar kısa değimli?!!!
Peygamberimiz aleyhisselam buyuruyor: “Bu dünyada bir garip, veya bir yolcu gibi ol”
Mehmed Demir
‘Biz Allah’ı (cc) Cuma günleri mescide sığdırmaya çalışıyoruz.
Belki cuma gecesine, çok nadiren kalkılabilirse, yatağın sıcaklığından feragat edilebilirse de Sabah namazlarına….
Ama hastalıklarımız, zayıflıklarımızda, doğal afetlerde, kısaca zorda ve çaresiz kaldığımızda hemen etrafımızda olsun istiyoruz….
ve, hiç şüphesiz, en çok da ölümün hatırlandığı cenazelerde.
Maalesef, biz Allah’tan (cc) bunları beklerken, Allah (cc) için işte, oyunda, hayatımızın neredeyse tamamında yerimiz ve zamanımız yok…
Çünkü…
Diğer zamanlar işlerimizi kendimiz halledebiliriz düşüncesi hayatımıza girmiş.
Ya da açıkça söylersek o zamanlar Allah’a (cc) ihtiyacımız yok.
Allah’ın (cc) emir ve yasaklarına itaattir. Karşılıksız alabileceğimiz en iyi hediye namazımızdır,
Hem masrafsız ve ödüller de muhteşemdir.
…Yer(yüzü) bana mescid ve temizlik sebebi kılındı onun için ümmetimden kendisine namaz vakti erişen herkes namazını kılıversin… Hz.Muhammed (a.s.m.) Kaynak: Sahihi Buhari. Ravi: Cabir bin Abdullah
Allah beni affetsin, ….
O’nun hayatımda ilk sırada olmaması gerektiğini kabul ettiğim yer ve zamanların varlığından dolayı.
Her zaman O’nun bizim için yaptıklarını daima hatırlayacak zamanlarımız olmalı.
Evet, ALLAH’ı (cc) çok seviyorum.
O benim var olma ve kurtulma kaynağım.
Beni her gün ayakta tutuyor.
O’ndan başka sığınılacak kapı olmadığını bilmek..
hiçbirşeyim….
Diyebiliyormusunuz?
Bunun için işte size çok basit bir test.
Eğer Allah’ ı seviyorsanız ve O’nun sizin için gerçekleştirdiği muhteşem şeylerden utanmıyorsanız….
bunu arkadaşlarınıza iletin.
Bunun için zamanınız varmı?
Kolay zora karşı..
-Gerçekleri söylemek neden bu kadar zor.
zamanda yalanları söylemek de bu kadar kolay?
-Neden namazda uykuluyuz da bitince aniden uyanıveririz?
-Böyle mesajları paylaşmak varken silmek neden kolayımıza gelir?
Ne gariptir, ALLAH’a (cc) inandığını söyleyip de şeytanın peşinden gitmek .
Ne gariptir, fıkraları çılgınca paylaşırız, mesajlar havalarda uçuşur da iş İslamiyetle ilgili bir mesajın iletilmesine geldiğinde iki defa düşünürüz.
Bu mesajı eğer birilerine gönderirseniz, adres listenizdeki herkese gönderebilecek misiniz? Yoksa ne tepki vereceğini bilmediğinizden ya da emin olmadığınızdan göndermeyecek misiniz?
Allah’ın bizim için ne düşündüğünden çok insanların bizim için ne düşündüğüne önem vermemiz
Namaz 1. Dir Yalan söylememek, kin duymamak İftira atmamak, Güler yüzlü olmak,oruç tutmak, v s Diğer bütün meziyetler sevap olarak 1 rin yanına katsayı bakımından 0 dır. Namazın yanına bir de yalan söylememeyi koyarsan 10 olur. 10 yanına şefkati koyarsan 100 olur. Zina etmezsen 1000 olur. Böylece her iyi ahlak bir 0 mesabesindedir. Namazı kılmazsanız, yani bir rakamını sıfırların önünden kaldırırsınız
00000000000000000000000
sizin adalet terazinizle ne kadar adil görünüyor?
Herşeyden önemlisi ne kadar daha yaşayacağınızı sanıyorsunuz!!!!
Geçen günlerde Paris’te yaşanan terör saldırıları Fransa ve onun sözüm ona dünyaya örnek olan özgürlükçü,hümanist ! medeniyet anlayışına dikkatleri yöneltti.
Gerçekten öylemidir ? Tabiî ki hayır.Aslında özelde Fransa genelde Avrupa medeniyeti.Milli şairimiz AKİF’in dediği gibi ”Tek dişi kalmış canavardır ”
Niçin canavardır.Çünkü başkasını sömürerek ayakta durmaktadır.Mesela Fransa Kuzey Afrika’da 1961 yılında Cezayir bağımsızlık mücadelesinde 1 milyon Müslüman’ı katletmiştir.Yakın zamana kadar Cezayir’i rahat bırakmamıştır.
Cezayir’de 26 Aralık 1991’de gerçekleştirilen genel seçimlerin birinci turunda oyların resmi kaynaklara göre % 55’ini, İslami Selamet Cephesi (FIS) kaynaklarına göre ise % 80’ini İslami Selâmet Cephesi almıştı. Ancak bütün kaynaklara göre söz konusu cephe, seçimlerde ezici bir çoğunluğun desteğini kazanmış ve iktidarı garantilemişti. Ne var ki, İslâmi Selamet Cephesi’nin bu başarısından endişelenen Fransa’nın da tahrikleri ile Cezayir ordusu, 16 Ocak 1992 tarihinde yani seçimlerin ikinci turunun yapılacağı tarihe beş gün kala gerçekleştirdiği darbe ile yönetime el koyarak seçimlerin ikinci turunu iptal etti ve genel başkan Prof. Abbasi Medeni başta olmak üzere FIS ileri gelenlerinin çoğunu tutuklattı. Cunta yönetimi daha önce mahalli seçimleri kazanarak işbaşına gelen İslami Kurtuluş Cephesi’ne mensup belediye başkanlarını ve belediye meclisi üyelerini de görevden aldıktan sonra pek çoğunu tutuklattı. İlk tutuklama kampanyasında tutuklanan FIS mensuplarının sayısı altı bini aştı. Bunların pek çoğu 45 derece sıcaklık altındaki toplama kamplarına gönderildi. Sonraki dönemlerde ortaya çıkan bazı olaylar ve birtakım provokasyonlar vesilesiyle de çok sayıda FIS mensubu tutuklandı. Cunta Mart ayında da, FIS’ı tamamen kapattığını açıkladı.
General Halid Nezzar’ın başkanlığındaki askeri cunta Yüksek Devlet Konseyi adıyla bir konsey oluşturdu. Bu konseyin başkanlığına da 29 yıldan beri Fas’ta sürgün hayatı yaşamakta olan Muhammed Budiyaf’ı getirdi.
