Etiket arşivi: Mehmet Fırıncı

Güncel Haber

Üstadın talebelerinden sadeleştirme tepkisi

1 Yorum

Risale-i Nur’un sadeleştirilmesi çalışmaları Bediüzzaman Said Nursi’nin talebeleri tarafından tepkiyle karşılandı.

Bediüzzaman’ın hayatta olan 8 talebesinin yaptığı açıklamada eserlerin bu şekilde yayınlanması “tahrifat” olarak nitelendi.

Açıklama, Risale-i Nur Külliyatından “Lem’alar” adlı eserin … Yayınları tarafından “sadeleştirilerek” yayınlanması üzerine kaleme alındı.

Bediüzzaman Said Nursî’nin talebelerinden Mustafa Sungur, Abdullah Yeğin, Ahmet Aytimur, Said Özdemir, Salih Özcan, Hüsnü Bayram, Abdülkadir Badıllı ve Mehmet Fırıncı tarafından imzalanan bildiride, bu durum, eserin “üslûbuna müdahale” olarak nitelendirilirdi.

Bediüzzaman’ın hayatta olan talebeleri tarafından yayınlanan bildiri aynen şöyle:

Risale-i Nur’un sadeleştirilmesi adı altında girişilen tahrifat teşebbüslerinin son olarak “sadeleştirilmiş Lem’alar” şeklinde almış olduğu merhaleler üzerine, Risale-i Nur Müellifi Bediüzzaman Said Nursi Hazretlerinin talebeleri olarak aşağıdaki hususları umumî efkâra duyurmayı vazife biliyoruz:

1.Aziz Üstadımız hayatta iken de Risale-i Nur’un dili üzerinde bazı tasarruflar yapılması istikametinde teklif ve teşebbüsler olmuş; fakat Üstadımız Risalelerin lisanıyla oynamaya ve onu değiştirmeye hiçbir surette izin vermemiş, bu tür teklif ve teşebbüsleri kat’î bir surette reddetmiştir. Bu husus bütün Nur talebeleri tarafından gayet iyi bilinen bir hakikattir. Daha evvelki açıklamalarımızda bu hususla alâkalı olarak kâfi miktarda misal zikrettiğimizden, geçmiş beyanlarımızla iktifa ediyoruz. Arzu edenler, bu hususta, 1990 yılında neşrettiğimiz uzun mektuba müracaat edebilirler.

2. Bizzat Üstad Hazretlerinin dersinde ve hizmetinde bulunan, onun tarafından neşriyat hizmetleriyle vazifelendirilen ve kendisinin dâr-ı bekaya irtihalinden sonra da Nur’un her türlü hizmetinin mes’uliyetini bizzat Üstadın vasiyetiyle üstlenmiş bulunan talebeleri olarak bizler de, aramızda hiçbir ihtilâf olmaksızın, tam bir ittifak ve icmâ’ ile, Üstadımızın bu husustaki hassasiyetine her ne pahasına olursa olsun riayet edilmesi gerektiğine inanıyor ve bu husustaki azmimizi ifade ediyoruz.

3.Herhangi bir edip veya sanatkârın sıradan bir eseri üzerinde dahi sahibinin rızası hilâfına tasarrufta bulunmak en büyük bir saygısızlık telâkki edilirken, insanlık âlemine Risale-i Nur Külliyatı gibi, ihtivâ ettiği hakikatler kadar fevkalâde üslûbuyla da mümtaz bir eseri armağan etmiş bulunan Bediüzzaman Hazretleri gibi bir müfessir, müceddid ve mütefekkirin eserleri üzerinde kalem oynatmak ne mânâya gelir, kıyas edilsin!

4.Şimdiye kadar sadeleştirme adı altında yapılan teşebbüslerin nasıl netice verdiği meydandadır. Bunun en son nümunesinde ise, sadece kelimeleri değiştirilmekle kalmamış, bir de Üstadın cümlelerine, ifade ve üslûbuna da müdahale edilmiş ve bunun neticesinde, ortaya, ruhu çekilmiş bir ceset mesabesinde, donuk, cansız, zevksiz bir metin çıkmıştır. Mehmed Akif gibi büyük bir edip ve şaire “Victor Hugo’lar, Shakespeare’ler onun ancak talebesi olabilir” dedirten Bediüzzaman gibi bir zâtın metinleri üzerinde böyle fütursuzca kalem oynatan kimselerin bu densizliklerini hayret ve ibretle seyrediyor ve bu cür’eti nereden ve kimlerden aldıklarını merak ediyoruz.

5.Bu çeşit teşebbüslere bahane teşkil eden “Risale-i Nur’ların anlaşılmadığı” iddiasını kabul etmek de mümkün değildir. Eğer bu iddia doğru olsaydı, Risale-i Nur’lar, telifinden bu yana bir asra yakın bir zaman geçmiş olmasına rağmen, hâlâ bu kadar çok satılmaya ve milyonlarca insan tarafından tekrar tekrar okunmaya devam etmezdi. Halbuki bugün kimi yetkili, kimi de yetkisiz olarak en az bir düzine yayınevi Risale-i Nur’ları neşretmeye devam etmektedir. Dünyada başka hiçbir eserin mazhar olmadığı böyle bir rağbete Risale-i Nur’u eriştiren şey, onun anlaşılmaz oluşu mudur?

6.Risale-i Nur’un diline en uzak zannedilen gençlik arasında ise, bu eserlere karşı iştiyak her geçen gün artmakta, yurdun dört bir tarafında orta öğrenim ve üniversite gençlerinden niceleri kendilerini Nurların kucağına atmaktadırlar. Onlar bir yandan Risale-i Nur’u daha iyi anlamak için onun harikulâde lisanına vâkıf olmaya çalışırken, bir yandan da Risaleleri tercümelerinden tanıyan başka milletlere mensup insanlardan birçoğu, bu eserleri orijinal diliyle okumak için Türkçe öğrenmektedir.

7.Bugün konuşulan dil ile Risale-i Nur’un dili arasında bir mesafe olduğu muhakkaktır. Ancak buna sebep Risale-i Nur’un dilinin ağırlığı olmadığı gibi, bunun çaresi de Risale-i Nur’u bugün konuşulan dilin seviyesine indirmek değildir. Çünkü Risale-i Nur, bir asra yakın zamandan beri vicdan-ı umumînin bozulmasına yol açacak derecede tahribata uğrayan şeâir-i İslâmiyeyi tamir etmek ve yeni yetişen nesillere unutturulan hakaik-ı İlâhiyeyi ve mukaddes kelimeleri tekrar bu milletin hafızasına yerleştirmekle vazifelidir ve bu vazifesini de kendisine has lisanı ile yerine getirmekte, ilim ve irfan hayatımızdan dışlanmış bulunan mefhumları tekrar milletimize kazandırmaya çalışmaktadır. Hangi suretle ve niyetle olursa olsun onun lisanıyla oynamanın, Risale-i Nur’u bu kudsî vazifesinden alıkoymaya teşebbüs mânâsına geleceğini, her vicdan sahibi takdir edecektir.

8.Bugün geldikleri yeri ve milletimizin gözünde eriştikleri mevkii Risale-i Nur’a borçlu olanlar, Hazret-i Bediüzzaman’ın hatırasına hürmet göstermek hususunda herkesten fazla hassasiyet sahibi olması icap eden kimselerdir. Muazzez Üstadımızın “Ben bile kalem karıştıramıyorum” dediği metinlere müdahale etmek veya ettirmek, kadirşinas insanların velînimetlerine karşı şükran borcunu ödemek için ihtiyar edecekleri bir yol olmasa gerektir. Böyle teşebbüslere tevessül eden, müsamaha gösteren, destek olan veya meyil duyan kimselerin, iç âlemlerinde derin bir muhasebeye girişerek Üstadımızın şu beyanları karşısında kendi nefislerini yoklamaları, herkesten evvel kendi menfaatlerine olacaktır:

“Bir şey daha kaldı, en tehlikesi odur ki: İçinizde ve ahbabınızda, bu fakir kardeşinize karşı bir kıskançlık damarı bulunmak, en tehlikelidir. Sizlerde mühim ehl-i ilim de var. Ehl-i ilmin bir kısmında, bir enaniyet-i ilmiye bulunur. Kendi mütevazi de olsa, o cihette enaniyetlidir. Çabuk enaniyetini bırakmaz. Kalbi, aklı ne kadar yapışsa da; nefsi, o ilmî enaniyeti cihetinde imtiyaz ister, kendini satmak ister, hattâ yazılan risalelere karşı muaraza ister. Kalbi risaleleri sevdiği ve aklı istihsan ettiği ve yüksek bulduğu halde; nefsi ise, enaniyet-i ilmiyeden gelen kıskançlık cihetinde zımnî bir adavet besler gibi, Sözler’in kıymetlerinin tenzilini arzu eder, tâ ki kendi mahsulât-ı fikriyesi onlara yetişsin, onlar gibi satılsın.”