Cunta yönetimi önce FIS ileri gelenlerinden 13 kişi hakkında idam istedi. Ancak birkaç ertelemeden sonra Temmuz ayı ortalarında gerçekleştirilen duruşmada askeri mahkeme FIS genel başkanı Abbasi Medeni ile yardımcısı Ali Belhac’ı 12’şer yıl, diğer FIS liderlerini de 4 ile 6 yıl arasında değişen hapis cezalarına çarptırdı.
Fransa’nın Cezayir’e müdahalesi ile ilgili aktardığımız anekdotun dışında asıl can alıcı bilgilere geliyoruz. Belki “medeniyetin beşiği” Fransa’ya artık farklı bir gözle bakarsınız
Önce Eski Fransa Başkanı Chirac’ın 2008’deki bir konuşmasıyla başlayalım. Şöyle demiş: “Afrika olmasaydı, Fransa 3.dünya ülkesi olurdu” . Bu konuşmanın nedeni Fransa’nın Afrika’daki eski sömürgelerine bağımsızlıklarını(!) verirken imzalattığı 11 maddelik koloni yasaları Fransa, eski sömürgesi olan 14 Afrika ülkesinden koloni vergisi adıyla hala (evet hala) yüklü miktarda vergi alıyor.
Bu 14 Afrika ülkesinden Fransa’nın kasasına yılda yaklaşık 500 milyar dolar para giriyor. Sadece bununla sınırlı değil, çok daha fazlası var. 14 ülke, yurtdışındaki paralarının %85’ini Fransa Merkez Bankası’na yatırmak zorunda. Yıl içinde ihtiyaç duyarsa %15’ini ancak alabilirler. Daha fazlasına ihtiyaç varsa, %65’e kadar olanını Fransız Merkez Bankası’nın faiziyle ancak alabiliyor (kendi parası için faiz ödüyor)
Koloni yasaları gereği ülkede çıkan madenleri ilk olarak Fransa’ya sormak zorundalar. Fransa istemezse başka ülkeler alabilirler. Ülkedeki tüm ticari ve askeri alımlarda, ihalelerde Fransız firmaları öncelikli olmak zorunda (yasa gereği zorunlu) . Bunları kabul etmeyen devlet başkanları ya öldürüldü ya da darbeyle uzaklaştırıldı. Afrika’daki darbelerin %61’i bu 14 ülkede oldu.
Chirac ne demişti tekrar hatırlayalım:”Afrika olmasaydı, Fransa 3.dünya ülkesi olurdu” …
Fransa’nın önceden sömürgesi olan Benin, Burkina Faso, Gine, Fildişi Sahili, Mali, Nijer, Senegal, Togo, Kamerun, Orta Afrika Cumhuriyeti, Çad, Kongo, Ekvator Ginesi ve Gabon, Fransa’ya hala sömürge vergisi ödeyen ülkeler. (1)
Evet aktardığımız bilgilerde görüldüğü gibi Fransa anlatıldığı gibi “medeniyetin beşiği” değil sömürgeciliğin, hırsızlığın ve haksızlığın başıdır.Şimdi ki parlak medeniyetleri başkalarının gözyaşları üzerinde kurulmuş medeniyettir.
Son zamanlarda Muhteşem Rezalet diyebileceğimiz ve Kösem Sultan adını taşıyan dizi sebebiyle, konuyla alakalı gelen sorulara hakikatleri ifade eden bir cevap verelim dedik.
Evvela, bu dizideki anlatılanlar tamamen, yalan ve iftiralara dayalı şeylerdir. Hedef Osmanlı devletini ve dolayısıyla İslamiyet’i karalamaktır.
İkinci olarak, konuyla alakalı özet bilgi şu şekildedir: Kadınlar Saltanatı, çok zayıf da olsa Kanuni devrinde Hürrem Sultân ile başlamış ve IV. Mehmed’in Köprülü’leri iş başına getirmesine kadar devam etmiştir. Bunun da sebebi, tahta geçen padişahların, eski Osmanlı Padişahları gibi ehliyetli ve dirâyetli olmamasıdır.
Bilindiği gibi, Meh-peyker Sultân veya tüysüzlüğü yahut diğer hasekilerin önüne geçmesi sebebiyle Kösem Sultân diye adlandırılan I. Ahmed’in kadın efendisi, IV. Murâd ve I. İbrahim’in de annesidir. Asıl adı Anastasia ve babası da bir Rum papazı olan bu kadın, Osmanlı sarayına câriye olarak girmiş ve Müslüman olduktan sonra Padişah’ın kadın efendiliğine kadar yükselmiştir. Bundan sonraki gelişmeleri şöylece özetlemek mümkündür:
1) IV. Murad’ın birinci saltanat devresi yani IV. Murad’ın ismen Padişah olduğu, ancak devleti annesi Kösem Sultân ile Sadrazamlarının ve Şeyhülislâm ve benzeri devlet adamlarının yönettiği devredir (1032/1623-1041/1632). Bu devre, 8 küsur sene devam etti. Oğlu Padişah olunca Topkapı Sarayı’na getirilmiş ve bir daha Eski Saray’a dönmemiştir. Vâlide Sultân ve hatta Nâibe-i Saltanat yani saltanatın vekili sıfatlarıyla devleti 8 yıl idare etti denilebilir. IV. Murad’ın gerçekten padişahlık yaptığı ikinci devrede de, Padişah İstanbul’da olmadığı zaman Nâibe-i Saltanat olarak işleri yürüttüğü gibi, Padişah tahtta olduğu vakitlerde de işlere karışmaya devam etti.
2) Diğer oğlu I. İbrahim sultân olunca, Vâlide Sultân sıfatıyla devleti idare etmeye devam etti. Fakat Sultân İbrahim’e başta en çok sevdiği Hasekisi Telli Haseki Hümaşah ve musâhibesi Şekerpâre olmak üzere, Saray’daki hanımlar daha etkili olmaya başlayınca, annesini dinlemedi, hatta Saray’dan uzaklaştırıldı ve Rodos’a sürülmek istendi. Maalesef bu hadiseler sebebiyle oğlu olan I. İbrahim’e karşı tavır aldı ve bazı tarihçilerin yorumlarına göre, onun tahttan indirilmesinde ve hatta 10 gün sonra idam edilmesinde birinci derecede rol oynadı. Ancak I. İbrahim’in hal’i ile alakalı âlimlerle yaptığı konuşma bu iddiaları reddeder mahiyettedir.