9.Muazzez Üstadımızın hizmetinde bulunan talebeleri olarak şu hususun kat’iyetle bilinmesini istiyoruz ki, Risale-i Nur yağmalanacak sahipsiz bir mal değildir; bu eserleri hedef alan her türlü tahrifat teşebbüslerine karşı, biz, Üstadımız tarafımızdan omuzumuza yüklenmiş bulunan vazifeyi, kimsenin hatırına bakmadan ve zerre kadar tereddüt göstermeden yerine getireceğiz. Hangi niyetle olursa olsun böyle teşebbüslere tevessül edenler, bu hareketlerinin Risale-i Nur’a, Müellifine ve talebelerine karşı alenen ve fütursuzca meydan okumak mânâsına geldiğini idrak etmeli, böyle bir meydan okuyuşun nasıl bir âkıbeti dâvet edeceğini düşünmeli ve eğer insaf ve idrak sahibi iseler, derhal yanlışlarından dönerek tövbe etmelidirler.

Risale-i Nur Müellifi Bediüzzaman Said Nursî Hazretlerinin hizmetinde bulunan talebeleri

Mustafa Sungur, Abdullah Yeğin, Ahmet Aytimur, Said Özdemir, Salih Özcan, Hüsnü Bayram, Abdülkadir Badıllı, Mehmet Fırıncı.

Abdurrahman Iraz / Risale Haber

Güncel Haber

Hindistan’da Bediüzzaman Rüzgarı

Yorum yapın

Hindistan’ın çeşitli bölgelerinde üç farklı üniversite tarafından İİKV işbirliği ile 29 Ocak – 03 Şubat tarihleri arasında Bediüzzaman üç farklı konferans düzenlenecek. İlk olarak Malappuram’daki Darul Huda Islamic University’de başlayacak olan konferanslar daha sonra Calicut’ta Jamia Markazu Ssaquafathi Ssunniyya’de, ardından da Yeni Delhi’deki Jawaharlal Nehru University’deki konferansla son bulacak.

İlk olarak 29 Ocak 2012 tarihinde Darul Huda Islamic University’de yapılacak olan konferansın temel konusu Modern Türkiye’de Risale-i Nur ve İslam olacak. İstanbul İlim ve Kültür Vakfı Başkanı ve Bediüzzaman Said Nursi Hazretleri’nin talebelerinden Mehmet Fırıncı ağabey ve Abdullah Yeğin ağabeyler de konferanslara katılanlar arasında. İngiltere Durham Üniversitesi’nden Prof. Dr. Colin Turner, ABD Georgetown Üniversitesi’nden Prof. Dr. Thomas Michel, Kanada Mcgill Üniversitesi’nden Prof. Dr. Bilal Kuşpınar eski bakan ve milletvekili Rıza Akçalı ve Yıldız Teknik Üniversitesi’nden Prof. Dr. Alpaslan Açıkgenç, Dubai’den Prof. Abdulhakim el Enis, İİKV’den Prof. Dr. Faris Kaya, Ali Katıöz ve Risale-i Nur Külliyatını Arapçaya tercüme eden İhsan Kasım Salihi de konferansta birer tebliğ sunacaklar. Türkiyeden bu katılımcıların yanı sıra, birçok Hindistanlı yerli akademisyen de Nursi üzerine tebliğler sunacaklar.

Programın ikinci ayağı Calicut’taki Jamia Markazu Ssaquafathi Ssunniyya’de devam edecek. Burada yapılacak olan konferansın konusu ise ‘Çok Kültürlü Bir Dünyada Hayata İman, Anlam ve Barış Getirmek: Risale-i Nur’un Yaklaşımı’ olacak.

Hindistan’daki Bediüzzaman Said Nursi’nin büyük eseri olan Risale-i Nurlar hakkındaki konferanslar zincirinin son bölümü Yeni Delhi’de bulunan Jawaharlal Nehru University’de gerçekleşecek. 1-2 Şubat tarihinde olacak konferansların temel konusu ‘Çok Kültürlü Bir Dünyada Barış ve Ahenk İçinde Yaşamak: Risale-i Nur Perspektifi’ olacak. Bu konferansta dünyanın çeşitli ülkelerinden yerli yabancı 43 akademisyen tebliğ sunacak.

Hindistan’da yapılacak bu konferansların programlarına aşağıdaki linklerden ulaşabilirsiniz.

1-     Darul Huda Islamic University’deki program

2-     Jamia Markazu Ssaquafathi Ssunniyya’deki program

3-     Jawaharlal Nehru University’deki program

Kaynak: iikv

Hizmet Haberleri

Gül ve Wulff’a Said Nursi Kitabı Hediye Etti

Yorum yapın

Almanya´nın Osnabrück şehrini gezen Almanya Cumhurbaşkanı Christian Wulff ve Türkiye Cumhurbaşkanı Abdullah Gül´e Said Nursi hakkında kitap hediye edildi.