3) Kösem Sultân’ın devlet işlerini Padişah gibi yürüttüğü asıl dönem, torunu IV. Mehmed devridir. 7 yaşında Padişah olan IV. Mehmed, sadece şeklen padişah idi. Asıl işleri yürüten ise Vâlide Sultân sıfatıyla Kösem Sultândı. IV. Mehmed’in asıl vâlidesi olan Turhan Sultân başta olmak üzere, herkes bu durumdan şikâyetçiydi. Sadrazamları bile tayin edip istifalarını kabul edecek kadar devlet işleriyle iç içeydi. Naima’nın ifadesiyle, “elli yıl devlet ve saltanat sürüp bütün işlerde tasarruf sâhibesi idi”. Arkasındaki ağalarla birlikte devam ettirdiği idareye karşı halk ayaklandı. Buna karşı, dışarıdaki ağalarla ittifak ederek, IV. Mehmed’i aradan kaldırıp yerine kardeşi II. Süleyman’ı tahta geçirme planlarına başladı. Ancak plan duyuldu ve Kösem Sultân 3 Eylül 1651 gecesi Padişah ve Turhan Vâlide Sultân’ın adamları tarafından boğularak öldürüldü. Artık Vâlide-i Şehîde veya Vâlide-i Maktûle diye anılacaktı. 11 yıldan fazla Nâibe sıfatıyla bir cihan devletini idare etti.
4) Bütün bu anlatılanlardan, Kösem Sultân’ın eski dinine geri döndüğü veya iyi bir Müslüman olmadığı gibi yanlış manalar çıkarılmamalıdır. Bütün bu anlatılanlar, kadınların da saltanata karşı ne kadar alakalı olduklarının delilleridirler ve aynı zamanda Osmanlı Devleti’nde kadın dört duvar arasındaydı şeklindeki itirazlara karşı da müşahhas bir cevaptır. Bunun yanında Kösem Sultân, iyi bir Müslüman idi. Her sene hapishaneleri dolaşır ve borçtan tutuklu olanları kurtarırdı. Fakirlere her zaman yardım ederdi. Hayır eserleri arasında medreseleri, mektepleri, Dâr’ül-Hadisleri ve sebilleri bulunmaktadır. Saltanatı müddetince biriktirdiği servet ise, tamamen hazineye devredilmiştir.
Bilimsellik Felsefesi’nin Metafiziği & Bilim niye tarafsız değil?
Bedî’üzzaman Said Nursî Hazretleri’nin (R.Â.) “Medresetüz Zehra” Projesinin Ders Müfredatıkapsamında; “Bilimsel Bilim’in Eksik – Yanlış – Zararları ve İslâmî (B)İlim’e niçin Geçmeliyiz? /Metabilgi – Metabilim (Sihrin Yapısı)” isimli kitap çalışmamızın ön hazırlığı niteliğindeki Yazı Dizimize kaldığımız yerden devam ediyoruz.
“Bilimsellik Felsefesi”nin ürünü olan “Bilimsel Bilim” ateist ve materyalist, natüralist ve determinist olup; Bilimsel İfadeleri’nin derinine sakladığı (yani bilincimizin farkedemediği için filtreleyemediği; bilinçaltı, subliminâl, gizli altmesaj ve fısıltılarıyla;) bu fikir ve inançlarını delillendirip, ispatlamaya çalışır!
Üstelik sanki bu inanç ve felsefesinin doğru olduğunu ispatlamış gibi; sanki bu itikadı doğruymuş gibi İfade Kalıpları kullanır! Yani “Allah yok(muş); varsa bile bu fiil ve sonucunu O yapmıyor(muş); bu iş ve icraatın olabilmesi için O’na ihtiyaç ve zaruret yok(muş)” şeklinde altmesaj taşıyan Bilimsel İfadelerinde, Rabbimiz’in olmadığı kâinat tasvirleri çizer. Bu virüslü Bilimsel İfadelerin şuuraltımıza tekrar ve telkiniyle, biz de öyleymiş gibi inanmaya başlarız!
Üstelik bütün bunlar yetmezmiş gibi; bu telkin ve ilüzyon, aldatma ve mugalataları yaparken; bir de inançlardan bağımsız ve tarafsız, İslâmiyet’e olgusal ve nötr, kâinat gözlemlerinde objektif ve nesnel olduğu yalanını söyler! Dahası Bilimsellik Kriter ve Yöntemleri’nin herhangi bir inancı enjekte ve dikte etmediğini iddia eder!
Halbuki zihin ve hayâlimizde çizdiği kâinat kurgu ve tasvirlerinde; eşyanın varlık ve devamında, işleyiş ve hareketinde Rabbimiz’e ihtiyaç ve zaruret duymayan bir “varlık” tanım ve ta’rifi yapar! Bilim’in bu varlık ve bilgi anlayışına göre; “evrende Rabbimiz’in varlık ve rolünü gösteren objektif ve subjektif hiçbir delil ve kanıt olmadığı gibi; bunun ispatına da epistomolojik ve ontolojik olarak imkân ve ihtimâl yoktur! Yani Bilim’e göre, ‘iman’; bir inanç ve önkabül işi olup, bilgi ve araştırmanın konusu değildir! Bu konu, bilimsel bir varsayım ve tez konusu olarak bile kabul edilemez!”
Elhasıl mevcut Bilim Felsefesi’nin şekillendirdiği Bilim ve Bilimsel Yöntem tarafsız ve nötr, nesnel ve objektif olmadığı gibi; zaten mantıken olması da mümkün değildir. Yani inanç ve taraftan bağımsız ve ayrı gözlem biçimi, nötr ve olgusal ifade şekli; mantık ve dil açısından mümkün değildir.
Çünkü, daha önceki yazılarımızda dediğimiz gibi; birşeyi “ya yaratıcı ve Rabbi var(mış)”gibi inceler ve anlamdırır, ifade ederiz veya “yok(muş)” gibi. Bunun tarafsız bakabileceğimiz ve inançtan bağımsız, nötr ve olgusal cümleler kurabileceğimiz ortası veya uzaktan eşit mes’âfede bakabileceğimiz objektif bir gözlem noktası yoktur ve olamaz.
Mevcut Bilim “Rabbimiz var(mış)” inanç ve tarafını kabul etmediği veya hiç değilse önvarsaymadığı için; gideceği diğer mecburî yön olan “yok(muş)” tarafını tutarak, bu inancın savunuculuğunu yapar! Yani yaptığı her gözlem – ölçüm ve bulduğu herşeyi, bu inancıyla çelişmeyecek ve tutarlı olacak şekilde sunar ve Bilimsel Yayınlarındaki ifade ve tasvirlerini, bu ateist – materyalist inanca göre yapılandırıp, kurgular! Yani mevcut Bilim; (Bilimsellik Kriter ve Yöntemleri açısından;) yani tanım ve ta’rifi ve kullandığı yöntem olarak; bu şekliyle, inkâr ve şirke delil ve ispat; meşruiyet ve onay üretmenin diğer adı olmaktadır!