Osnabrück Üniversitende konuşma yapan iki cumhurbaşkanıyla, program sonu üniversite öğrencisi Gülşen Altiner görüşme imkanı buldu. Altıner, Almanya´daki bütün Müslümanlar namına her iki cumhurbaşkanına Said Nursi’nin hayatını anlatan bir kitap hediye etti. Hediye ettiği kitap Said Nursi´nin talebesi olan Mehmet Fırıncı´nın eşi Şükran Vahide tarafından kaleme alınan ve Almancaya tercüme edilen “Said Nursi´nin entellektüel biyografisi” kitabı.

Bediüzzaman Said Nursi´yi yakından tanıyan ve takip eden Almanya Cumhurbaşkanı Christian Wulff, kitap için özel teşekkür etti. Türkiye Cumhurbaşkanı Abdullah Gül ise kitabın Almanca olmasına rağmen çok sevindiğini belirtti. Ayrıca Altıner, Cumhurbaşkanı Abdullah Gül´e Osnabrück Üniversitesinde İslam Din Eğitimi Fakültesi ve İmam yetiştirme programının ehemmiyetini aktardı. Almanya´daki Müslümanların dinlerini öğrenebilmeleri için bu üniversitenin devamının gerektiğini söyledi ve bu konuda Türkiye`den destek istedi. Gül, Türkiye´ye dönünce Diyanet´in yetkileriyle bu konuyu ele alacağını ifade etti.

Cemil Şahinöz / Moral Haber

Hizmet Haberleri

Malezya’nın En Ünlü Romancısı Bediüzzaman’ı Yazacak

Yorum yapın

Malezya’nın ünlü İslam tarihi roman yazarı Abdullatif Talib, 06-22 Eylül tarihleri arasında vakfımız tarafından misafir edildi. Ülkemizden binlerce km uzak olan Malezya’dan, Bediüzzaman Said Nursi’nin yaşamı ve davası ile ilgili roman yazmak üzere gelen Abdullatif Talib’e Malezya’da çeşitli alanlarda görev yapan öğretim görevlileri ve yayınevi sahibi de eşlik etti.

Çeşitli maksatlarla geldiklerini ifade eden Malezyalı misafirler; öncelikle Üstadın talebelerini ziyaret ederek yazılacak roman için bilgi toplamak ikincisi; Risale-i Nur hizmetini daha iyi anlayabilmek için dersane sistemini öğrenmek, Risale öğrenme metodlarını ve materyallerini keşfetmek olduğunu belirttiler. Ayrıca Üstadın yaşadığı problemleri ve zorlulukları yerinde görüp bunları Malezyalılara anlatmak da diğer hedefleri arasında yer aldığını belirttiler.

Programlarına Türkiye turu ile devam eden Malezyalı grup Bursa, Isparta, Konya, Yozgat, Ankara, Şanlıurfa illerini de gezerek Bediüzzamanın ardında bıraktığı eğitim sistemini yerinde öğrenmiş oldular. Hizmette her yaştan insanların olmasının çok ilgi çekici olduğunu ifade eden grup misafirperverlikten dolayı hem vakfımıza hem dershanelere hem de Türkiye’ye şükranlarını sundular.

İstanbul’da bulundukları sürede, vakfımızda misafir olan heyet, vakıf kütüphanesinde hem çeşitli araştırmalar yaptılar hem de Mehmet Fırıncı, Şükran Vahide, İhsan Kasım, Prof. Dr. Faris Kaya, Prof. Dr. Neşet Toku gibi isimlerle çeşitli mülakat ve toplantılar yaptılar.

iikv

Daha önce eklediğimiz haberin videosu:

Röportajlar

Peşinde daima 3 polis vardı..

Yorum yapın

Mehmet Nuri Güleç ya da Nur Cemaati içinde bilinen adıyla Fırıncı Abi, Bediüzzaman Said Nursi ile geçirdiği günleri anlatırken duygulanıyor.

Bizim sadece manevi katkımız var

Mehmet Nuri Güleç ya da Nur Cemaati içinde bilinen adıyla Fırıncı Abi, yaşı seksenin üzerinde olmasına karşın hâlâ dinç, hâlâ hizmet aşkıyla dolu. Bediüzzaman Said Nursi ile geçirdiği günleri anlatırken duygulanıyor ama soyadı gibi gülümsemesi yüzünden hiç eksik olmuyor. Cemaatin abilerinden biri olarak İstanbul İlim Kültür Vakfı’nın Başkanlığı’nı yürütüyor ama asıl işi gençlerin yaptığını abilerin sadece manevi olarak önder olduklarını ifade ediyor ve ‘Zaten olması gereken de bu’ diyor.