Yaptığı her gözlem ve keşfettiği herşeyi ve bunların ifade ve tasvirlerini “Allah yok(muş), varsa bile bu işleyişle ilgisi yok(muş). O olmadan da bu işler pekalâ yürüyebilir ve yürüyor(muş)”un delil – ispatıymış gibi kurgulayarak; mevcut Bilim, bu tavrıyla sadece “yok(muş)” tarafını tutmakla kalmıyor; ayrıca pratikte bunun delil – ispatına çalışıyor! Yani esasen “Bilim’in Bilimselliği” veya “Bilimsel İfade ve Yöntem” denilen şey; ateizm ve materyalizm, natüralizm ve determinizmin savunuculuğunu yapma ve bu batıl inancın teorisini inşa etmenin gizli bir yöntem ve sinsi bir kılıfı olmaktadır!
Evet, “Allah var – yok” dışında başka bir ihtimâl veya bu 2 ihtimâle eşit uzaklıkta orta veya dış nokta yok ki oradan gözlem ve ölçüm yapıp; böylece objektif ve olgusal, inanç ve taraftan bağımsız ve ayrı; yani nötr ifadeler kurabilelim.
Peki Bilim bizi tarafsız ve objektif olduğuna nasıl inandırdı ve inandırıyor? Şöyle: Başlangıçta “Allahu Tealâ varmış – yokmuş karışmam, konum değil; çünkü varsa bile gözlenemez ve ölçülemez”diyor. Yani hem“varmış – yokmuş benim araştırma sahamın dışında” diyor; sonra da evrendeki gözlem – ölçüm ve bunların ifade biçimini “yok(muş)”inancına göre şekillendiriyor! Yani “yok(muş)”un tarafını tutuyor!
“Kâinattaki varlık ve fiil – faâliyet / hareket ve neticelerinin AllahuTeâlâ ile ilgi ve ilişkisi yok(muş)” iddiasına bizi ikna etmek için; gözlediği olayları önce “deterministik zincir / sebep – sonuç” kalıbına dökerek; sonra buradan “otomatik mekanizma, kuvvet, madde – enerji hareket ve dönüşümü”yle şematize ederek; bu karışıma “tesadüf, tabiat, zorunluluk, içgüdü, evrim, kanun” gibi süreçsel isim ve tasvirler ekleyerek; yani bu formüle göre kurgulanmış Bilimsel İfade Yöntemi’yle, altmesaj olarak şuuraltımıza: “Bütün bu gösterdiğim fiil, faâliyet ve sonuçları olan eserlerin neden ve faili olarak; herhangi bir doğaüstü varlığa atıf ve bağlama zorunluluğu yok” komut ve mesajını gönderir! Bu mesajda aslında “herşey O olmadan da olması mümkün ki, oluyor; oluyor ki mümkün”şeklinde bir mantık hatası ve safsatası vardır ama mesaj bilinçaltı kanallarla gönderildiğinden dolayı; bilincimiz bu safsatayı farketmez ki, kendini koruyup, itiraz edip, cevap üretsin!
Yani “evrende yaptığım objektif ve tarafsız gözlem – ölçümlerin sonuçlarına göre ve ayrıca düşünerek mantıken ulaştığım bir netice olarak: O’na ihtiyaç ve zaruret duymadan da bu kâinattaki eser ve işleyişleri açıklayıp, nedenselleyebiliyorum” iddiasında ve bunun ispatı peşindedir mevcut Bilim!
Bilim(sellik)in yanlış olan bu paradigmasına göre: “İman, ahiret’ gibi mes’eleler; gözlem, bilgi ve araştırmanın konusu olmadığı için; kâinata sabitlenip, temellendirilemez! Bu sebepten kâinata göz ve kulaklar kapatılıp, bunlara sadece inanılır! Yani inanmak ve inancını muhafaza edebilmek için kâinata göz ve kulakların kapatılması şarttır!”
Bilim(sellik) Anlayışı burada kalmayıp, bir sonraki aşamada İslâmiyet’i, ineklere tapan hinduizm gibi diğer batıl din ve absürd inançlarla eşitleyerek, yani dinimizi onlardan herhangi biriymiş gibi gösterip; buradan hepsine toptancı bakış açısıyla tepeden bakarak:“A tabii ben tüm din – inançlara saygılıyım; evren varlık ve işleyişinde O’na ihtiyaç duymasa da ve evrende varlığına hiçbir delil – ispat olmasa da ve zaten mantıken böyle bir inanca ihtiyaç ve zaruret olmasa da; siz kendinizi rahatlatmak ve ölüm korkusu gibi psikolojik veya devlet ve ahlâk gibi kurum / yasaların bağlayıcılığı için, yani tarihsel ve toplumsal sebeplerle inanmaya devam edebilirsiniz! Bilim’in sebebini çözdüklerini sebeplere, mekanizmasını henüz çözemediklerini de inandığınız tanrıya vermeye devam edebilirsiniz! Bilim’in onca gözlem / deliline rağmen, kâinata gözlerinizi kapayarak inancınıza sıkı sıkı tutunmaya devam edebilirsiniz: Dediğim gibi bu ‘inanç’ işi; ‘gözlem, bilgi ve araştırma’nın konusu değil; bunlar sadece felsefe ve metafiziğin spekülâsyon alanı olabilir!” der.
Elhasıl mevcut Bilim Anlayışı; Truva Atı gibi kullandığı Bilimsel İfadelerinde; kâinatın varlık ve devam, hareket ve işleyişini nedenselleyip, açıklamak; tasvir edip, nasıllamak için; “madde, sebep, mekanizma, kanun, adaptasyon, seleksiyon, mutasyon, evrim, içgüdü, kuvvet, çekim, patlama, basınç, ısı, uzun zaman” gibi; yani ‘dışarı’dan bir fail ve özneye ihtiyaç duymadan harekete geçen türlü etkilerin, “tesadüfen veya zorunlu olarak” biraraya gelebileceğini ve geldiğini iddia ederek; (yani Rabbimiz olmasın da, bundan başka evrende ne varsa herşeye atıf yaparak!); böylece, Rabbimiz’in olmadığı, olsa bile işleyişe karışmadığı; yani eşyanın varlık ve devam ve işleyişinde O’na ihtiyaç ve zorunluluk duymadığı; ateist ve materyalist bir dünya görüşünü şuuraltımıza ilka eder! Böyle yaparak; bizi bu sahte kâinat kurgusunun gerçekliğine inandırmaya çalışır!
Halbuki varlığı icraat ve eser, fiil ve sonuçlarında bir alet – edevat olarak kullanan; yani “sebeplerin, sebep ve birşeylere alet ve aracı olmasının sebebi” olan Rabbimiz olmazsa; yani eşyadaki işleyişin fail ve öznesi olan Rabbimiz olmazsa; sebepler, yerinden kalkıp sebep ve alet bile olamaz! Sebep olmayı bırak; kendilerini bile ayakta tutamaz, kendilerine bile bir faydaları olmaz!
Çünkü eser fiilsiz; fiil de failsiz; (diğer deyişle) eser, müessirsiz; faâliyet, öznesiz ol(a)maz. Çünkü kitabı yazan kim ise; içindeki harf ve cümleleri de yazan odur! Yani harfi yazan, cümleyi yazandan ve cümleyi yazan da kitabı yazandan başkası değildir! Ormanın sahibi kim ise, içindeki ağaçların da sahibi ve yaradanı odur! Dünyayı döndürüp, gezdiren kim ise; üzerindeki bina ve içindeki atomları da gezdirip, döndüren odur!…
Anne karnında, sindirim sistemini henüz inşa etmediği bebeği, direkt midesine bağlı bir kordonla besleyen kim ise; doğduktan sonra da ona lâzım ve gerekli gıdayı “süt” olarak annesinin göğsünden; daha sonra da topraktan gönderen aynı Zât’tır!…
Bilim’in insan nazarını kesret ve parçada boğucu (mana-yı ismî) bakışından bir adım geriye çekilerek, kâinata vahdet ve tevhid (mana-yı harfî) nazarıyla baktığımızda; gördüğümüz tüm insan, hayvan, bitki yavrularından sonra, anlarız ki: Uzay boşluğunda sür’âtle dönen dünyamıza hergün, her ân tonlarca “sütten, baldan, elmadan, sudan” ırmaklar, nehirler akıyor!…
“Fizik Kanunu” değil; Rabbimiz’in İlâhî Kanunuyla mikrodan makroya geçerli ve yaygın “Hıfz ve Koruma Fiili / Koruma Kanun ve Emri” sebebiyle; herşeyi koruyan bir “hücre zarı, vücut derisi, ağaç ve meyve kabuğu, gözkapağı, kafatası, ozon kalkanı, atmosfer filtresi, magnetosfer zırhı” ve “akyuvar, antikor, bakteri, mikrop” gibi görevli orduları var!
“Kimya Kanunu” değil; Rabbimiz’in İlâhî Kanunuyla mikrodan makroya geçerli ve yaygın “Kuddûs ve Temizleme Fiili / Temizleme Kanun ve Emri” sebebiyle; “deniz, yeryüzü, hava, ormanlar, vücudumuz, kan, bağırsaklar, gözlerimiz vs.” herşey (beşer eli karışmadığı müddetçe) devamlı temizleniyor, tertemiz! Bu “emri” dinleyip, bu “kanuna” uyan, bu “fiil” sebebiyle hareket eden “gözkapağı, yağmur, rüzgâr, tuzlu deniz, dalgalar, alyuvar, akyuvar, bakteri, mikrop” ve “küçük çöpleri toplayan karınca, küçük kirleri temizleyen sinek – sivrisinek, hayvan cenazelerini taşıyan akbaba; uzaydaki enkazları süpürüp, toplayan karadelikler” var…
Evet mes’elâ “yemek” eserinin müessiri olan bir aşçı ve “yemek yapma” faâliyetinin faili bir usta olmadan; örneğin “raftaki tencere, ocağın kütleçekimine kapılıp ocağa inemez; bıçak kendi kendine veya bir takım enerjilerle havalanıp, ince ince soğan kesemez; doğranan soğanlar oradan rüzgârla havalanıp, tencereye giremez; çekim kuvvetiyle yağ şisesi havalanıp, olması gereken açıyla, olması gereken miktarda tencereye yağ dökemez; ocaktaki hidrojen ‘helyuma döneyim de şu yemeği pişireyim’ diyemez!…
Elhasıl Bilim; failsiz ve öznesiz olarak kurguladığı veya “tesadüf, uzun zaman, madde – enerji, basınç, süreç, otomatik mekanizma, kuvvet, tabiat, kanun, sebep – sonuç ilişkisi” gibi, Rabbimiz’in yerine ikame ettiği sahte fail ve öznelerle dolu Bilimsel İfadeleriyle; bize bir masal anlatıyor, bir hurafeye inandırmaya çalışıyor!…
Bedi’üzzaman Hazretleri’nin Risale-i Nur’la yaptığı en büyük devrimlerden biri, bence; Rabbimiz’in sadece metafizik ve felsefenin konusu olmadığını gösterip; fizik, kimya, biyoloji, astronomi, coğrafya, tarih gibi b/ilimlerin de konusu olduğunu göstermesidir!
Eşyanın varlık ve işleyiş ve kendi arasındaki etkileşiminde; O’nun varlık ve fiil / icraat ve tecelli ve etkileri olmadan; salt madde–enerji determinizm / illiyet ilişki – etkileşimleriyle hiçbirşeyin varlık ve devam ve işlemesinin açıklanamayacağı, nedensellenemeyeceği ve tasvir edilip, nasıllanamayacağı gerçeğini göstermesidir!
Böylece “ışık olmadan eşyayı göremem” veya “kulak olmadan sesleri işitemem” veya “yeryüzündeki gündüzün kaynağı ve ısı – ışığın nedeni Güneş’tir” demek gibi; “Allahu Teâlâ olmadan ve ilim – irade – kudretiyle, eşyaya (eşyanın kendi camid / cansızlık ve acziyle yapması mümkün olmayan) şu işleri yaptırmadan; bu eşya, şu atom, kendi başına bunu yapamaz”ın farkına vardırmasıdır!
Yani asıl neden, esas sebep, tek fail, biricik müessir ve yekta kuvvet / etki sahibinin sadece O olduğunu “maddî gözlere” de göstermesidir. Yani bu gerçeği görmek ve farketmek için yüksek sezgi, zekâ veya bakışa veya kâlp gözü, vicdan, basiret – firaset gibi ek duyulara veya mikroskop – teleskop gibi yardımcı araçlara ihtiyaç ve zorunluluk olmadan; sadece çıplak baş gözümüzle bile bunu göstermeyi başarmasıdır!
İnkâr ve şirkin modellemesini yapıp, teorisini kurmaya çalışan Bilim ise; baştan doğru varsaydığı, delilsiz ve ispatsız “(Madde-Enerji) + Uzun Zaman + Tesadüf-Zorunluluk = Herşey Mümkün” amentüsüne göre; herşey, örneğin “şu resmin, şu boya – fırça – tuvaller; yani şu mevcut madde – enerjiyle; kendi kendine, otomatik – mekanik mekanizma ve kanunlarla; şu şu sebep, tabiat, tesadüf, enerji ve zorunluluklarla olması mümkün ve kâinatta olan da bu!” diyerek; kâinatta olanların herhangi bir fail ve usta ve ressama atıf yapmadan nasıl ve nedensellenebileceğini; varlık ve işleyişinin açıklanıp, izah edileceğine inanmaktadır! (Bir resmin, ressamsız nasıl ve hangi nedenlerle meydana geldiği boya, fırça, tuval ve bir takım enerjilerle hareket eden fırçalar ile ne kadar tasvir ve nedensellenebilirse o kadar!)