Biz sizi Fırıncı Abi ya da Mehmet Fırıncı olarak biliyoruz. Asıl adınız?

Mehmet Nuri Güleç. Bediüzzaman Hazretleri’ne gittiğimizde, ne iş yapıyorsun diye sordu. Fırıncılık deyince, Fırıncı Muhammed dedi bana, öyle kaldı.

Bediüzzaman’la tanışmadan önce nasıl bir hayatınız vardı?

Bursa İnegöl’ün Yenice-i Müslim köyünde doğdum. İlkokulu orada okudum. 1945’te İstanbul’a geldik. Pederimin mesleği fırıncılıkla iştigal ediyorduk. Babam tahsilli bir insandı. Yeni Sabah Gazetesi’ni bilhassa Cemalettin Saraçoğlu’nun yazılarını çok takdir ederdi. Gazete 2- 3 ayda bir kapatılırdı valinin emriyle. Biz de bu çevrede yetişmiş olduk. 1946’da Necip Fazıl’ın Büyük Doğu’suyla tanıştık. Orada dindar mukaddesatçı düşüncenin farkında olduk.

Bediüzzaman’dan nasıl haberdar oldunuz?

Büyük Doğu’da hakkında bir yazı yayınlanmıştı. Denizli Mahkemesi’nden sonra Emirdağ’dayken, hayatını anlatan 6- 7 sayı çıktı. Babam da mütareke yıllarında İstanbul’da bulunmuş. Oradan tanıyor kendisini. 1949’da caminin müezzinine bir soru sormuştum. O beni Muhsin Alev ve Ziya Arun’la tanıştırdı. O zaman İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’nde okuyan 2 talebe. Böylece Nurları da tanımış oldum. O zaman babamın fırınında çalışıyordum.

3 AY EVİNDE KALDI

Bizzat tanışmanız?

1952 yılı Ocak ayı sonunda Gençlik Rehberi mahkemesi oldu. Muhsin Alev ve Ziya Arun tab ettiler. Hemen mahkemeye intikal etti. O zaman yasak kitap gözüyle bakılıyor. Naşir olarak Muhsin Alev’e, müellif olarak Said Nursi Hazretleri’ne dava açıldı. Sonra beraat ettiler. Bu vesileyle İstanbul’a gelmişti, ziyaret ettik Akşehir Palas Oteli’nde. Gençlere çok şefkatle muamele ediyordu.

Kaç yaşlarındaydınız?

Tam 20 yaşındaydım ve bir sabah namazından sonra 2.5 saat sohbetinde kaldık. Hem ders yaptık, hem şahsi hayatından müdafaa sahnelerinden bahsetti. Böyle bir ziyaretimiz oldu ve bizi talebeliğe kabul etti (gülüyor).

Vefatına kadar sık sık görüştünüz değil mi?

1953’te İstanbul’u yeniden teşrif etti. Otelde rahatsız olmuştu. Gidip bizim evde kalmasını arz ettik. Gittik baktık, uygun gördüler. Biz evden çok zaruri birkaç eşyayı alıp, evi ona bıraktık. 3 ay kadar kaldı. O esnada daha yakından tanıma imkanımız oldu. Daha önceden de kitaplar Isparta’dan geliyordu. Burada gizlice ciltletiyordum. Sonra el altından Anadolu’ya dağıtıyorduk. Hizmetle iç içeydik. Üstad hazretleri gelince çok yakın bir ilişkimiz oldu. Emirdağ’da, Isparta’da yanında kalmayı çok arzu ettik ama bizi İstanbul’da neşriyat hizmetleriyle tavzif etti.

PEŞİNDE DAİMA 3 POLİS VARDI

O zaman 20 yaşında bir delikanlı olarak korkmadınız mı? Devlet tarafından sürekli baskı altında tutulan biri, polis takipleri, mahkemeler, kovuşturmalar…

Hakikaten ben de şimdi bile şaşırıyorum. Yeğenim Saide Hanım “Sen bu cinneti nasıl yaptın” diye soruyor. Bilhassa babam ve amcam sayesinde dini konularda yapılan baskılar bakımından gayet bilgili bir şekilde yetişmişiz. Böyle büyük bir din alimine hizmet etmek en büyük hayır ve güzellik olarak görülüyor. Nitekim babam da üstadın gelmesini kabul etti. Üstadı bekleyen 3 polis vardı ve her gün rapor yazarlardı. “Biz hocaefendiyi korumak için buradayız” derlerdi. Üstada söyledim, “Doğru, bana bir şey olursa devlet mesul olur” dedi.