Diğer deyişle: Da Vinci gibi bir ressam ve usta olmadan Mona Lisa’nın olmasının mümkün olduğuna ve bu mümkünün de gerçekleştiğine ve gerçekleşmeye devam ettiğine inanmaktadır Bilimsel Bilim! Ressama hiçbir ihtiyaç ve mantıkî zaruret duymadan; failsiz ve öznesiz, resmin nasıl olduğunu tasvir ve niçin olduğunu nedenselleme hastalık (ve takıntısıyla) malûldür!
Önündeki masaya bakarak; “Bilimsel Yöntemimde ben bunu, marangoz ve ustasını denklem ve teorilerime dahil etmeden nasıl nedenseller ve tasvir edip, açıklayabilirim?”in derdindedir!
Daha önce başka vesileyle dediğimiz gibi: Yanlış sorunun, doğru cevabı olmaz. O hâlde doğru cevaplardan önce, doğru soruları öğrenmeliyiz. Çünkü doğru cevabı, doğru soruyla bulabiliriz. Çünkü sormadığımız soruların cevabını göremeyiz; görsekte farketmeyiz. Yani hayatta algılayıp, farkettiklerimiz; soru ve ihtiyaçlarımızdan bağımsız değildir. Neyi ararsak, onu buluruz.
Bilimsel Bilim’in yanlış sorulara verdiği yanlış cevapların efsunundan bakış ve anlayışımızı çevirip, başımızı kaldırdığımızda sorulması gereken doğru soru şudur: “Allah’tan başka hangi sebep, aynı topraktan türlü renk–koku–şekilde ni’metler; tavuktan yumurta, arıdan bal, inekten süt gönderebilir!? Allah’tan başka hangi neden atmosferi başımızın üzerinde bir filtre ve kalkan yapıp; vücudumuzu deriyle, hücremizi ayrı bir zarla, ağacı başka bir deri, meyveyi başka bir zarla korur!? Rabbimiz’den başka hangi sebep yeryüzündeki tonlarca suyu göğe kaldırıp, arıtıp, rüzgâra taşıtıp, tekrar muhtaçlara indirir!?… Hangi sebep doğmamış bebeğe karnından bir kordonla; doğunca da dişsiz o bebeğe safi ve en gerekli bir sütü memeden gönderebilir!?” Uzay boşluğunda direksiz sür’âtle dönen Dünya Gezegeni’ne hergün tonlarca meme kanalıyla sütten ırmaklar, arı kanalıyla baldan nehirler, ağaç kanalıyla elmadan denizler yaratılıyor, akıtılıyor, gönderiliyor! Bunları görmüyor, farketmiyor; görsekte nedenini ve failini sormuyoruz!
Sormuyoruz, çünkü Bilim “kâinatın varlıkta durması ve çalışmaya devam etmesi, Allahu Tealâ’nın fiil ve eseri olmayıp; bütün bu işleyişler, (güya) maddenin ve evrenin kendi iç dinamikleriyle olan süreçlerdir. Yani evrende bu işler failsiz olabilir ve zaten oluyor; mümkün ki oluyor ve oluyor ki mümkün” kerameti kendinden menkul (delil’in, ispatla kısır döngüye girdiği) hurafeye bizi inandırmış! “Kim” sorusunun saçma ve abes bir soru ve bu arayışın boş bir çaba olduğuna bizi ikna etmiş!
Bununla birlikte kendisinin (yani Bilimsel Bilim ve Yöntem’in) evrensel ve olgusal ve tarafsız olduğuna bizi inandırdığı için; dünyada başka bir Bilim Anlayışı, Felsefe ve Yöntemi olabileceğine ihtimâl bile ver(e)miyoruz!
Ülke, din ve milliyetten bağımsız olarak, Bilim’in Bilimsel(lik) Formatından geçmiş hemen hemen herkes, kâinat ve hâdiseleri aynı Bilimsel Gözle okumakta; daha derin ve geniş ve zengin (ve en önemlisi doğru) başka bir okuyuş olabileceğine ihtimâl bile ver(e)memekteyiz!
Elhasıl “Müslüman(ca) Düşünce” ile “Bilimsel Düşünce” arasında gidip geliyoruz! Bu iki düşünce arasındaki derin ve geniş uçurumu görmediğimizden; değişik te’villerle zıtlıklarını uzlaştırıp, aralarını telif edecek köprü ve dolgu malzemeleri toplamakla meşgulüz! Kafamız karışık, zihnimiz bölmeli, davranışlarımız tutarsız! Gerçeklikle bağını yitirmiş bir şizofren gibi; akademide “seküler, lâik”, camide “müslüman” rolü oynuyoruz!…
Bununla birlikte mevcut Bilim’i esas tutup; İslâmî Bilim’i bunun bir sonucu veya bir uzantı ve sonraki aşama ve evrimi olarak anlaşılmasına sebep olacak şekilde davranmak; yani mevcut Bilim’i, İslâmî Bilim’le revize etmek doğru değil. Doğru olmamasının en önemli sebeplerinden biri: İslâmî Bilim’in, şu ânki Bilim’den 180 derecelik bir eğilme ve kırılma ve kopuşu ifade etmesidir. Yani Bilim’in “ateist ve materyalist felsefe, determinist ve natüralist önvarsayım / öninanç” ve buradan kaynaklanan Bilimsel Yöntemiyle birlikte; kavram – anlam haritaları ve isimlendirme – sınıflandırmalarının belki % 95’inin değişmesi gerekiyor, gerekecek.
Fakat buna başlamadan önce, geçen haftaki yazılarımızdan şu tespiti akılda tutmakta yarar var: “Bilim” (science) ile “bilgi” (ilim, data – information – knowledge) ayrımını yapmamız gerekiyor. Evren ve içindeki bilginin Bilimsel Yöntem ve Kriterlere göre gözlem – ölçüm ve yorumlanması sonucu elde edilmiş filtreli bilgi’ye; yani bilgi’nin “bilimsellik” prizma ve yorumundan geçerek, kırılmış hâline “bilim” diyoruz biz. Bu tanımıyla “bilim” ve “bilgi” farklı olup (mes’elâ “suyun belli şartlarda hep aynı derecede kaynamaya başlaması” bir bilgi’dir, ölçüm bilgisi’dir); fakat “bilim” değildir. Bu açıdan “bilim” denilen şey, evrendeki “bilgi”nin dar ve eksik ve saptırılmış bir türü olabilir ancak.
Elhasıl Bilim’in ateist ve materyalist, determinist ve natüralist yanlış tarafı seçmesinden de anlaşılacağı gibi; onun aradığı “Allah” değil! Bilâkis “bilim(sellik)”in amaç, yöntem ve tanımı nedeniyle, özellikle olayları Rabbimiz’e bağlamaktan (tabir-i caizse; O’na en küçük bir rol vermekten bile) kaçınır! Bilim’in yola çıkarken, başlangıçtaki amaç ve niyeti bu olduğu için; mantıken ve zorunlu olarak “Allahû Teâlâ’nın olmadığı, olsa bile O’ndan bağımsız (yani kâinatın varlık ve devam ve işleyişinde O’na ihtiyaç ve zaruret duymayan) bir kâinat nasıl mümkün olabilir?” sorusunun cevabı peşinde! Bunun tasvir ve açıklama, nedenselleme ve ispatına çalışıyor!
Bu yetmezmiş gibi, bir de; sanki evrenin Rabbimiz’e ihtiyacı olmadığı delillendirilip, ispatlanmışta artık evrenin bunu nasıl başardığı araştırılıyormuş gibi Bilimsel Yayınlarda(“yaratma” yerine “oluşma”; sevk-i ilâhî ve ilham yerine sevk-i tabiî veya içgüdü; Allah’ın izni ve iradesiyle yerine tesafüden / şans eseri oldu gibi) failsiz ve öznesiz ifadeler kullanılmasıBilimsel Yayın Şartı olarak dikte edilir!
Bilimsel Yöntem bu hâliyle; aslında ateizm ve materyalizm, natüralizm ve determinizmin teori ve pratiğini yapıyor! Bu sebepten mevcut Bilim ve Bilimsel Yönteminin yolu ve amacı Rabbimiz’e giden yol üzerinde değil! Üstelik O’na giden yolları bile bozup, köreltiyor!
Bu açıdan mevcut Bilim’e hâkim olan Bilimsel Yöntem ve Felsefesi’nin, kâinatın işleyişi hakkında önümüze getirdiği her “neden ve sebep”, “tasvir ve açıklama”; zihnimizde eşya ile Rabbimiz arasındaki münasebet iplerini biraz daha kesmekte, kâinatın O’na nisbet ve çağrışımını biraz daha kapatıp, kopartmakta veya karartmakta!
Sonuç olarak: Okullardaki fizik, kimya, biyoloji, coğrafya vs. tüm ders kitapları ve müfredat Bilimsel Bilgi Virüsleri’nden dezenfekte edilip, temizlenmedikçe ve İslâmî Bilim’in kavram ve anlam haritalarına göre yeniden ve kendi medeniyetimize göre yazılmadıkça; haftada 100 saat din dersi de olsa, Kitabımız Kur’ân-ı Kerim’i hergün ezberden tekrar da etsek; (bozuk arabaya en kaliteli benzini koysak fayda etmemesi veya hasta insana bazen gıda fayda etmemesi, hatta zarar vermesi gibi;) bizden beklenen zihin ve davranış değişikliğini meydana getirmez veya yeterli olmaz.
Bilemiyorum; Misyoner Okulları mı daha tehlikeli ve zararlı, yoksa mevcut Seküler Lâik Modern Okullar mı!? Fakat şundan eminim ki: Gizli İkna Metodu ve bilinçaltı (subliminâl) mesajlarla ateist – materyalist inançları ve Yanlış Bilgi Virüslerini zihnimize zerkeden Bilimsel Kitaplar; alenî küfür ve şirki ispata çalışan ve reklâmını yapan kitaplardan çok daha zararlı ve tehlikeli!
Evet Bilimsellik Kriterleri’ne göre ve buna göre şekillenmiş Seküler Lâik Kültür, Modern / Çağdaş Anlayış ve Algıya göre yazılmış kitaplar, dergiler, medya; yalın ateizm – materyalizmi savunan, direkt küfür – şirk reklâmı yapan yayınlardan çok daha zararlı ve tehlikeli!
Çünkü, Bilim(sellik) Felsefesi’nin tehlike ve zararları hakkında önceki yazılarımızda dediğimiz gibi: Herhangi bir olayı, sebep–sonuç şablon / paradigmasına oturtarak tasvir etmek; bu Bilimsel İfadeyi okuyan kişi için, altmesaj olarak: “Bu işin Allahu Tealâ’yla bir bağlantı ve ilgisi yok; bu faaliyet ve sonuca Allahu Tealâ sebep değil! Kâinattaki bu faaliyet ve sonuçları; çeşitli sebep, madde–enerji, kanunlarla ister istemez tabiî bir zorunluluk olarak oluyor! Yani Allahu Tealâ olmasa da bu işler olur ve oluyor; çünkü mekanizma bu, süreç böyle işliyor. Örneğin Allahu Tealâ olmasa da taş veya yağmur yerçekimi sebebiyle yere düşecek, bu sebep–sonuç / süreçte Allahu Tealâ gibi doğaüstü ve metafizik bir sebep ve fail aramak mantıken gereksiz; yani böyle bir zorunluluk ve ihtiyaç yok!” talimat / kod / emir, yani Yanlış Bilgi Virüsü / Truva Atını, bilinçaltı kanallarla bilinç ve kâlbe gönderir. Sebep – sonuç kurgu ve şablonuyla paketlenmiş bu subliminâl, saklı mesaj; bilinçaltı kanallarla iletildiğinden, bilincin filtrelerine takılmaz. Sesli olmadığı için kulak ve bilincin duymadığı bu gizli fısıltı ve telkin sonucu; kişide farkında olmadan bir bilinç ve sonra da algı ve davranış değişikliği gözlenmeye başlar.
Bu virüsü tanıyan bir antivirüs programı, yani bağışıklığı olmayan insan, hastalık kaptığını bile farketmez; kendisini sağlıklı ve kâinattaki varlık ve hâdiseleri doğru görüyor ve algılıyor, tarafsız ve objektif anlıyorum zanneder! [Halbuki “din – dinsizlik ortası” veya “dışı” anlamında “tarafsızlık” diye tanımladığı şey; aslında batıla taraftar olmak; yani “Allah yok(muş), varsa bile bu işle ilgi ve bağlantısı yok(muş)” gibi bakmak oluyor!]
Bu virüs defaatla alınıp, bu bilinçaltı kodun taşıdığı mesaj tekrar tekrar çalıştırıldıkça; bu tekrar / telkin / hipnoz ve sihrin sonucu; kişi bilinçaltında buna inanmaya başlar. Farkında olunmadan içeride kök salan bu fikir, bir sonraki aşamada bilinç alanında da yeşerip, dal budak vermeye ve davranışlara aksetmeye başlar!