Kişilik olarak nasıl biriydi Said Nursi?

Benim gördüğümde 77 yaşlarında, çok çevik, atik, hizmet meseleleriyle hep bizzat alakadar olan biriydi. Bir gün Edirnekapı Camii’nden dönerken arka sokaklardan geldik. 4- 5 sokakta çocuklar gelip gelip ayaklarına sarılıyordu. Onları okşayıp sevdi. “Benim hastalıklarım var, siz masumsunuz, bana dua edin” dedi. İnsanlara karşı fevkalade şefkatli ve merhametliydi. Biz de genciz. Böyle büyük bir zatın şefkatli davranışlarından çok istifade ettik

Peki ya gençliğinde?

Gençliğinde çok hiddetli çok şiddetli fakat Yeni Said devresinde farklı. Bu risalelerde de geçiyor, “Bu kadar hiddetli bir adamın böyle bir tavrın içine girmesinde bir sebep var. Siz bunu anlayın” der. Ondan sonra daima müsbet hareketi tavsiye eder. “Müsbet hareket en birinci tarzımız. Bize zulmedenler sonra Risale-i Nur’la imanlarını kurtarsalar hakkımızı helal etmekle mükellefiz” derdi. Son İstanbul’a geldiğinde 1960 yılbaşı gecesiydi. Geldiği duyulunca çok kalabalık oldu otelin önü. O gün divanın üzerinde ayağa kalkarak “katiyen menfi hareket istemiyorum. Siz miting tertip ettiniz, bu menfi harekettir. Benim hareket tarzım müsbet harekettir” diye bize çok hiddet etti. Ama sonradan affetti.

Mahkemeler baskılar nasıl etkiliyordu onu? Kişisel olarak sıkıntı oluşturuyor muydu?

Sungur Abi’nin 1.5 seneye mahkum edildiğini görünce çok hiddet etti. 1.5 saat kadar kıpkırmızı olmuştu yüzü. “Edepsiz, edepsiz” diye sanki karşısında biri varmış gibi kızdı. Sonradan öğrendik ki mahkeme reisi talebesiymiş. Bu hiddetin ardından durgunlaştı, böyle durgunlaşması gerçekten insan çok hüzün veren bir şeydi. Sonra dedi ki “ama sonu çok güzel olacak merak etmeyin.” Hakikaten kısa bir zaman sonra temyiz davayı bozdu Mustafa Sungur Abi tahliye oldu, beraat etti. Sonra Sungur Abi ziyarete gidiyor mahkeme reisini. “Hocaefendi bizi Sultanahmet’te okuttu fakat bugünkü şartlar içinde öyle yapmaya mecbur kaldık” diye özür dilemiş.

GECE İBADET EDERDİ

Üstad sık sık latifeler de yaparmış talebelerine değil mi?

Evet. Bilhassa Ceylan Abi’ye. Emirdağ’da hizmetine girmiş, çalışkan biri. Sanki bir samimi arkadaş gibi yaklaşırdı. Ama hizmete ait meselelerde çok ciddiydi. Talebeler risaleleri yazardı o da günde 200 sayfa tashihat yapardı.

Son dönemde yazım şekli yine aynı mıydı? Söyleyip başkasının yazması şeklinde?

Evet öyleydi. Benim tanıdığım dönemde risaleler bitmişti. Tabiatla ilgili birkaç mektubun yazılması İstanbul’da olmuştu.

Üstadın bir günü nasıl geçiyordu?

Akşam namazından sonra kimseyi kabul etmezdi. Yatsıyı kılıp hemen istirahata çekilir. 1- 2 gibi ayaktadır. Her gece 4- 5 saat evrad-ı ezkar’la meşguldür. Hayatının tamamında böyledir. En son gittiğimde Emirdağ’a Şualar yeni basılmıştı. Yanımda götürmüştüm. Gece 2’de kabul etmişti. Sabaha kadar ders yaptık. Çok neşeli bir geceydi. Sabah namazından sonra bir ders yapar, ondan sonra kıra çıkar. Kırda bir iki saat teneffüs eder gelir.

İkindide de bir ders yapar bazen. Günü köylerde yazılan nüshaları, teksirlerin mumlu kağıtlarını tashihle geçerdi. Bazen misafirler gelir, onları kabul ederdi. Herkesi kabul etmezdi. Görüşemeyenlere de “Risale-i Nur’u okumak benimle görüşmekten on kere daha kârlıdır” derdi. Hatta bunu kapının arkasına yazmıştı gelip göremeyenleri teselli etmek sadedinde.