Bilimsel İfadelerin yüzeysel anlamının altına saklanmış ve ambalajlanmış bu Derin Anlam; dil ve zihin yoluyla kâlbe girip, burada işlemeye başlar. Burada kendisiyle çelişik itikadî bilgileri sönükleştirip, bulanıklaştırır ve etkisizleştirir; sonra da siler, atar! Çünkü aynı zeminde birbiriyle çelişik ve zıt 2 bilgiden biri doğru, diğeri yanlıştır! Çünkü insan mantık ve hissiyatı, birbirini yanlışlayan 2 bilgiyi bünyesinde uzun süre tutamaz; bunları ya uzlaştıracak veya birisini atacaktır.
Yanlış Bilgi Virüsü kâlp ve zihinde, kendisiyle çelişik bilgi ve itikadları silip, deforme ettikten sonra, buradan tüm duyulara ve bedene yayılır. Hasta insana nasıl bedenen hareket zor gelir, devamlı yatmak ister; öyle de bu hastalığa yakalanmış kişiye de bedenen ibadet yapmak (hatta sadece diliyle zikir bile!) çok zor ve yorucu gelir; çabuk usanır! Baktığı ağaç, gördüğü çiçek, işittiği gökgürültüsünde; Bilimsel Bilim’in hep sebep – sonuç çağrışım / devreleri aktive olur; algı ve anlamlandırmalarını bu şema üzerinde yapılandırır, anlam dünyasında eşyayı bu kalıp üzerine yerleştirir.
Elhasıl bu yeni programa göre formatlanmış ve büyülenmiş olarak, sadece Bilim’in göstermek istediklerini görür, algılatmak istediklerini algılar ve bunları anlamlandırma biçimi de bu yeni programa göre olur! Bu program kırılıp, bu hipnotik uyku ve şartlanmadan uyanmadığı sürece gördüğü rü’yanın farkında bile olmaz.
Bu virüsle enfekte olmuş şahıs için; ağaç – elmadan Allahu Tealâ’ya çağrışım / bağlantı; yani elmadan ni’met, ni’metten in’âm’a geçiş refleks ve akıl yürütmeleri kopmuştur. Bu kişi için Mona Lisa tablosuna bakarken otomatik olarak gelen Da Vinci çağrışımı, kâinat düzleminde Allahu Tealâ olarak kopmuştur. Bu kişi çevresinde milyar Mona Lisa tablosuna bakar ama aklına sadece Bilimsel Bilim’e hâkim olan (güya “inanç ve değerden tarafsız, objektif, nesnel ve olgusalız” diye inandırdıkları) ateist ve materyalist, determinist ve natüralist inanç / felsefenin zoom yaptığı ve odaklandığı “fırça – boya – tuvâl ve renkler” gelir, çevresine baktığında sadece bunları farkeder ve algılar! Allahu Teâlâ ancak ikinci bir kasıt ve niyetle akla getirilebilir ve bu sun’î çağrışım da geçici ve te’sirsiz olur.
Bu virüsle zihin, inanç ve algıları formatlanan kişi için “Allahu Tealâ ve iman, metafizik (madde ve fizik ötesi) birşeydir; yani görünen varlık ve hâdiselerden Allahu Tealâ ve imanına delil-ispat aranması beyhude bir çaba olup; bu itikad mantıkî ve ilmî temellere oturtulup, rasyonalize edilemez; bu dünyada gösterilemez ve delil-ispatlandırılamaz; sadece ‘gayba imandır’ olan!” Bu düşüncelerle Allahu Tealâ (tabir-i caizse) “metafizik / madde ve doğadışı / doğada yok!” diyerek; “çok çok uzakta(ymış) gibi!” zihin ve algıda kâinat dışına çıkartılır!
Bu kişi için artık Hıristiyanlık, Yahudilik, Hinduizme “inanmakla”; İslâmiyet’e “iman etmek” arasında kategorik bir fark olmayıp; sonuçta hepsi “inanç” ortak paydasında eşitlenmektedir! Aynı şekilde; bu virüsün bulaştığı herkes; hangi dil, din, inanç ve milliyette oldukları farketmeksizin; varlığı zihinlerinde hep aynı şekilde algılar ve anlamlandırırlar. Hatta günlük hayatlarında kullandıkları kelime ve kavramlar bile aynıdır. Çünkü herkes eşyaya aynı taraftan, aynı kavramlarla baktığından; farklı birşey gören yoktur!
Elhasıl “Allahu Teâlâ’nın olmadığı bir evren nasıl olurdu? O olmadan nasıl ayakta durup, faâliyette bulunur ve çalışırdı?” diye kurgusal bir masal okumak isterseniz; bilimsel bir kitap alın, oradan okuyun!
Bu Bilimsel Masallarda; (taş, toprak, demir vs. alet ve malzemelerin, hiç insan eli değmeden bir takım sihirlerle kendi kendine havalanıp, gelip, kesilip, karıştırılıp ve uygun yerlerde birleşip Sultanahmet Camii’ni inşa ettiğine inanmak gibi;) evrendeki madde ve zerrelerin, sanki sihirli bir âlemdeymişiz gibi; kendi kendilerine ve bir takım tesadüf – zorunluluk, enerjilerle kendilerinden çok daha kompleks ve bilgili ve üstelik “hayat, bilgi” gibi kendilerinde bile olmayan üstün özelliklerde canlılar, uçan seyyareler, yağmur yağdıran bulutlar, içinden çiçek çıkan tohumlar inşa ettiklerini göreceksiniz; şapkadan tavşan çıkması gibi içinden çeşitli cinste ağaçlar çıkan topraklar, çeşitli tat ve renkte şekerlemeler, meyveler göreceksiniz!
Erzağı, yağmurlama, arıtma, temizleme, atık sistemleri düşünülmüş ve düşmemek için boşlukta dönerek uçan uzay gemileri; içinde sihirli bir “rüzgâr”la (siz isterseniz buna “fizik – tabiât kuvvet ve enerjileri” deyin daha Bilimsel gözükür!) kendi kendine havalanan testere – bıçaklarla kesilen ağaçlar, doğranan kütükler ve havalanan çivilerle çakılan uçan tahtalar, imâl edilen masa – sandalyeler vs.; elhasıl animasyon gibi bir sürü sihirli ve esrarengiz hâdise göreceksiniz!
Bu açıdan belki dünyada sınav da olmuyoruz, “imtihan” da yok; çünkü kopyeler de verilmiş, kitaplar da önümüzde açık, doğru şıklar da gösterilmiş! Gene de yanlış yapıyorsak; demek kusur, körlük bizde!