GÜNDE BİR EKMEK PARASINA GEÇİNİRDİ

Üstad’ın hediye kabul etmediğini biliyoruz. Nasıl geçiniyordu?

Darül hikmet-i islamiye’de parasının çoğuyla telif ettiği kitapları bedava dağıttırmış. Bir kısmını ayırmış. Bunların parasıyla. Fakat çok iktisatlı. “Günde 40 parayla geçinen bir adama neyle geçiniyorsun diye sorulmaz” derdi. 70 yamalı hatta yüz yamalı bir şeyi senelerce giyiyor. Isparta’da duruyor bu kıyafeti. Risale-i Nurlar basılmaya başlayınca da 100 kitaptan 10 kitabı tayinat olarak alır bize de günlük bir ekmek parası 30 kuruş verirdi. Ben halen alıyorum Risale-i Nur neşrinin hasılatından.

Şimdiki tayinatınız da bir ekmek parasına mı karşılık geliyor?

(Gülüyor) Otuz kuruş 108 lira mı tutuyordu o zaman? Şimdi 250 lira falan veriyorlar Sungur Abimize.

Mezarının yerini bilen abiler var

Risale-i Nurların yazdırıldığından bahseder üstad. Burada kastettiği Allah’ın iradesi mi, vahyin farklı bir çeşidi mi?

İlham diyor, istihraç diyor. Vahiy değil.

Bir roman yazarının da ilhamı vardır…

“Vahyin hizmetini gören büyük ilhamlar” diye bahsediyor. Yani Abdülkadir Geylani, İmam-ı Rabbani, Gazali, Mevlana Hazretleri’nin ilhamı gibi. Biri anlattı. Bismil’de bir alim zat kabul etmiyormuş ama Risale-i Nur’u görünce demiş ki “Bu peygamber değil ama mehdi de değil, başka bir şey, ama ne olduğunu söyleyemiyorum” demiş. Ben de hakikaten o hususta tereddüt etmiştim fakat Mahkeme-i Kübra’da “Vahyin hizmetini gören büyük ilhamlar” tabirini görünce farklı bir ilham olduğuna kanaat getirdim.

Üstad ibadeti mi önceliyordu, risaleleri mi? Yani saatlerce namaz kılmak mı, risale okumak mı?

İbadet yerinde evrad ve ezkar yerinde, ilme çalışmak tarzını Emirdağ lahikasında daha evla görüyor. Aynı zamanda kendisi evrad ezkarı yapıyor. Yasin, Fetih, Rahman sureleri, Cevşen-i Kebir, Nakşibent hazretlerinin evradı olan Evrad-ı Kutsiye, Salavat, Dalailin Nur, Hz. Osman’ın tertip ettiği Münacat-il Kur’an, Abdülkadir Geylani Hazretlerinin dualarını her gece zaten okur. Talebelerine bunları okumayı tavsiye eder fakat “Risale-i Nur okuyarak ibadet yerinde ilim içinde hakikate yol açmıştır” der. Risale-i Nur’un okunup anlaşılmasını, evradla birlikte, tavsiye ederdi. Yalnız namazda çok şiddetli. Mahkemede dahi namaza duruyor.

Bediüzzaman Atatürk ilişkisi çok tartışıldı. Sizin bizzat tanık olduğunuz ya da kendisinden dinlediğiniz bir şey var mı?

Ben bizzat dinledim Üstad’dan. Ankara’da Meclis’teki münakaşada “Biz seni güzel fikirlerinden istifade etmek için çağırdık ama sen geldin namaza dair bir şeyler yazdın ve aramıza ihtilaf verdin” demesine karşın, “Namaz kılmayan haindir. Hainin hükmü merduttur” şeklinde mukabele etmiş. Atatürk sonra tarziye vermiş hocam beni yanlış anladı diye Meclis’e. Bilmiyorum söylemek doğru mu bunları. Sonra kıyamet kopuyor.

Meclis’le ilişkisi nasıl oldu sonra?

Epey devam ediyor görüşmeleri. Divan-ı riyasette uzun konuşmaları var O’nu istikamete çekmek için. Sungur Abi’ye anlatmış ders yaparken. Konuşurlarken Maarif Vekili Mustafa Necati girmiş içeri, onu kovmuş “Ne giriyorsun çık dışarıya” diye. “Hocam devam et” demiş sonra. Fakat Batı’yla Lozan Anlaşması yapılmasından sonra tamamen uzaklaşıp Van’da bir mağaraya çekiliyor.

Üstadın mezarının yeri bilinmiyor denir. Gerçekten bilinmiyor mu?

Var, bilenler var. Ben gerçekten öğrenmek istemiyorum. Bilirsem bana sorduklarında mutlaka cevap veririm.

Kimler biliyor peki?

Tahmin ettiğim isimler var. Mustafa Sungur abi, hasta şimdi. Abdullah Abi’nin de bildiğini zannediyorum. Ona sorunca “Bilen söylemez ama ben işte falan” diye karıştırıyor.

Söylenmeme sebebi bir türbe haline dönmesini engellemek mi?

Kendisinin vasiyeti var benim mezarım bilinmeyecek diye. Urfa’da 50 bin kişiyle defnedilince ne hikmet var acaba diye şaşırmıştık. Sonra bildiğiniz gibi alıp götürdüler. Geçen İran’a gitti arkadaşlar. İnsanlar İmam Rıza’nın bulunduğu yeri aynen Kâbe’deki gibi tavaf ediyorlar. Bunu da yapabilirlerdi önüne geçemezdik. İyi ki Üstad öyle yaptı.

Gerilla gibi çalışıp risaleleri dağıttık

Said Nursi’nin Doğu’da dini ve fenni derslerin bir arada verildiği bir üniversite hayali vardı. Bu gerçekleşseydi Kürt sorunu yaşanır mıydı?

1954’te de Celal Bayar ve Adnan Menderes’e yazdığı mektupta bundan bahsediyor. Bu beladan bu şekilde kurtulabiliriz diye. Benim de kanaatim bu sıkıntı olmazdı. Şu anda Anadolu’da risale okuyan kesim var. Diyarbakır’a, Kızıltepe’ye, Mardin’e, Batman’a, Bismil’e, Ceylanpınar’a gittik. Oradaki insanlar katiyen bu ırkçı harekete karşı. Geniş topluluklar halindeler ve katiyen kabul etmiyorlar.

O topluluğun fazla sesi çıkmıyor?

Onlar ilmi olarak çalışıyorlar. Bazı yerlerde sıkıntılar yok değil. Kızıltepe’de önceden ateşe tutmuşlar. Nasıl bir stratejileri var bilmiyorum ama şimdi dokunmuyorlar, dersler devam ediyor. Dicle Üniversitesi’ndeki kaç tane profesörle görüştük, hepsi gayet müsbet çalışıyor. Hiç sorun yok sanki!

Bazı kesimlerin Cuma namazını ayırma teşebbüsleri?

Tamamen yanlış. İslam’da ırkçılık yok. Bediüzzaman eserlerini Türkçe yazmış. Abdülkadir Badıllı, hayatta daha, üstadla Kürtçe konuşmak istediğinde “ben Kürtçe’yi unutmuşum kardeşim” diye Türkçe konuşuyor. Ama Malazgirt’ten gelen ve hiç Türkçe bilmeyen bir gençle Kürtçe konuşmuş.

Neden böyle davranıyor?

O zaman da bu mesele ortaya atılmış. Üstad o zaman da buna şiddetle karşı çıkıyor. Boghos Nubar Paşa ile Şerif Paşa Paris’te birleşip beraber bir Ermeni ve Kürt Devleti kurma planları var. Üstadın o zaman Sebülürreşad’da ve İkdam’da cevapları var. Mevlanzade Rıfat Kürt Teali Cemiyeti Başkanı, Üstad’a bu hususta çağrıda bulunuyor. Üstad da “bir kuvvetiniz varsa devleti kurtaralım bu gibi fikirlerden vazgeçin” diyor.

Üstadın zamanındakiyle günümüzdeki Nurcuları karşılaştırsanız?

O zaman çok yakınında olanlar Risale-i Nur’un bütün şeylerini bilenler. Geniş halkada olanlar tarikatlardan aldıkları terbiyelerle Risale-i Nur’a da sahip çıkıyorlar ama kendi anlayışlarında hareket halindeler. Fakat şimdi daha ziyade ilmi bakımdan yaklaşıyorlar.

Üstadın vefatından sonra siz neler yaptınız?

Neşriyatla uğraştık yine. Üstad vefat ettikten bir süre sonra ihtilal oldu biz Uhuvvet Risalesi’ni neşrettik. Onun için bizi içeri aldılar. 25 gün 1. Şube hücrelerinde kaldık. Çıktığımız gün “Risale-i Nur sönmez” diye bir teksir kitap hazırladık. İhtilalden sonra matbaaları bizim aleyhimizde kışkırttılar, teksirle bastık. Anadolu’yu hareketlendirmek için ziyaretler yaptık. Gizlice basmaya başladık. El altından Anadolu’ya sevkettik. Yani bir nevi gerilla gibi çalıştık (gülüşmeler) Ta 1975’e kadar.

Emeti SARUHAN / Yenisafak.com.tr